THE DILLINGER ESCAPE PLAN, GORGUTS, ARTIFICIAL BRAIN, GIGAN, PLEBIAN GRANDSTAND gibi birtakım rahatsız grupları alıp mikserde iyice karıştırdığınızda ortaya çıkacak şeye; kural tanımadan, daldan dala atlayarak, hiperaktif bir anlayışla beste yapan PYRRHON’a hoş geldiniz.

PYRRHON 2014’teki “The Mother of Virtues” ile adını duyurmuş, 2017’deki “What Passes for Survival”la da kısıtlı kitlesini bir tık artırarak çok ama çok niş bir kitleye hitap eden müziğindeki sapkınlığı yaymaya devam etmişti. 2020’deki “Abscess Time” da çok iyi bir albümdü, ancak ne hikmetse onu incelemeyi unutmuş ve ülkemizdeki yüz binleri bulan PYRRHON kitlesini incelemesiz bırakmıştım.

Şimdi karşımızda durup dururken çıkardıkları yeni albümleri “Exhaust”la dikiliyorlar. PYRRHON’u daha önceden duyan dinleyiciler, grubun nasıl kaostan beslendiğini, nasıl başına buyruk düzensizlikte bir müzik yaptığını da bilirler. PYRRHON gerçekten de ya ilk andan “oha ne acayipmiş lan” denip sevilecek ya da “bu ne aq” deyip geçilecek bir grup. Sound’ları hiç öyle yeni nesli yansıtan cilloplukta, berraklıkta değil.

Şarkıları zaten neredeyse rastgele, her yer doğaçlamaya yakın yapıda ve bir miktar tutarlılık barındırıyormuş, standart beste yapılarına yakın duruyormuş gibi duran parçalarında bile o güzel ortamı bozacak bir şeylerle muhakkak tat kaçırmayı başarıyorlar. Bu bilinçli tercih de doğal olarak bir kısım dinleyicinin sapkın zevklerini beslerken, bir kısım dinleyici içinse irite edici olma potansiyeli taşıyor.

“Exhaust” bu konuda, yani normlar dışı olma konusunda ciddi çaba sarf eden bir albüm. İlk şarkıyı başlattığınızda, eğer IMPERIAL TRIUMPHANT veya yukarıda adı anılan gruplara aşina bir dinleyiciyseniz, “aaa kural tanımıyorlar ve ruh hastası olduklarını belli ediyorlar vallahi de çok güzel” diyerek PYRRHON’u sevebilirsiniz.

İkinci şarkı, üçüncü şarkı, dördüncü şarkı da aynı şekilde rahatsız bir insan olduğunuz gerçeğini kanıtlayan tatlı kıpırtılarla sizi tatmin edebilir, zevklendirebilir. Ancak olayların çığırından çıktığı “Out of Gas” gibi bu tür kafalardaki gruplar için bile riskli şarkılarda sunulan şeyi net şekilde antipatik bulabilir, “sizin ben yazacağınız şarkıya sokayım” diyebilirsiniz.

PYRRHON işte bu tıynette, bu cürette bir grup. Rahatsız edici müzik yapma konusunda hiçbir çekinceleri yok, hatta ve hatta kulağa uyumlu ve güzel gelecek bir şeyler yazmaktan da bilhassa kaçınıyor, özellikle ve inadına sikimsonik dellenmelere, öfke nöbetlerine giriyor gibiler. Bunun temelindeki müzikal değer herkese göre değişecektir ve bana kalırsa PYRRHON’un yaptığını beğenmeyen, hatta anlamsız ve değersiz bulanlar da “anlamıyorlar” şeklinde görülmemelidir. Eğer yeterince rahatsızsanız, sevgi dolu bir yuvada büyümediyseniz, genel olarak rahatsızlıktan zevk alıyorsanız PYRRHON’u gayet de beğenebilirsiniz. Diğer yandan benim gibi bu durumlarda olmayan sağlıklı bir biriyseniz de “Exhaust”ta sunulan şeyi takdir etmenizde sakınca yok.