Progresif metal yapıp da Metal-Archives’daki benzer gruplar kısmındaki 100 benzer grup arasında DREAM THEATER’a yer verdirmemeyi başarmak ne demektir biliyor musunuz?

LEPROUS’ın son 15 yılda ortamlara çıkan en önemli ve en özgün gruplardan biri olmasını sağlayan şey bu işte. Türün tartışmasız en büyük ve önemli grubuna, neredeyse o türü var eden gruba hiç ama hiç benzemeden o türü çok başarılı şekilde yapabilmek.

Progresif metalde başarının belirli anahtarları var. Bunlardan biri, belki de birincisi müzikal olmayı başarmak. Herkes çok iyi enstrüman çalabilir, herkes 26 dakikalık şarkılar yazabilir, herkes bir şarkıda 102 farklı ölçü, rif, melodi kullanabilir. Ancak progresif bir müziği kitlelere yayabilmek için yapmanız gereken bir numaralı şey müzikal olmayı başarmak. Müzikal olmak, yazdığınız şeyi nasıl öne çıkaracağınızı, onu nasıl akılda kalıcı yapacağınızı bilmenin yanı sıra müziğinizin genel karakterini de daima şarkının ihtiyaçları doğrultusunda belirlemek ve yeteneğiniz doğrultusunda bunu dinleyicinin keyif alacağı forma sokmaktır. Seslerin birbiriyle uyumu, ritim, tempo gibi pek çok dinamiği bir araya getirebilir ve sadece birkaç nota kullanarak 50 dakikalık senfonilerden bile daha değerli şeyler ortaya çıkarabilirsiniz.

Son yıllarda bunu başaran ve klasik progresif metalden uzak, 2000 sonrasının modern yaklaşımlarına yakın müzik yaparak kitleleri yakalamayı başaran gruplara baktığımızda gerçekten de son derece karakteristik sound’ları olan, özgünlük açısından herhangi bir sorunu olmayan ve bu sayede çok geniş kitlelere yayılabilen gruplar görüyoruz. Progresif metaldeki DREAM THEATER egemenliğini, elbette ki popülarite olarak olmasa da tarz ve özgünlük olan kıran PAIN OF SALVATION’ın ardından, özellikle MESHUGGAH’nın can verdiği ve djent veya modern metal gibi ifadelerle anılan çağdaş yaklaşımları müziğine katarak çağı yakalamayı ve hatta başkalarına ilham vermeyi başaran LEPROUS, HAKEN gibi gruplar görüyoruz. Bu gruplar ülkemiz de dâhil olmak üzere sold-out konserler vermeyi başaran, progresif metal ve hatta metal bile dinlemeyen kesimlere bile kendilerini sevdirebilen oluşumlar. Bu elbette ki tesadüf değil ve bu sevginin, ilgi çekmenin tek nedeni de Einar Solberg’in yüreklere buse konduran meleksi sesi değil.

Pasifagresif’in açılmasından 1 ay önce, doğum günüm olan 5 Mayıs 2009’da çıkan ilk albümleri “Tall Poppy Syndrome”dan LEPROUS’ın farklı kafalarda olduğunu rahatlıkla görebiliyorduk. Grup biraz ondan biraz bundan, biraz cazdan biraz avangarttan alıp müziğini şekillendirmeye çalışıyor ve ilk denemesi olmasına rağmen etkileyici şeyler sunmayı başarıyordu. O albümden 4 yıl sonra üçüncü albümleri “Coal”u çıkararak şöhretin kapılarını aralayan LEPROUS’ın, o olgunluğu yakalamak için arada bir albüm daha çıkarması ve ilk albümündeki fikirleri daha rafine hâle getirerek üstüne katması gerekiyordu. O albüm, “Bilateral”dı.

“Bilateral”, bir grubun, hele ki böylesine cüretkâr ve maceraperest bir grubun ikinci albümü olmak için fazlasıyla iyi bir albüm. Einar’ın iyice operatik taraflara kaymadığı, yer yer scream’lere de yer verdiği ve çok kendine has bir atmosferi olan bir çalışma olmasının yanı sıra, Einar’ın görümcesi Ihsahn’ın da manevi desteği sayesinde enteresan şekilde Ihsahn’vari cünüplükleri de içine sokuşturmayı başaran gizemli bir havası var albümün.

Bu özgünlük sayesinde “Forced Entry” gibi, “Thorn” gibi LEPROUS klasiklerini daha tazecikken sunan grup, yapması çok ama çok zor bir şey olan “bir grubun daha kariyerinin başından, başka kimselerde olmayan alametifarikalar yaratması” olayını çok rahat ve akıcı şekilde yapıyor. Bunun bir benzerini PAIN OF SALVATION’ın ilk albümü “Entropia”da görmüştük mesela. PAIN OF SALVATION da ilk albümünü progresif metal tarihinin gördüğü en “merhabalar aq” şarkılardan biri olan, “kim lan bunlar, bu ne biçim kariyer başlatma şarkısı” dedirten “! (Foreword)” ile yapmıştı. LEPROUS’ta bu denli “siz hayırdır?” durumu yok, zira “Tall Poppy Syndrome”da tam oturmamış birtakım şeyler var, ancak “Bilateral” da grubun kariyerinin başları olduğundan bu tarz bir “erken olgunlaşma” durumunu LEPROUS’ta da gördüğümüzü söyleyebiliriz.

Bu açıdan bakıldığında “Bilateral” kesinlikle görevini son derece iyi yerine getiren bir albüm. “Tall Poppy Syndrome”daki birtakım fikirlerin duruma göre ya elendiği ya geliştirildiği, LEPROUS’ın hem teknik hem de atmosfer olarak ne olması gerektiğinin kafalara daha net oturduğu ve “Coal” ile iyice patlayacak grubun bunu yapmasını sağlayan taşların döşendiği çok faydalı, çok hedef odaklı bir albüm. Bugün LEPROUS’ın LEPROUS olabilmesini sağlayan en önemli adım olarak gösterilebilecek bir albüm.

“Bilateral” olmasaydı “Coal” olamaz, “Coal” olmayınca da sonradan gelecek işlerle birlikte LEPROUS bugünkü hâlini alamazdı. Bunu sağlaması ve grubu mancınıkla bir üst kademeye atması için de “Bilateral”ın cüretkâr, hadsiz, maceracı, korkusuz, cesur, utanmaz, umursamaz, meraklı, iddialı, hiperaktif olması ve LEPROUS’taki yıldız tozunu herkese göstermesi gerekiyordu. Bugün tüm dünyada salonları dolduran, 2019, 2020, 2021 ve 2022’de ülkemize gelen ve bundan sonra da defalarca geleceği belli olan LEPROUS’a baktığımızda, bunun başarıldığını söylemek çok da zor olmayacaktır.