Bunca yıldır kritik yazan bir insan olarak, birbirinin aynısı albümler yazan grupların albümlerini incelerken zaman zaman aklımdan geçen ancak okura saygıdan hiç uygulamaya koymadığım bir protesto hayalim var. Bir grup sürekli kendini tekrar ediyor, hep aynı albümü çıkarmakta bir beis görmüyor mu? Grubun yeni albüm incelemesinde bir önceki albüm incelemesini aynen kopyalayıp sadece albüm adlarını ve yılları değiştirerek yayınlamayı istiyorum. “Bakın adamlar kendilerini zerre geliştirmemiş, zerre fikir yürütmemiş” demeyi bu şekilde göstermek istiyorum. Bugün bu kadar olmasa da buna yakın bir şey yapacağım. Lakin bu bir protesto olmayacak, sadece gerçekten de diyecek başka bir şeyim olmadığından olacak.

Bugün ekmek yeme amacı gütmeksizin, samimi bir saygı duruşu niteliğinde müzik yapan bir “çok büyük oranda worship” grubuyla birlikteyiz. Esasında CONTRARIAN’dan bu kadar çabuk bir yeni albüm beklemiyordum. Sonuçta yaptıkları müzik kompleks ve sofistike denebilecek özelliklere sahip. Lakin sonra düşündüm ki adamların yola çıkış noktası son derece besleyici ve üretmeye açık, o yüzden fazla da şaşırmadım.

Nedir bu worship, nedir bu yola çıkış noktası? Elbette ki DEATH, elbette ki Chuck Schuldiner.

“Only Time Will Tell”i dinlerken enteresan bir deja vu yaşadım. Geçen sene yine tam bu zamanlar grubun yeni albümünü inceliyor ve şu an bu albümü dinlerken hissettiklerimle yüzde yüze yakın örtüşen şeyler hissediyordum. Sonra baktım, o albüm incelemesine ne bir yorum gelmiş ne de herhangi bir etkileşim almış.

O yüzden ben de gruba uymaya ve “madem onlar aynı şeyi farklı biçimde sundular, benim neyim eksik?” demeye karar verdim. Aşağıda okuyacağınız satırların bir kısmı, geçtiğimiz sene sonlarına doğru çıkan bir önceki albümleri “Their Worm Never Dies”ın incelemesinden direkt alıntıdır. Bunun sebebi de CONTRARIAN’ın sadece 1 sene sonra, geçen sene yazdıklarımdan farklı herhangi bir şey söylememi neredeyse imkânsız kılan bir işle daha karşımızda olmasıdır. Kolaya kaçtığımı düşünüyorsanız, vakit ayırıp iki albümü de dinlerseniz büyük ihtimalle bana hak verirsiniz.

CONTRARIAN müziği, misal DECREPIT BIRTH’ün “Polarity”de yaptığı türde bir DEATH/CYNIC atmosferli death metalden ziyade şarkı yapıları ve rif karakterleri açısından DEATH’e yakın duran bir yapıda seyrediyor. Grup neredeyse AVENGED SEVENFOLD’un “Hail to the King”de yaptığı “METALLICA’nın “Black Album”deki kimi şarkılarının türevlerini alma” olayını “DEATH’in “The Sound of Perseverance”taki kimi şarkılarının türevini alma” şeklinde sunuyor. Gerçekten de “Only Time Will Tell”deki bazı şarkılar Chuck Schuldiner eli değdirilerek DEATH şarkısına kolayca çevrilebilirler.

Yine de burada bir ekmek yeme, kolaya kaçma çabası yok. Adamlar belli ki DEATH hastası ve o sularda yüzen bir şeyler yapmak istiyorlar. Zaten albüm de gayet doyurucu, sürükleyici. Elbette ki DEATH kadar akılda kalıcı, yaratıcı değil ama DEATH seven birinde en azından DEATH dinleme isteği uyandıracak kadar da tahrik edici, teşvik edici.

1987 yılında iki gözümden katarakt ameliyatı olmak için gittiğim Rochester, New York’tan bizleri selamlayan CONTRARIAN’ın müziğini şekillendiren diğer bir konu da MITHRAS’ın tek adamı Leon Macey’nin 2016 yılına kadar CONTRARIAN’da yer almış olması. Bunun etkileri de CONTRARIAN müziğinde görülebiliyor. MORBID ANGEL ve DEATH’ten ilham alan MITHRAS’ın ufak yansımaları, doksanların özbeöz, has teknik/progresif death metal oluşumlarından alınan ilhamlarla buluşunca ortaya gerçek bir lezzet çıkıyor.

Elemanların ATHEIST, CYNIC gibi isimleri de yalayıp yuttuğu ve en önemlisi doksanlar karakterli bir sound, müzikal kimlik arayışında oldukları son derece açık. Yıllar boyunca biriken bu ilhamlar nihayetinde CONTRARIAN olarak vücut bulmuş ve bunu “oha lan artık iyice çakmışlar” dedirtmeden yapmaları da adamların içtenliğini, samimiyetini gösteriyor.

Bu DEATH’izmler arasında CONTRARIAN’ın kimliğini kaybetmemesi ve “DEATH’e saygı duruşu niteliğinde olmayan müzik yapmasaydık da iyi müzik yapardık” hissini vermesi bence en önemli nokta. Cidden çok yetenekli müzisyenler ve seçtikleri yol dışında da gayet kaliteli progresif/teknik death metal yapabileceklerini belli ediyorlar.

“Only Time Will Tell”, ruhunu 25-30 yıl öncesinden alan ve bu sayede değerli ve karakterli hâle gelen bir albüm. Herhangi bir çığır açmıyor, yenilik peşinde koşmuyor ama vurguladığım DEATH bazlı sound’u, rif ve melodi yapılarını, kısacası Chuck Schuldiner’ın metal tarihine attığı imzayı seviyorsanız, CONTRARIAN’ı ve “Only Time Will Tell”i de seversiniz.

Bu incelemede biraz kolaya kaçmış olabilirim. Yaklaşık 20 yıldır albüm incelemesi yazıyorum ve ilk kez böyle bir şey yaptım. Lakin 2 sene içerisinde neredeyse tamamen aynı özelliklere sahip 2 albüm çıkaran bir grup için fazladan söyleyecek bir şeyim gerçekten yok. Önceki albümün PA’da sıfır reaksiyon almasının da verdiği güvenle, belki bu sefer birileri ilgilenir diyerek bir önceki albüm incelemesiyle %90 oranında örtüşen bir inceleme yazmayı uygun gördüm. CONTRARIAN bu sefer de ilgi çekmezse zaten bir sonraki albümleri de bu sayfalarda kendine yer bulamaz, çünkü belli ki o albümün kritiği de bu kritiğin başka bir kopyası olmaktan öteye gidemez. Lafı daha fazla uzatmayayım, DEATH seviyorsanız bu albüme de bir öncekine de bakın diyerek noktayı koyayım.