Metal dünyasının en görmüş geçirmiş gözüken, kederli ve yorgun mizaçlı adamlarından biri şüphesiz ki Kirk Windstein. Çaldığı grupların ortak özelliği, DOWN’ın coşkulu anlarını bir kenara bırakırsak, genelde içten içe bir keder barındırmaları ve sert riflerle ilerleyen şarkılarda bile en azından nakaratlarda damarı bir yerden vermeleri.
Bu grupların başında da elbette ki Windstein’in esas çocuğu diyebileceğimiz CROWBAR geliyor. Her ne kadar kendisi sludge metal ifadesinden hoşlanmasa da CROWBAR bu türün en mahir, en karakteristik, en gaz, en ezici işlerinden bazılarını yapan özel bir grup.
İlk dört albümünde benimsediği yaklaşımı ilk kez kırdıkları albüm olan “Odd Fellows Rest”, CROWBAR’ın çok net şekilde olgunlaştığını gördüğümüz bir albüm. Önceki işlerinde karşımıza çıkan hardcore karakteri yerini daha oturaklı bir ağır abi müziğine bırakıyor ve grup orta tempo dama sludge metalin belki de en karakteristik tanımı hâline geliyordu.
“Time Heals Nothing”de “The Only Factor”da veya “Broken Glass”teki “Conquering”de duyduğumuz tarzda tempolu coşmalar, gençlik ateşi parlamaları “Odd Fellows Rest”te çok büyük oranda ortadan kayboluyordu ve albüm bilinçli şekilde temponun artırılmadığı, günümüzde dinleyince bir şekilde doksanlar ruhunu sonuna dek yansıtan bir esere dönüşüyordu.
“Scattered Pieces Lay”in girişindeki dellenmeler gibi anlık olayları saymazsak, CROWBAR artık ağır ağır ezen bir karaktere bürünmüştü ve bu sayede işin groove tarafı çok daha öne çıkmıştı. Kirk Windstein yaş aldıkça CROWBAR da tecrübe kazanıyor, demleniyor, rafineleşiyordu.
Bu kısmen, nispeten, belli oranda yeni CROWBAR’ı göstermeye başlayacakları albümün açılışını yapması için de “Planets Collide”dan daha iyi bir şarkı seçemezlerdi. Sludge metal tarihinin en iyi şarkılarından biri olduğunu düşündüğüm “Planets Collide”, “Odd Fellows Rest”in duygu ve atmosfer açısından enfes bir başlangıç yapmasını sağlıyor ve albümdeki genel hissiyatın özetini çıkarıyordu. Akılda kalıcı lead dokunuşları, hiç acele etmeyen ancak monotonlaşma tuzağına da düşmeyen şarkı trafikleri, bu albüm öncesinde gruba katılan ACID BATH gitaristi Sammy Duet’le birlikte oluşan iki gitarlı güzellikler, hepsi bir araya gelerek CROWBAR’ın yüreklere dağlayan kalıtsal kederinin ve yüz ekşiterek yavaş kafa sallatan tarafının daha bir öne çıkmasını sağlıyordu.
Bu groove muhabbeti ve ona eklemlenen duygu yoğunluğu, esasında “Odd Fellows Rest”in alametifarikası durumunda. Duygusal tarafı herkesin kendine, o tarafını betimlemeye gerek yok ancak az önce de söylediğim yavaş kafa sallatma olayını sağlayan bu ağır ağır ilerleyen groovy rifler CROWBAR’ın bu albümü bu kadar ezici ve etklili yapmasını sağlayan şeylerin başında geliyor.
Bunu görmek için küçük bir deney yapalım. Önce yukarıdaki “To Carry the Load”un tercihen tamamını ya da şarkıya hâkimsek sadece son 30 saniyesini dinliyoruz, duygulara ve gazlara gark oluyoruz. Ardından da video hızını 1.75 yaparak son 30 saniyeyi bir de öyle dinliyoruz. Artık üstüne James Hetfield vokali koyup “…And Justice For All”a mı koyarsınız, Joe Duplantier vokali koyup “Terra Incognita” veya “The Link”e mi koyarsınız, orası size kalmış.
