Metal dinlemeye 1991 yılında başlamış olsam da ne dinlediğimin farkına varmam esasında 1996’yı, 1997’yi buluyor. Kısıtlı sayıda bilindik grupla ilerleyen dinleyicilik evrimim, 1998’le birlikte bir eşik atlamış ve bu andan itibaren tüm benliğimi, kişiliğimi metale teslim etmiş; “aga sen al beni, nereye çekmek istiyorsan oraya çek” diyerek bu müziği hayatımın orta yerine koymuştum. O sıralarda benim için hayatın anlamı, kaçış yolu, rahatlama aracı, özgürlüğü metal olduğundan, ergenlik ve beraberinde gelen varsayılan saçmalıklarla birlikte kendimi epey bir soyutlamış ve 1999-2001 arasını diğer tüm insanlardan uzak durma ilkesiyle, yakın çevrem dışında büyük oranda izole şekilde geçirmiştim.

İnsanlardan uzak durmama neden olan saçma fikirler, hayattan zevk aldıkça ortadan kalkmış; zamanında hor gördüğüm birtakım şeylerin aslında gayet normal olduğunu anlamış ve çok daha mutlu bir insana dönüşmüştüm. Dinlediğim müziğe baktığımda ve bana zevk veren şeyin neredeyse diğer herkes için son derece anlamsız ve değersiz olduğunu fark edince, herkesin her türlü zevke sahip olabileceği fikrini benimsemiş ve amiyane tabiriyle herkesi kucaklamıştım.

Durduk yere kendini bu kadar ortaya dökmüş biri olarak, bugün bile Norveçli bir black/doom/death metal grubunun neden Hristiyanlık övdüğünü anlayabilmiş değilim. Demiyorum ki illa cehennem ibişlerinden, karanlık güçlerden bahsedilsin; ancak black metale death metale gönül verip de İsa övücülüğü bu bağlamda ele almayı gerçekten enteresan bir tercih olarak görüyorum. Kariyerine STRONGHOLD olarak başlayan ve dağıldıktan sonra aşağı yukarı aynı kadroyla DALIT olarak devam eden Hristiyan bir doom/death metal grubundan bahsedeceğiz bugün.

Şarkı sözlerinde Hristiyanlığı, İsa’nın çektiklerini, İncil’den referansları ele alan DALIT, yaptığı müzik açısından zaten aykırı duran bu tavrına rağmen nedense adını Hindistan’ın kast sisteminde üstlerde yer alan “Dalit” adlı sınıftan alıyor. Daha da enteresanı, yeni albümleri “Moksha” da yine Hint felsefesinde yer alan ve Sanskritçede “özgürlük” anlamına gelen bir kelime. Bu noktada grup ne yapmak, nereye varmak istemektedir gerçekten soru işareti. Death metal, doom metal yapıyorsun; Hristiyanlığını öne çıkarıyorsun ve grup adını da albüm adını da Hindistan menşeli olarak seçiyorsun. Gerçekten enteresan.

Grubun müziğine baktığımızda doksanları hatırlatan bir doom/death havasının baskın olduğunu görüyoruz. Melodik yapılar akıllara yoğun şekilde PARADISE LOST’u getiriyor. Buna eklenen konuk kadın vokaller ve bunlarla eklemlenen sert vokaller de gelince, DALIT yer yer kulağa “Gothic” ile “Draconian Times”ın 2021 doğumlu kardeşi gibi gelebiliyor. İşlenen temalardan mütevellit, DALIT death metal ile doom metal arasında gidip gelen müziğini öyle çok da ölüm karanlığına götürmüyor. Etkileyici olması amaçlanarak yazılmış ağırbaşlı girişler, dramatik tarafını vokal çeşitliliğiyle besleyen ve lead gitarın pek çok şarkıda ön plana çıktığı bir müzikal kimlik var.

Albümdeki doksanlar havası, son şarkı “Fra Jord Til Støv”da olduğu gibi yer yer öne çıkan yaylılar, operatik olmayan doksanlar tarzı kadın vokaller ve benzeri birtakım hareketler düşünüldüğünde, DALIT ve “Moksha” özellikle PARADISE LOST, MY DYING BRIDE, DRACONIAN gibi grupları sevenleri memnun edebilir. Çok uzun ömürlü, unutulmaz bir iş olduğunu düşünmüyorum ama seveni de gayet sevebilir.