Black metalin kederli tarafıyla zehirli tarafını dengede tutturmak genelde çok kolay olmuyor. DSBM’ye kaçmadan kederli, acı çekmeli, ızdıraplı black metal yapan gruplar ve olayın terörist tarafına daha yakın gruplar genelde müzikal anlamda net çizgilerle birbirinden ayrılıyor. Demiyorum ki bu iki yaklaşım bir araya gelmez; lakin özellikle çok doğru kullanılması gereken keder, hüzün unsurları gerektiği gibi kullanılmadığında birtakım grupları cidden alakasız yerlere çekebiliyor. “Seni kim bu kadar üzdü?” ile “Seni kim bu kadar kızdırdı?” arasında garip bir kişilik bozukluğu yaşayan black metal gruplarının genele çok da içselleştirilemeyen işler ürettiklerini görebiliyoruz.

KORGONTHURUS gibi ızdırabını da öfkesini de hakkını vererek kusan gruplar ve SARGEIST gibi genel anlamda çileli ama kırılganlıktan da uzak duran gruplar belirli dengeleri tutturup harika işler ortaya koyabiliyorlar. Bana kalırsa burada denge, tabii bilinçli olarak DSBM yapmıyorsanız, böylesi hoyrat bir müzikal karakteri kırılganlık, eziklik eksenine çekmemek ve “tamam acılar içindeyim ama gerektiğinde adamın anasını ağlatırım” hissini karşı tarafa verebilmek. Adını andığım SARGEIST, SATANIC WARMASTER, belli oranda HORNA gibi gruplar bunu layıkıyla yapan isimler arasında.

Bugün konuk ettiğimiz İsviçreli grup HÅN 2009’da kurulan ve 2016 çıkışlı ilk albümü “Facilis Descensus Averni” ile iyi bir başlangıca imza atan bir black metal grubu. Genelde melodik tarafa yaslanan ancak bunu power metalin black metal karşılığı şeklinde “bakın melodilerimize, ne kadar da grim ve trve’lar değil mi?” demekten ziyade akorlarına ve riflerine yedirerek sunan grup, bu sayede melodik black metal ifadesinden daha fazlasını hak eden bir profil çiziyor.

Yeni albümü “Breathing the Void”u birkaç gün önce çıkaran grup, keçi kafalı kapağıyla black metal sevdalılarının tavuk gibi atlayacağı ve merak edeceği bir paketle çıkıyor karşımıza. Kabul etmek lazım; VENOM’ın kült ilk dönem kapaklarından bu yana insanoğlu kapağın ortasına keçi kafası ya da keçimsi bir mahlûk koyduğu her seferinde ilgili kitlenin merakını cezbetmeyi başarmıştır. Her anlamda black metal, her anlamda hinlik iblislik vadeden keçi imgesi, tahmin ediyorum ki HÅN’un da işine yarayacaktır ve herhangi bir black metal kapağına oranla daha fazla “acaba nasıl?” hissi uyandıracaktır. Pasifagresif’teki kritiklerin her birini itinayla okumayan ancak sırf ana sayfadaki keçili kapak merak uyandırdığı için yazıyı açıp buraya kadar okuyan birileri varsa aşağıya yazsınlar, keçi etkisinin gerçekliğini tasdik edelim.

SARGEIST’ın yüreklere hançer sokan, gözü yaşlı ayağa kalkışları anımsatan mükemmel müziğinden izler barındıran HÅN, dinleyiciyi mahvedecek düzeyde paramparça etmeyen, ortalamanın biraz üstü bir black metal sunuyor. Grubun iyi yaptığı şey albümü yeterli dinamizmde ve ümit vadeden bir anlayışla sunmak. Şarkılar size yaptığı şeye hâkim bir grup dinlediğiniz izlenimini veriyor ve black metalin bu türünü sevenler için belli bir değere çıkmayı başarıyor. Yetersiz gördüğüm nokta ise grubun melodilerinden alınacak belirli, baskın bir duygu bulmanın zor olması. “Breathing the Void” da zehirli, Şeytan’a tapan, terörist black metal akor ve melodileri de yok misal WATAIN’in “Waters of Ain” veya “Malfeitor”da kullandığı tarzda akılda kalıcı, yerle bir eden melodiler de. Grubun müziğinin başlıca kalemlerinden olan melodilerdeki bu ortada kalmışlık, bir yerden sonra albümün akılda kalıcı ve uzun ömürlü olma çabalarını baltalayabilir.

Doksanların ikinci yarısı melodik black metal anlayışını devam ettiren müzikal karakter ve tüm şarkıları kaplayan tremolo gitarlarla yaratılan standart, alışıldık black metal yaklaşımları, insanda “ben bu grubu ne hissettiğimde, hangi duygumu beslemek istediğimde dinlemeliyim?” sorusunu oluşturabilir. Albümü 3-4 kez dinlemiş biri olarak “Breathing the Void”un bunu tam anlamıyla cevaplayabildiğini düşünmüyorum, lakin black metal yapan her grubun çığırlar açmadığını da hesaba katarak fazla da haksızlık edilmemesi gerektiğine inanıyorum. Yazıda adı geçen grupları seviyorsanız, black metalin o alt kolu özelinde her dinlediğim başyapıt olsun diye bir derdiniz yoksa, “Breathing the Void” aracılığıyla HÅN’la tanışmanızda ve bir şans vermenizde herhangi bir sakınca yok.