COAL CHAMBER gibi imaj açısından şebelek bir grupta söyleyen bir vokalisti kendisini kısa sürede metal camiasının aşırı muhafazakâr yapısına kabul ettirmeyi başarması kolay bir şey değil. Dinlediği müziğe zeval gelecek diye eli ayağı titreyen, tansiyon ilacı kullanan metal kitlesi; saçı sakalı şekilli, ağzı yüzü piercing’li, götü başı başka oynayan makyajlı bir nu metal ibişini elbette ki kabul etmeyebilir, en iyi ihtimalle üvey evlat muamelesi yapabilirdi. Metal dünyası şöyle bir şeyi pekâlâ da dışlayabilir, barındırmayabilirdi. Gerçi…

DEVILDRIVER’ın benimsenmesini sağlayacak şey, elbette ki Dez Fafara’nın metal kitlesini samimi olduğuna inandırması olacaktı. İlk albümü büyük oranda “Campdafakap metal” olan DEVILDRIVER, o albümdeki gitaristinin yerine Mike Spreitzer’ı almasıyla birlikte kendini çok daha metal bir düzlemde buldu ve metalcore, groove metal ve melodik death metal etkilerini bir potada eriten bir müziğe yelken açtı. Tarzında önemli olarak gördüğüm birden fazla albüme imza atan grup, sonrasında inişli çıkışlı ve genelde ortalama seyreden işler yaptı.

2 Ekim’de çıkan yeni albüm “Dealing with Demons, Volume I”a baktığımızda DEVILDRIVER’ın 2005-2016 arasında sunduğu her şeye dokunan, bazı yeni lezzetler ekleyen bir albüm yaptığını görüyoruz. Bu yeni lezzet arasında, albümü açan “Keep Away From Me”deki hayvan gibi bariz GOJIRA etkisi ve “Wishing”de gördüğümüz şarkı söyleme durumu yer alıyor. “Keep Away From Me”nin %80-85’i her şeyiyle bir GOJIRA şarkısı. “Wishing”de ise Fafara’yı gayet clean bir tonla şarkı söylerken görüyoruz.

Bu detayların dışında “Dealing with Demons, Volume I” alışık olduğumuz tarzda bir DEVILDRIVER albümü. Bu cümleyi olumluya kaydıran unsur, DEVILDRIVER’ın alışık olduğumuz özelliklerini olabilecek en iyi şekilde sunmuş ve bu sayede akılda kalıcı, bence nispeten uzun ömürlü bir albüm yapmış olması.

Bana kalırsa DEVILDRIVER karakteri itibarıyla öyle her önüne gelenin “hayatımın grubu” diyebileceği bir grup değil ve ortalama ile iyi arası şarkılar yapıyor. Zaman zaman kendini aşıp çok iyi şarkılar yaptığında da hakikaten tarzı için numunelik denebilecek güzellikler yaratabiliyor.

“Dealing with Demons, Volume I” bana kalırsa bu skalanın ortalamanın üstü ile iyinin biraz üstü arasında bir yerinde duruyor. Albümü en az 30 kez dinleme fırsatım oldu ve geçtiğim, bu ne amk dediğim bir şarkı yok. Şarkılarda kendimi kaybediyor muyum, “ulan DEVILDRIVER sen nasıl bir grupsun be” diyor muyum, hayır. Hiç demiyorum. Ama…

Ama adamlar yeterli miktarda yaratıcı rifi, özenli beste yapılarını ve bu türde çok da fazla karşımıza çıkmayan doyurucu bir atmosferi şarkılarına zerk etmeyi başarıyorlar ve bu da DEVILDRIVER kalibresinde bir grubu övmek için yetiyor da artıyor bile.

Olumsuz taraflara baktığımda açıkçası aklıma olumsuz bir şey gelmiyor, çünkü grup kimliği çerçevesine yapabileceği her şeyi hakkını vererek yapıyor. Her şarkıda farklı bir hava olması, her şarkının birbirinden ayrılabilmesi ve albümün gayet akıcı olması, bana kalırsa DEVILDRIVER ve bu ayardaki grupları tebrik etmek için yeterli kıstaslar. Pek çok şarkıda dikkat çekici fikirler var ve sayede albüm kendini dinletiyor. Bazısında akla kazınan bir solo kalıbı, bazısında gaz bir rif, kimisinde atarlı bir breakdown, bir diğerinde iyi yazılmış bir nakarat melodisi…

“Dealing with Demons, Volume I” bence “yeterlinin biraz üstü” bir grup olan DEVILDRIVER’ın fazlasıyla yeterli yeni albümü olarak kararında bir övgüyü hak ediyor. Bu tür şeyler dinlemeyi seviyorsanız sizi tatmin edecek, ihya etmese bile memnun kalacağınızı düşündüğüm bir albüm ve yazıda vurguladığım üzere gruptan daha fazlasını da beklemiyorum. Grubu tanıyorum, neler yapabilir biliyorum, duyduğum şeyden memnunum.