Bize büyük oranda acı ve keder getiren 2020 yerini 2021’e bırakırken, bu duygular metal bağlamında kendilerini göstermeye ve hayatımıza karanlık katmaya aynen devam ediyor. Bugünkü konuğumuz yeni albümü “Theion” birkaç gün önce ortamlara salınan İsveçli black metal grubu MALAKHIM. NAGLFAR gitaristi Andreas Nilsson’u da kadrosunda barındıran MALAKHIM; UNAUSSPRECHLICHEN KULTEN, KAWIR, RINGARË, RITUALIZATION gibi grupları bünyesinde barındıran Iron Bonehead’den çıkmasıyla tarafımda merak uyandıran bir oluşum.

“Melek” kelimesinin İbranicesi olan “malak” kelimesinin çoğulunu ifade eden, yani “melekler” gibi bir anlamı olan MALAKHIM, aynı zamanda İbrani ve Yunan alfabelerinden ilham alınarak 16. yüzyılda yaratılan bir alfabenin de ismiymiş. Bu bilginin bize ilave bir katkısı olmadığından bu paragrafı sonlandırıp yolumuza devam ediyoruz.

“Theion”, 2016’da kurulan MALAKHIM’in ilk albümü. 2019’da 20 dakikalık bir EP çıkaran grubun yeni albümünü sağda solda görünce aman es geçmeyeyim, meraklısının ilgi ve alakalarına sunayım dedim.

Yunancada “ilahi ateş”, “ateş ve kükürt” bağlamlarında “ilahi” ve “sülfür” anlamlarına gelen “Theion”, ne yazık ki kafamda r’leri söyleyemeyen birinin “Therion” demesi fikrini uyandırdığından, albümün adını her gördüğümde kafamda “Therion” demeye çalışan 3 yaşında bir yavrucak beliriyor. MALAKHIM black metalini cayır cayır kusarken, albüm adına baktığımda “TEİYON! TEİYON!” diye bağıran bir yumurcak geliyor gözümün önüne. Neyse bu kadar cahillik yeter, albüme geçelim.

MALAKHIM müziğinin merkezinde cehennem ateşi ve WATAIN karakterine yakın duran bir black metal yatıyor. Grup yeri gelince gerçekten de WATAIN’e çok yaklaşan bir havaya bürünürken, bazen de alakasız sularda yüzen bir black metale doğru kayabiliyor. Grup black metalin çok net, hatları kesin çizgilerle çizili bir tarzını yapmasa da albümü dinlerken grubun İsveçli olduğunu hissedebiliyorum. Bunun sebebi “Theion”daki black metalin ne Norveç black metali soğukluğunda ne Fin black metali damarlığında ne de Alman black metali militarikliğinde olması. Albümde saf black metal akorları, melodileri ve rifleri kol geziyor olmasına rağmen “Theion”un öyle ruh dondurucu bir nefreti, zehir saçan bir sureti yok. Yeri geliyor HORNA’ya yaklaşıyorlar, yeri geliyor “Vittra” ile “Sheol” arası bir NAGLFAR’ı anımsatıyorlar. Ama nihayetinde tadı tuzu yerinde, kıvamında bir black metal yapıyorlar.

“Theion”la ilgili olarak dillendirebileceğim konuysa, grubun soğuk ve karanlık black metal rifi yazma konusunda büyük oranda formüllerin peşinden gidiyor oluşu. Benzerlerini epey çok duyduğumuz tarzdaki WATAIN’vari fikirler, nota değişimleri “Theion”da sık sık karşımıza çıkıyor. Elbet black metal bu gibi bileşenlerden oluşuyor, lakin yapabilenin neler yaptığını bildiğimizden MALAKHIM’in yaratıcı şarkı yazımı konusunda ölümüne kafa patlattığını pek de söyleyemeyiz. Bu albümün güvenli sularda yüzdüğü, kolaya kaçtığı anlamına gelmiyor ama black metalin uzun süreli dinleyicileri albümü dinlediklerinde ne demek istediğimi anlayacaklardır diye düşünüyorum. Bir akor devam ederken “bu akor ancak şuna dönüşebilir, ancak şöyle devam edebilir” diye düşünürsünüz ya, MALAKHIM’in bastığı akorların ve melodilerin gidişatları genelde o düşündüğünüz şeye dönüşüyor, genelde o şekilde devam ediyor.

Bu eleştirime rağmen MALAKHIM bu ilk albümünde takdir edilesi bir performans da sunuyor. “Theion”u dinlerken canımı sıkan, ne alaka dedirten herhangi bir şey olmadı. Bahsettiğim minik şikâyetler ve geliştirilebilecek alanlarla birlikte “Theion” gayet iyi bir ilk intiba bırakıyor ve MALAKHIM’in bundan sonra yapabileceklerini merak ettiriyor. Black metal seviyorsanız, “WATAIN, üzümlü kekim” falan diyorsanız direkt yumulun.