Zaman çok hızlı geçiyor. Uçuyor adeta. Yıl sonu listeleri, 2020’nin en’leri bilmem ne dedik ve şu anda Şubat’ın ilk haftasını yarılamış, yılın 12’de 1’ini geride bırakmış durumdayız. 2015 yılında “The Children Of The Night”ı Hammer Müzik’ten aldığım günü, eve gelip CD’nin fotoğrafını Instagram’da paylaştığım anı ve Cihangir’deki evimde kritiğini yazdığım zamanı hatırlıyorum. Tarihler Ocak 2018’i gösterdiğinde Antalya’ya taşınma öncesinde yağmurlu bir Belek sabahı “Down Below”un incelemesini yazıyordum. O yazıdan 2 ay kadar sonra Antalya’ya taşındık ve yeni TRIBULATION albümü “Where the Gloom Becomes Sound”u da yaklaşık 3 yıldır yaşamakta olduğumuz evden yazıyorum. 6 yıl, 2 şehir, 3 albüm…

“The Horror” ve “The Formulas of Death” gibi iki cayır cayır albümün ardından müzikal karakterinde net bir değişime giden TRIBULATION bir anda bambaşka bir kitlenin ilgisini çekmeyi ve adını daha ivmeli şekilde duyurmayı başarmıştı. İlk iki albümündeki death metal kimliğinin üstüne radikal bir tarz değişikliğine gitmek normal şartlarda devasa tepkilere neden olabilirdi, lakin “The Children of the Night” öyle bir albümdü ki albümü övenlerin gürültüsünden grubun tarz değişimine şikâyet edenlerin sesi bile duyulmamıştı. TRIBULATION “The Children of the Night” ile bir anda 2010 sonrasının en etkileyici çıkışlarından birini yapmış ve ortamın en revaçta gruplarından birine dönüşmüştü.

Benim için 9,5’luk bir albüm olan “The Children of the Night”ın ardından gelen “Down Below”da grup yine karakteristik olmaya aday kimliğini sürdürüyor, özgün bir atmosfer yakalamayı başarıyordu. Bana kalırsa o albümün eksisi, akılda kalıcılık namına öncesindeki albümün gerisinde kalması ve hit şarkı eksikliği çekmesiydi. 2021’den geçmişe ve şu anda karşımızda duran yeni albüme bakınca, sanırım grup “Strange Gateways Beckon”ın eşsiz benzersiz bir hit oluşunun lanetini daha bir süre çekecek diyerek “Where the Gloom Becomes Sound”a doğru ilerleyelim.

“Where the Gloom Becomes Sound”a dair söyleyebileceğim ilk şey grubun “Down Below”daki rutubetli, üstüne toprak atılmış atmosferi bir nebze dağıtmak adına daha dinamik, daha aydınlığa göz kırpabilecek fikirleri kullanma yoluna gitmiş olduğu. Şarkılarda zaman zaman kederli zaman zaman gizemli anlar var ancak genele bakınca “Where the Gloom Becomes Sound” çok da puslu, uğursuz bir havaya sahip değil. TRIBULATION bunu sağlamak için yer yer alıştığımızdan da daha yumuşak yerlere gidiyor, gerektiğinde hard rock karakterli riflerle coşku vermekten dahi geri kalmıyor. Bu minvalde bakınca, bence, “Where the Gloom Becomes Sound” “Down Below”un atmosfer yaratma başarısının altında, ancak beste varyasyonu olarak aynı albümün üstünde seyreden bir çalışma.

Şarkılara baktığımızda, ayrı ayrı her birinde net bir TRIBULATION kimliği görmek mümkün ve bu gerçekten büyük bir başarı. Kendi sound’unu oluşturma konusunda kesinlikle başarılı olamayan ancak yıllardır ortalarda olan sayısız gruba ve tarz değişikliği sonrasındaki 3 albümünde de %100 kendisi gibi olabilmeyi başaran TRIBULATION’a bakıyorum, adamlar net şekilde kendi sound’larını, kimliklerini yaratmış durumdalar. Yok efendim GHOST gibiymiş, WATAIN’in aşırı light ve gotik hâliymiş, şuymuş buymuş… Adamları duyunca aha TRIBUALTION diyor muyuz, diyoruz. Olay bitmiştir.

“Where the Gloom Becomes Sound”un hit potansiyeli noktasında, albümden yayınlanan single’ların yine öyle ortalığı ayağa kaldıran yapıtlar olmadıkları ortada. PA’daki haberinin altına baktığımızda pek çok insanın daha 2-3 şarkıdan albümü gömdüğünü görüyoruz. Lakin genele baktığımızda “Where the Gloom Becomes Sound”un ortalamanın üstünde, gayet eli yüzü düzgün bir iş olduğunu düşünüyorum. “The Children of the Night” havasına sahip şarkılar da var hard rock rifleriyle yine TRIBULATION anlayışını yansıtan parçalar da. Grup “Inanna”da son derece sade ancak etkili fikirlerle akıllara kazınırken, son single “Funeral Pyre”da adeta DISSECTION’ın “Starless Aeon”una yakın bir dinamizm sunabiliyor.

Yayınlanan ilk single olan ve belli miktarda tepkiyle karşılanan “Leviathans”da yansıttıkları FIELDS OF THE NEPHILIM havaları yahut kapanıştaki “The Wilderness”ın bence epey zekice kurgulanmış akılda kalıcı bestesi gibi pek çok öne çıkan ve fark yaratan detayın yanı sıra, albümdeki şarkıların tümünde hissedilen birlik beraberlik duygusu, bence “Where the Gloom Becomes Sound”u eli yüzü düzgün bir albüme dönüştürüyor. Çok etkileyici, insanı içine çekici mi, belki o kadar da değil. Lakin TRIBULATION sound’unu seven benim gibiler için gayet keyifle dinlenen bir albüm.

Sound yaratmanın hiç de kolay bir şey olmadığını bilen biri olarak TRIBULATION’ın bu konudaki başarısının hit şarkı azlığı veya benzersiz bir atmosfer yaratma konusundaki minik eksiklikler yüzünden gölgelenemeyeceğini düşünüyorum. Yukarılarda da dediğim gibi “Down Below”un daha etkileyici ve dinleyiciyi içine çeken bir havası vardı, “Where the Gloom Becomes Sound”un da sevenin çok seveceği tarzda daha ılıman ve yine karakteristik bir havası var. Bakalım esas besteci Jonathan Hultén’in albüm kaydı sonrasında gruptan ayrılmasının ardından TRIBULATION bir sonraki işinde neler yapacak; bu sound’un kişilere mi yoksa grubun geneline mi bağlı olduğunu bize nasıl gösterecek…