TRIBULATION’ın son 10 yılın önemli gruplarından olduğunu düşünüyorum. İki müthiş death metal albümü çıkardıktan sonra tarz değiştirip, yeni tarzlarındaki daha ilk albümden müthiş bir karakter ortaya koymayı ve ciddi ciddi birilerine ilham vermeyi başarmışlardı. Bence “The Children of the Night”ın açılış şarkısı “Strange Gateways Beckon” bugün bile 2015’ten bu yana çıkan en özel şarkılardan biri olmaya devam devam ediyor.

Sonra “Down Below” çıktı ve bence “The Children of the Night”ın ardından bir tık hit eksikliği çekmesine rağmen TRIBULATION’ın gotik sound’unu iyice pekiştirdiği bir albümdü. Adamlar IN SOLITUDE tarzı heavy metali WATAIN karanlığını gotik bir kalıba dökerek son derece karakteristik bir sound oluşturuyorlardı.

Ardından çıkan “Where the Gloom Becomes Sound”, bence yıllanmış şarap gibi, değeri ve güzellikleri zamanla ortaya çıkan yine çok başarılı bir albümdü.

TRIBULATION temel olarak orijinal bir müzik yapmamasına rağmen, karakteristik özelliklerini çok iyi vurguladığından ve tekinsiz, esrarengiz bir gotikliği daha hırpani vokallerle harmanlayarak farkını ortaya çıkarıyordu. Bu fark bana kalırsa sanılandan daha değerli ve ilham verici bir müzikal fikir üzerine kuruluydu.

Bugün size TRIBULATION’ın “The Children of the Night”la başlayan bu yolculuğundan etkilenen en az 10 tane grup sayabilirim. Bazıları o kafadan ilham alan, bazısı ise o dönemden sonra müzikal anlayışını TRIBULATION’vari fikirlere kaydıran…

Açıkçası grupların tarz değiştirmesi konusunda çoğu dinleyici kadar katı olmasam da bir dinleyici olarak OPETH gibi bazı örnekleri anlamlı bulmuyor ve kendine ihanet olarak görüyorum. Bu sadece sert bir kimlikten, aşırı özgün bir karakterden çıkarak daha yumuşak bir sound’a kaymalarından dolayı değil, 40-45 yıl öncesinin kopyalarını yapmaya başlamalarından dolayı. Bugün melodik, daha derinlikli bir kimlikten çıkıp çok daha sert, bodoslama black metal yapmaya başlayan gruplar arasından da sert eleştirdiklerim var. Dolayısıyla birazdan söyleyeceklerimin temelinde TRIBULATION’ın sert tarafının -daha da- ortadan kalkması yok; sonuçta yukarıda da dediğim gibi, belki de en çok sevdiğim alt tür olan death metalden en az tercih ettiğim tür olan gotik metale kaymış olmalarına rağmen üç paragraf TRIBULATION övdüm, dikkatten kaçmasın.

“Sub Rosa in Æternum”un TRIBULATION açısından bir kırılma olacağı ilk single’dan ve grubun promo fotoğrafından belli gibiydi. Makyajlar silinmiş, güneş gözlüklerine geçilmiş, daha steril bir sound ve yumuşamaya gidileceğini belli eden bir single’ın ardından, grup sonraki single’larla da niyetini belli etmişti. Gotik rock/metal özelinde baktığımızda, son dönemin dikkat çeken isimlerinden UNTO OTHERS da son albümü “Never, Neverland”de “Mana”da, “Strength”te yaptıklarından farklı bir yöne gitmiş ve daha ılıman bir tavır benimsemişti. Ne var ki TRIBULATION’ın “Sub Rosa in Æternum”da yaptığı, ciddi anlamda tekrardan bir tür değişimi olarak karşımıza çıkıyor.

Bunu yapan ve başarılı olan gruplar var. KATATONIA melodik death/doom metalle başladı, depresif/gotik rock/metale geçti, sonra da tekrar sertleşerek ve progresifleşerek doksanlardaki hâline hiç benzemeyen üçüncü bir evreye geçti. Lakin KATATONIA kimliği hep korundu, en gaz şarkıda bile o kaybetmişlik, boşluk hissi korundu.

“Sub Rosa in Æternum” ise açıkçası beni üzen bir albüm. Basında hep çok yüksek notlar alsa da uzun süreli bir dinleyicileri olarak albümü dinlerken TRIBULATION dinlediğimi hissedemiyorum. Güzel şarkılar var, TRIBULATION’ı yansıtan fikirler var, ancak grubun o sihrini aradığımda ne yazık ki pek bir şey bulamıyorum.

Bunun sebebi belli ki grubun dinlemekten keyif aldıkları müziği yapmak istemesi. Burada sadece “sertliği tamamen azaltalım, sert vokalleri tamamen törpüleyelim ve daha çok kişiye ulaşıp para kazanalım” tarzı bir anlayış yok. Burada belirgin şekilde grup elemanlarının en sevdiği müzik türünün bu tarz olduğunu hissettiren bir anlayış var. Zira “Sub Rosa in Æternum”da gotik metalden söz edemiyoruz; burada FIELDS OF THE NEPHILIM var, THE SISTERS OF MERCY var, THE CURE var.

Hadi bunlar da olsun, hadi albüm çok güzel gotik rock şarkılarıyla dolu olsun. Kapakta yazan grup adını, bu grupların İngiliz oluşundan yola çıkıp BRITULATION olarak değiştirsek bir şey fark ediyor mu? Etmiyor. Albümü BRITULATION diye dinlesek “müziklerinde TRIBULATION etkisi var” dedirtiyor mi? Pek dedirtmiyor.

Bu yüzden de “Sub Rosa in Æternum” ne yazık ki benim için “x bir gotik rock grubunun yeni albümü” olmaktan öteye geçemiyor. Gotik rock’ı, gotik metali çok daha fazla seven arkadaşlar sadece ortalamanın üstü gotik rock içermesinden dolayı albümü benden daha çok sevebilirler, ancak ben bir dinleyici olarak bir grubun kendi kimliğini bu kadar kolay yok saymasını doğru bulmuyorum. Üzüldüm ne diyeyim.