Evet, bir süredir yazmayı planladığım, sitede eksikliği hissedilen özel bir meydan dayağıyla birlikteyiz bugün.

1998’deki “Hell is Here” ile tekme tokat bir giriş yapan, 2000’deki “Deathrace King”le de yeni milenyumun ilk melodik death/thrash metal başyapıtlarından birini yayınlayan İsveçli grup THE CROWN, orijinal vokalisti Johan Lindstrand’ın gruptan birkaç aylığına ayrılmasını fırsat bilip hayvan gibi iş yapmış ve o sıralarda dağılmış olan AT THE GATES’in efsaneler efsanesi vokalisti Tomas Lindberg’i kadrosuna katıp bu ipini koparmış danayı piyasaya sürmüştü.

THE CROWN’ın genel vahşeti, yırtıcılığı bir yana, grubun “Deathrace King”de yaptığı şey gerçekten de çok sıra dışı bir lezzet, çok karakteristik köpeklikti. Melodik death metal ve thrash metalin çirkef birlikteliği içine biraz da death ‘n’ roll katan grup, bu sayede hakikaten özgün bir albüme imza atmıştı. Bir albümde “Dead Man’s Song” ve “Total Satan” arka arkaya geliyorsa, o albümde özel bir şeyler oluyordur; bu unutulmasın.

Takvimler 2002 olduğunda grup adını CROWN OF THORNS’dan THE CROWN’a geçirmiş, eski ismiyle çıkardığı “Eternal Death” ve “The Burning”i THE CROWN adıyla yeniden yayınlamış, hemen ardından gruptan ayrılan Lindstrand’a nispet olsun diye Tompa’yı mikrofona geçirmiş ve “Crowned in Terror”ı çıkarmıştı.

“Crowned in Terror” vahşetiyle, şiddetiyle, içinde “melodik” ifadesi geçen herhangi bir şeyin ulaşabileceği en sert ve acımasız olaylardan birçoğunu bünyesinde barındırmasıyla gerçekten de özel bir albümdü.

“Crowned in Terror” bir yandan dümdüz dayak, bir yandan da çok zevk sahibi sofistike şerefsizlikler barındıran bir çalışma. Intro’nun ardından en sevdiğim THE CROWN şarkısı, hatta hayatta en sevdiğim şarkılardan biri olan “Crowned in Terror”la açılan albümde başta “Under the Whip”, “World Below”, “(I Am) Hell”, “Satanist”, “Death Metal Holocaust” olmak üzere birbirinden dehşet, şiddet pornosu düzeyinde insafsız şarkılar var.

Bu insafsızlığın oluşmasını sağlayan faktörlere bakarsak, çok dinamik şarkılar içerisinde sunulan birbirinden heyula performanslar görüyoruz. İnsanlık suçu düzeyinde yırtıcı gitarlar, Janne Saarenpää’den AŞŞŞŞIRI underrated bir davulculuk, cazır cuzur bir bas ve elbette ki Tompa’dan ders gibi vokaller mahşerin dört atlısı gibi albümü kan ve ateş karışımı bir şeylere buluyor. AT THE GATES’te içimizi dağlayan, ciğerlerimize hançerler saplayan Tompa’nın bu kadar inanmış ve adanmış söylüyor oluşu cidden bambaşka bir olay. 20 yıldan uzun süredir albümü dinliyorum ve hâlâ Tompa’nın ikna ve dikte edici vokallerine ilk günkü gibi ıslanıyorum. (THERE IS NO TURNING BACK!!!)

Çok iyi başlayan ve aynı çizgide ilerleyen albüm, kapanıştaki son iki şarkıyla da resmen grubun oturup “tam en sonda dinleyicinin pestilini nasıl çıkarırız?” diye konuştuğunu hissettirecek düzeyde sapkın biçimde bitiyor. Öncesindeki albüm “Killing Star” ile nispeten daha uysal bir kapanış yapıyordu, ancak bu albümün finalinde resmen meydan dayağına giriyor ve hem “Satanist” hem de “Death Metal Holocaust” ile harbiden insanlık onurunu ayaklar altına alıyorlar.

“Crowned in Terror” 22 yıl önce çıktı ve bence THE CROWN bu albümün ardından bundan daha iyi bir albüm yayınlamadı. “Deathrace King”in çok çok özel bir albüm oluşu düşünüldüğünde, ben “Crowned in Terror”ı THE CROWN’ın kariyerindeki en iyi ikinci albüm olarak görüyorum. Birdir, ikidir, üçtür fazla üstünde durmayalım, sonuçta “Crowned in Terror” her anlamda manyaklık, her anlamda terbiyesizlik. Adrenaline, deşarj olmaya, nefret objesine dönüşmeye ihtiyacınız varsa, albümü başlatın, albüme adını veren şarkıyla helak olun ve oradan aynen devam edin.

Büyük geçmiş olsun.