Bu sabah yazlığın bahçesinde aileyle kahvaltı ediyorduk. Bir kedi gelip miyavlamaya başladı. Ardından başka bir kedi arkasından sinsice geldi ve birbirlerini kovalamaya başladılar. Tatlı tatlı oynuyorlardı.

Biraz sonra da yan komşunun 16 yaşındaki tosuncuk kedisi ortama giriş yaptı. Kendisi buraların ağası durumunda ve komşu yılın on iki ayı burada kaldığından tam anlamıyla mekânın sahibi gibi takılıyor. Siyah beyaz, kocaman, ağır abi bir kedi. Üstelik bizim kediye de çok benziyor; daha kalını ve daha kısa tüylüsü.

Kahvaltı bitti, masayı topladık. Ufak işlerimi hallettikten sonra 2021’de çıkardığı “Metamorphosis”le yürekleri dağlayan Alman progresif/post-black metal grubu AGRYPNIE’nin yeni albümü “Erg”i yazmak üzere hazırlanmaya başladım. Bilgisayarı bahçedeki masaya koydum, çayımı aldım, kulaklığımı taktım. Tam yazmaya başlayacaktım ki ani bir tuvalet ihtiyacı hasıl oldu. Tuvalete girdim.

Oturmamla birlikte dışarıdan korku dolu bağırışlar yükselmeye başladı. Yaşlı bir hanım bağırıyordu. Buralar normalde gayet sessiz sakin yerler, hiç öyle gürültü falan olmaz, ancak birisi “Yetişin! Kimse yok mu?!” diye bağırıyordu. Hemen tuvaletin kapısını aralayıp annemle babama seslendim, “dışarıdan biri bağırıyor, bakın” dedim ve ben de toparlanıp tuvaletten dışarı fırladım.

Bahçeye çıktığımızda bağırışlar yan evden geliyordu. Hemen yardım etmek için oraya koştuk. Herhalde kadın düştü, yardım edeni yok veya o tarz ufak çaplı bir kaza oldu diye düşündüm.

Komşu hanım panik hâldeydi ve pencerenin önünde “ay kurtarın nolur!” diye ağlıyordu. Hemen yanına koştuk.

Az önce kahvaltı ederken ortama giriş yapan ağır abi kedi, aralık vasistastan içeri girmeye çalışırken kaymış, boynu içeride kalacak şekilde asılı kalmıştı. Kedi epey ağır olduğundan ve muhtemelen çırpınırken kendini iyice sıkıştırdığından, yaşlı hanım kediyi kaldırıp oradan çıkaramamıştı. Babamla ben hemen eve girip odaya koştuk. Biz içeriden, annem de pencerenin dışından hayvancağızı kaldırıp kurtarmaya çalıştık, ancak ne yazık ki daha görür görmez anladığımız üzere kedi ölmüştü.

Dili dışarıda, gözleri açıktı.

Kediyi zorlanarak da olsa oradan çıkardık ve perişan durumdaki teyzenin haykırışları eşliğinde, sıcacık bedenini bahçedeki banka yatırdık. Çok güzel, kocaman bir kediydi ve ne yazık ki on altı yıllık ömrü orada bitti.

Daha on dakika önce kahvaltı ederken izlediğimiz, çimenlerde koştuğuna, diğer kedilerle oynadığına tanık olduğumuz hayvan durduk yere, yıllardır yaşadığı yerde, sürekli girip çıktığı pencerede ölüp gitmişti.

“Erg”in teknik taraflarından bahsettiğim, yansıttığı duyguları anlattığım bir yazı olmasını düşünüyordum ancak şu anda böyle bir şey yapma şansım yok. Tatsız bir teşbih yapmak istemem, ama “Erg” işte böyle bir albüm. Böylesi acılı, yürek parçalayan bir albümün incelemesinin böylesi trajik bir olayla örtüşmesini hiç istemezdim, ancak bu albümün kısmeti de böyleymiş.

Yapacak bir şey yok.