Oğuz Sel

Dile kolay, 53 sene. Evet, Moğollar’ın kuruluşundan bu yana geçen zamandan bahsediyorum. Yarım asırdır, araya ayrılıklar, dağılmalar girmiş olsa da bir biçimde varlığını sürdüren, en azından kendini unutturmayan Moğollar, Cahit Berkay’ın 50. yıllarında gerçekleştirdikleri bir konserde dile getirdiği yeni albümünü, biraz gecikmeli de olsa çıkardı. Grubun uzun yıllar davulculuğunu üstlenen Engin Yörükoğlu’nun aramızdan ayrılmasından bu yana stüdyoya girip uzun soluklu bir albüm kaydetmeyen grubun bu seferki çalışması ise epey farklı. Zira “Anatolian Sun” Hollanda’daki Artone Studio’da, hem hücum kayıt şeklinde hem de işitsel unsurların doğrudan plağa kaydedildiği “Direct to Drive/D2D” yöntemiyle hazırlandı. Baba Zula’dan Murat Ertel’in prodüktörlüğünü üstlendiği albüm, grubun eski parçalarından oluşmakta. Moğollar’ın albüm ile hedeflediği öncelikli şey ise yurt dışındaki müzikseverlerin grubu tanıması.

Buraya kadar her şey güzel, ama…

Grubun yeni albümle ilgili olarak çeşitli yayınlarda röportajları çıktı. Bunların büyük kısmı, yayımlanan albümü cilalamak ve grubu yüceltmek üzerine kurulu ifadelerle dolup taşıyor maalesef. Maalesef dedim çünkü “Moğollar ‘94” kritiğinde de yazdığım gibi 1990’ların ortalarından beri Moğollar dinlerim, severim hatta hızımı alamam, parçalarını klavyemle icra ederim. Lakin Moğollar’ın çok ama çok uzun süredir üretkenlik konusunda sıkıntı çektiğini, üretilen eserlerin de eski Moğollar’la ilgisinin olmadığını da pek kimse dillendirmez. İşte varsa, sözlük sayfalarında, Twitter köşelerinde vs. birileri kendilerince eleştiriler sıralar ama bunlar da unutulur gider.

“Anatolian Sun” benim açımdan bardağı taşıran son damla tadında bir eser. Niye diye soracak olursanız, albümde yeni bir tane bile şarkı bulunmuyor. Bu da yetmezmiş gibi orijinali bozulmuş, bazıları iğdiş edilmiş, hatta ve hatta Moğollar ile zerrece ilgisi olmayan şarkılar albüme konmuş; hem de yapımın ilk sırasına. Cumhuriyet’e röportaj veren Cahit Berkay “53 yıllık tarihimizden değişik kesitler sunan bir albüm olsun istedik.” diyor, bagetleri Engin Yörükoğlu’ndan devralan Kemal Küçükbakkal “Şarkı seçiminde önceliğimiz Moğollar tarihini mümkün olduğunca iyi yansıtmak oldu,” diyor, klavyeci Serhat Ersöz ise “Şarkı seçimlerini Murat Ertel’in tavsiyeleri doğrultusunda beraber düşünerek yaptık.” diyerek albüm fikrinin nasıl çıktığına dair yanıtlar veriyor.

O hâlde sormak istiyorum: Albümü açan ve artık duymaktan hakikaten bıkkınlık veren “Selvi Boylum Al Yazmalım” parçasının, Moğollar’ı temsil edecek albümde ne işi var? 1976 yılında dağılan grup, 1978 yılında seyirciyle buluşan sinema filmi için müzik mi yapmış? Yoksa Cahit Berkay, bu şarkıyı Moğollar adına tescil ettirdi de bizim mi haberimiz yok? Albümün ikinci şarkısı, eski Türk filmlerinden de bildiğiniz, “Hitit Sun – Düm-Tek” albümünün hitlerinden “7/8 9/8”. Fakat o da ne, şarkının nakarat kısmında girmesi gereken küçük ama etkili melodinin yerinde yeller esiyor, genel seyir içerisindeyse bana sırf zaman doldurma gibi gelen alakasız bir ekleme mevcut. Albümün neredeyse tamamı boyunca susmayan darbukalar ise bu şarkıda da kulaklara tecavüz etmekten geri durmuyor. Hani albüm, yabancıları Moğollar ile tanıştırma albümü ya ve hani yabancılar, darbuka gibi otantik enstrümanlara meraklı olurlar ya, işte bu nedenle albümde aşırı dozda bir darbuka kullanımı bulunuyor. “Ne var yani, Moğollar daha önce de darbuka kullandı, bilmiyor musun?” diyebilirsiniz. Bilmez olur muyum ama şakadak şakadak bir darbuka kullanımı yoktu ve darbukaya ek olarak kaşık da eski kayıtlarda yer alırdı. Hadi geleneksel asma davulu böyle bir kayıtta minimum düzeyde kullanmanızı anlarım da kaşık hakikaten de kullanılamaz mıydı? Neyse.

