Oğuz Sel

Değişmeyen tek şeyin, değişimin kendisi olduğu yönünde söylenen kadim sözlere inat, müzik tarzında ve albümlerindeki beste yapısında pek bir değişiklik yapmadan varlığını sürdüren İsveçli Grafvitnir, üretkenlik konusunda sıkıntı çekmediğini göstermek istercesine yeni albümünü, öncekinin üstünden iki sene geçmeden yayımladı.

Girişte albüme dair ufak da olsa bir spoiler versem de “Death’s Wings Widespread”in, 2020’de çıkan black metal albümleri arasında kaynayıp gitmesine gönlüm razı gelmedi açıkçası.

Grubun, 13 yıllık kariyerinin yedinci albümü olma özelliğini taşıyan “Death’s Wings Widespread” daha önce denenip tutmuş formüllerle hazırlanmış bir yapım. İşin aslı, böyle bir durumu başka bir grup için dillendirmiş olsam, muhtemelen büyük giydirmeler yapar, grubu da albümü de yerden yere vurabilirdim. Ama ortada dediğim gibi hakikaten tutan formüller olduğu ve neredeyse yedi albümdür bu formüller bayağı iş gördüğü için olumsuz cümleler kurmayıp Grafvitnir’i de albümü de olumlama yoluna gireceğim.

Niantiel ve Modrius’un yarattığı sinerjinin, saldırgan ve alabildiğine karanlık bir ürünü olan albüm, grubun ilk albümü “NâHásh” gibi iki dakikaya yakın devam eden intro niteliğinde bir enstrümantal eserle açılıyor. Sonrasında ise grubun müziğine aşina olanların çok değil, 2 saniye içerisinde “Bu Grafvitnir!” diye haykıracakları bol melodili “Helvetesnatt” kulaklara dökülen işitsel bir zehir misali akıyor. Şarkılar ilerledikçe yapımdaki kimi eserleri, “Obeisance to a Witch Moon” albümündeki parçalara benzetmeler, “Şurası da çok ‘Keys to the Mysteries Beyond’ olmuş,” demeler başlıyor. Tabii az önce de arz ettiğim üzere grubu bu nedenle dövmek istemiyorum. Her şey gayet tıkırında gittiği için bu benzerlikler bir yergi vesilesi olmaktan uzaklaşıyor.

Grup, enstrümantal parça hazırlama konusundaki hünerlerini “Death’s Wings Widespread”de de gösteriyor ancak benim önceki albümün yazısında öve öve bitiremediğim “I nattens mantel svept” ayarında değiller maalesef. Ama yine de albümü kapatan “ I häxmånens sken” şarkısını dinlemenizi öneririm. Bestecilik tarafındaki “çalışıyorsa dokunma” prensibini sound tarafında da benimseyen Grafvitnir, ufak tefek işitsel değişiklikler haricinde mix tarafında belli ki daha evvel oturttuğu belirli bir ayar mekanizmasını kullanıyor. Hatta albümler arasında hızlıca geçiş yaptığınızda bu aynılığı kendiniz de işitebilirsiniz.

Gudubetlikte birbiriyle yarışan black metal albümlerinden yorulduysanız, akıcı ve birkaç dinleme sonrasında ezberlenip eşlik edilebilecek melodik black metal albümleri arayışındaysanız, “Death’s Wings Widespread”i deneyimleyin derim. Şayet grupla ilk kez karşılaşıyorsanız, sizi “Obeisance to a Witch Moon” albümüne alalım, sonra buraya yeniden uğrarsınız.