Tesadüfen keşfettiğim, ardından PA’da önerdiğim, benden önce de önerildiğini gördüğüm ve takipçilerimizden Ayı_yorgo’nun hummalı araştırmaları sonucunda eski FULL BLOOM gitaristi Richard Moore’un solo projesi olduğunu öğrendiğim Yeni Zelandalı EYE EATER’la bir aradayız bugün.

Bu araştırmaya kadar EYE EATER kimliksiz, imajsız takılan bir projeydi ve müziğini dinlediğimizde söyleyebileceğimiz tek şey ULCERATE’in açtığı yoldan ilerleyen bir oluşum olduğuydu.

ULCERATE elbette ki çekici bir müzik yapıyor. Doksanlarda GORGUTS ve IMMOLATION gibi vizyonerlerin ekstrem müziği genişletmesi, 2000’lerin başıyla birlikte DEATHSPELL OMEGA fenomeninin olaya girmesiyle birlikte bu tarz müzik yapan grupların sayısı da çoğaldı ve bu “yakın geçmişin ilham alanları”, “günümüzün ilham verenleri” hâline geldi.

Pek çok yeni nesil müzisyene çekici gelen bu müzikal anlayış sonucunda, DEATHSPELL OMEGA ve ULCERATE klonları da peydahlanmaya başladı. Bunlardan bazıları dümdüz bu grupların yaptığını yapmayı seçerken, kimileri de o anlayışın ana fikrini temel alarak daha genişlemeci yönlere gitmeyi seçtiler.

Bugünkü konuğumuz EYE EATER, ULCERATE’ten aldığı ilhamı açıkça dile getiren (Ayı_yorgo’ya bir kez daha teşekkürler) ve oradan yola çıkarak müzik yaptığını söylemekten çekinmeyen bir proje. Ne var ki Richard Moore adlı arkadaşın yetenekleri ve FULL BLOOM’daki deneysellikten gelen fikirleriyle birlikte EYE EATER “atanamamış ULCERATE” olarak nitelenecek türde bir müzik yapmıyor, ULCERATE’ten fazlasıyla besleneni onun gölgesinde takılan ancak kendi fikirlerini de sunan bir grup olarak göze çarpıyor.

Bu fikirler yer yer MESHUGGAH’vari poliritimler, yer yer HUMANITY’S LAST BREATH’vari ezici boş teller, yer yer de post kafalarla yoğurulmuş kederli arpejler eşliğinde önümüze dökülüyor. Moore bu bileşenleri gayet dengeli, şarkıları yükseltecek şekilde ve birbirleriyle tutarlı bir birliktelik oluşturacak şekilde kullanmış ve henüz ilk albümü olmasına rağmen bundan sonra yapacaklarını merak ettiren bir müzikal kimlikyaratmayı başarmış. Bu tür müzik yaptığınızda kendinizi bu müzikal karakterin genel hatlarına çok fazla kaptırdığınız takdirde istemeden de olsa kendinize sınırlar çizmiş, müziğinizi içinden çıkması zor bir kafese sıkıştırmış olabiliyorsunuz. Neyse ki EYE EATER bunun farkında ve gerekli anlardaki çeşitlendirmeleriyle bu tarz bir monotonluk içinde debelenmekten kurtulmayı başarmış.

Çıkan grupların geneline baktığımızda, cennet vatan Yeni Zelanda belli ki sıkıntılı insanların harman olduğu bir yer. Coğrafyası, refah seviyesi falan bir yana, bu yeşil cennetten bu kadar fazla hayvan çocuğu grubun çıkması gerçekten de üzerine düşünülesi, incelenesi bir durum. EYE EATER da bu istatistiği bozmuyor, ancak bu hayvan grupların aksine olayı kaostan çok müzikal olmaya, duygularını tane tane anlatmaya getiriyor.

“Alienate” genel itibarıyla özgün olmayan, ancak EYE EATER’ın ileride özgünleşmesi durumunda çok büyük keyif verecek bir proje olacağını da belli eden bir çalışma. ULCERATE’i seviyorsanız, “ULCERATE’in kaosu dizginlenmiş ve kederi artırılmış versiyonu” fikrine yeşil ışık yakıyorsanız EYE EATER’la tanışmanız yararınıza olacaktır.