Son yıllara şöyle bir bakınca, Polonyalı bir black metal grubunun dâhil olmadığı bir yıl sonu listesi görmek imkânsıza yakın bir durum. Adamlar ne yapıyor ediyor mutlaka yıla damga vuran en az bir albüm çıkarıyorlar. 2019 yılını düşünürsek, o yılın en önemli black metal albümlerinden biri şüphesiz ki DEUS MORTEM’in son çalışması “Kosmocide”dı. Grup hem black metalin özünde yatan her şeye sadık kalıyor hem de akılda kalıcı, zekâ dolu düzenlemelerle albümü son yılların en önemli black metal olaylarından biri hâline getiriyordu.

Bazı grupların, yarattıkları atmosfer ve sundukları imaj düşünüldüğünde çok daha seyrek albüm çıkarmaları kabul edilebilecekken, tam tersine üretken olmalarını ve bir anda yeni bir şeylerle karşımıza çıkmalarını çok seviyorum. Misal DEATHSPELL OMEGA. Adamların black metal ortamındaki konumu düşüldüğünde, onlar da misal bir TOOL gibi çok daha seyrek materyal yayınlayabilir ve olduklarından da gizemli takılabilirlerdi. Ancak öyle yapmıyorlar. Gayet makul aralıklarla çıkardıkları albüm ve EP’lerle çat çat çat vuruyorlar.

DEUS MORTEM’in de “Kosmocide”ın ardından 2-3 yıl sessiz kalmasına kimse şaşırmazdı. Lakin adamlar geçtiğimiz yılın son ayı içerisinde yarım albüm uzunluğunda, gayet dolu dolu bir EP yayınladılar. Yıl sonuna yetişecek albüm kritiklerine odaklandığımızdan bu EP’yi birazcık öteledik, nihayet bugün gerektiği şekilde site dağarcığına kazandırıyoruz.

EP kapağına baktığımızda Adem ve Havva’nın yasak elmayı yediği ağacın cayır cayır yandığını ve Havva’yı yasak elmayı yemeye teşvik ederek günah işlemesini sağlayan yılanın bu elma ağacına boydan boya dolandığını görüyoruz. Bu şiddetli görselin içinde ise birbirinden cevval dört adet şarkı yer alıyor. EP’deki black metale baktığımızda grubun “Kosmocide”daki anlayışı devam ettirdiğini, hatta “Kosmocide”a oranla daha da tavizsiz bir yaklaşıma büründüğünü görüyoruz. Açılış şarkısı “Down the Scorched Paradise” ilk bir dakikasını geride bıraktıktan sonra adeta MARDUK’un “Thousand-Fold Death”i gibi saldırarak EP’ye son derece yırtıcı bir giriş yapıyor. EP’nin genelinde, DEUS MORTEM’in karakterini oluşturan diğer birtakım MARDUK’izmler de çeşitli şekillerde karşımıza çıkıyor.

EP’den yayınlanan ilk ve tek single olan “Nod”, enteresan şekilde “The Fiery Blood”ın en az vahşi, en değişken yapılı şarkısı. İlk üç şarkıda kaos kusan DEUS MORTEM, ancak son şarkıya geldiğimizde bir nebze nefes aldırıyor. EP’deki bu acımasız, soluksuz bırakan yaklaşımdan DEUS MORTEM’in bu EP’yi her anlamda bir zalimlik gösterisi olarak kurguladığını görüyorum. Misal “Kosmocide”daki “Sinister Lava”da veya başka şarkılarda karşımıza çıkan farklı vokal kullanımları veya “Ceremony of Reversion p.2”daki akustik gitar introsu gibi tatlar “The Fiery Blood”da yer almıyor. Sadece “Lord of All Graves”in ortasındaki bağırma kısmında bir süreliğine genel vokal kimliğinin dışına çıkıyoruz. Grup, karakteri gereği yine türlü türlü zenginlikler katıyor ve tekdüzelikten sıyrılıyor, lakin mizaç olarak bu EP’yi albüme nazaran daha direkt, melodisi alınmış ve bıçaklayıp kaçan mizaçta gördüm.

Böylece DEUS MORTEM bir kez daha bize son dönemin en heyecan verici gruplarından biri olduğunu gösteriyor. “The Fiery Blood” hem direkt black metal anlayışına hem de 20 dakikalık süresine rağmen atmosfer yaratmayı ve DEUS MORTEM’e özgü diyebileceğimiz bir hissiyat oluşturmayı başarıyor. Black metal seviyorsanız ve DEUS MORTEM’le henüz tanışmadıysanız, hayatınızdaki bu kara lekeyi bu EP’yle daha da kara bir hâle getirebilir; hayatınıza gayet çekici bir zehir enjekte edebilirsiniz.