Yine doğrudan doğruya Moğollar’ı değil, Cem Karaca ve Moğollar’ı temsil eden “Gel Gel” parçası albüme eklenmiş. Burada, Cem Karaca’nın oğlu Emrah Karaca’nın uzun süredir vokal olarak görev almasından kaynaklı bir kıyak geçme durumu var sanırım. Zira Moğollar eğer Barış Manço ve Ersen Dinleten gibi başka bir sanatçıyla yaptığı parçaları değil de Cem Karaca’yla yaptığı şarkıyı, böyle hatıra niteliğinde bir albüme koyuyorsa, burada bir kayırma söz konusudur derim. Beri yandan Emrah Karaca’nın Moğollar’daki vokallerini oldum olası zorlama ve yapay buluyorum, dost acı söyler fakat Cem Karaca’yla uzaktan yakından alakası yok. Cem Karaca için hazırlanan belgesellerde Karaca’nın, zamanının gençliğini peşinden sürükleyen muhalif şarkılarına takık olan ve babası için “Keşke babam bu şarkıları söylemeseydi. Keşke babam yurt dışına gitmeseydi. Keşke babam bu kadar politik olmasaydı. Keşke hayatı boyunca ‘Resimdeki Gözyaşları’, ‘Bu Son Olsun’ gibi şarkılar söyleseydi.” diyen ve protest/muhalif çizgide yer alan Moğollar’ın vokali Emrah Karaca’dan bahsediyorum gerçi. Belli ki sesini/vokal tarzını da duruşunu da babasından ayrı tutmak istiyor, tutsun o hâlde. Belki ileride onun çocukları da böylesi bir belgeselde “Keşke babam Moğollar’da vokal yapmasaydı,” filan derler, tabii kendisinin babası hakkındaki sözlerine ne kadar katılmıyorsam, çocuklarının muhtemel böyle bir yorumuna da gönülden katılırım.

Moğollar’ın Yeşilçam klasikleri arasındaki “Gam Yükü” ve “Nilüfer” parçaları da albümde ama maalesef ve ne yazık ki orijinallerini aratır nitelikteler. Bütün şarkıları -ki albümde 16 parça bulunuyor- bu şekilde yazıp yerden yere vurabilme potansiyeline sahibim çünkü karşımdaki albüme, muhtemelen epey emek verilmiş olmasına karşın çok kızgınım.

Ağabey, neden böyle bir işe giriştiniz de şarkıların canına okudunuz? Karşımıza çıkıp konser verseniz ve bu bir konser kaydı olsa inanın gıkımı çıkarmam, kaldı ki artık öyle konserler görüyoruz ki albüm kaydından farksız oluyor. Bunu geçtim, çok riskli ve müzisyeni ister istemez strese sokabilecek bir kayıt türünde işe girişip bu kayıtla yabancı ülkelere açılma sevdasına nasıl kapıldınız? Devir zaten internet devri gözünü sevdiklerim, kayıtlarınız zaten hemen her platformda mevcut. Siz bu albümü yapana kadar keşfeden zaten keşfetti sizi. Şarkılarınızı ezbere bilen ve bu kayıttaki hataları saniye saniye yazabilecek (Serhat Ersöz’ün “Toprak Ana”da ses değiştirmeyi unutması/atlaması gibi durumlar hariç) biriyim ve ben sizi tanımayan bir yabancı olsam, böyle bir kayıtla sizi tanıdığıma pek memnun olmazdım. Kusura bakmayın; “Keşişleme”nin ırzına geçmişsiniz, “Iklığ”ı tanınmaz hâle getirmişsiniz, neden küs olduğunuzu ve yok saydığınızı bilemediğim Murat Ses’in klavye solosuyla anlam kazanan “Haliç’te Güneşin Batışı”nı başkalaştırmışsınız ve bunlar gibi nice olumsuzluğa gönlünüz razı gelmiş de bu kayıtları sevenlerinizle ve sizi tanımayanlarla paylaşmayı uygun bulmuşsunuz. Hakikaten diyecek söz bulamıyorum ağabeyler.

Yazabileceğim daha sayısız sorunlu/canımı sıkan nokta var ama açıkçası sizleri, daha da darlamak istemiyorum. Sözün özü şu; Moğollar’ı ucundan kıyısından seviyorsanız, bu albüme pek bulaşmayın. “Best of” tadında bir yapım arıyorsanız, gidin grubun 2000 yılında yayımladığı, hem icra hem sound bakımından çok daha başarılı toplama albümüne göz atın. Tabii bana kalırsa imkânınız varken gidin bu şarkıların orijinallerini dinleyin. “Yeni albüm yeni albüm” diyerek sevenlerinizi gazladınız ama kusura bakmayın ağabeyler; dağ, fare doğurmuş bilmem farkında mısınız? Yineleyeyim, dost acı söyler.