Tüm bu güzellikleri saydık, şimdi de kapatalım. Açıkçası CROWBAR ismi, tüm karakteristik özelliklerine, başkalarına benzemeyen pek çok şeyine rağmen sludge metal açısından aynı dönemde kurulduğu bazı gruplara göre nedense biraz daha geri planda kalmış gözüküyor. Bunun sebebini bilmiyorum, ancak gözlemlediğim kadarıyla CROWBAR konusu açıldığında konuşan insan sayısı, diğer büyük sludge gruplarından bahsedebilen insan sayısına göre daha az oluyor. Bu gözlemimde haklıysam, zaten son günlerde sitedeki sludge/stoner/doom metal furyası içerisinde yayınladığımız incelemelerle “Odd Fellows Rest” incelemesinin altındaki yorumlardan bunu zaten görürüz.
Eğer türün dinleyicisi olmanıza rağmen bir sebepten CROWBAR’la tanışmadıysanız, ya da sadece yukarıda bahsettiği deneyi yapıp “aaa harbiden lan” dediyseniz, hiç vakit kaybetmeden “Planets Collide”ı dinleyerek bu dünyaya giriş yapın.
Kadro Kirk Windstein: Vokal, gitar
Sammysatan Pierre Duet: Gitar, geri vokal
T "Godcreep" Strange: Bas
Wicked Crickett: Davul
Şarkılar 1. Intro
2. Planets Collide
3. ...and Suffer as One
4. 1,000 Years Internal War
5. To Carry the Load
6. December's Spawn
7. It's All in the Gravity
8. Behind the Black Horizon
9. New Man Born
10. Scattered Pieces Lay
11. Odd Fellows Rest
12. On Frozen Ground
Crowbar için kendi kafamdaki muhteşem 3’lüde, duruma göre bazen ikinci, bazen üçüncü olan albüm. Birinci hep sabit (sonic). Gerçekten de 90’lar ruhunu iliklerimde hissettiriyor ve ne zaman dinkemeye başlasam ortam grileşiyor. Kafasını yakalayabilene muazzam bir iş.
Son zamanlardaki kritikler gerçekten çok iyi oldu, bu sayede zamanında bokunu çıkararak dinlediğimiz ama yakın zamanda dinlemediğimiz şeyler önümüze kova ile atılınca bi kendime geldim. Hafta sonu viski playlistine 1 numaradan eklendi.
Dipnot: Crowbar seven, dinleyen, gruba hakim olanlar kral adamlardır. Beraber içiniz, içiriniz.
Hayatımda en çok dinlediğim albümlerden biri. Ortalama bi albümü bile bulunmayan bi grup Crowbar ama bu albüm benim de ilk üçüme rahat girer self titled ve sonic ile birlikte. Windstein, Bower ve Sammy ölümcül bi kombinasyon zaten. Her şeyiyle dinlediğim en ezici, en taşaklı şeylerden biri. Planets Collide bitip …And Suffer As One’ın introsu girdiğinde o zamana kadarki müzik zevkimi ezip geçmişti. Its All in the gravity olsun Decembers Spawn, New Man Born olsun albüm insana atmosferin ağırlığı altında sıkışıp eziliyormuş hissi veren anlarla dolu, bu grup nasıl underrated kalabilir bilmiyorum. Gelmiş geçmiş en ağır şeylerden biri, bonus Remember Tomorrow coverı da efsanedir. Bir de şu albüm kapağı kimin fikriydiyse tam bi deha ürünü, en sevdiğim kapaklardan biri. Kült oğlu kült, klasik bi albüm. Eğer bi insan erkek kişisiyim, metal dinliyorum, özellikle sludge vs dinliyorum ve bir tane bile Crowbar şarkısı sevmiyorum diyorsa ardını dövdürüyordur.
Bir de Windstein Planets Collide’ı ilk yazdığında gruba göstermekten çekinmiş Crowbar için fazla mı melodik acaba diye. Sonundaki arka vokaller efsanedir.
@eatthegun, Windstein’in Planets Collide’ı ilk yazdığında gruba göstermekten çekindiğini söylediği otobüs videosunu çok seviyorum ahah. Adam ayı gibi müzik yapıyor, görünüşü falan ağır abi, gazete kâğıdından ot içiyor falan ama cidden tam bir gönül insanı Kirk. “Kim üzdü seni tosunum?” diye sarılasım var kendisine.
Bir de aynı videoda eşiyle marketteyken aklına rif gelmesi ve “hanım gözünü seveyim ağzını açma rif geldi şu an” diye kafasında rif yazma olayı ahsgdvad
@Ahmet Saraçoğlu, Abi doğru o otobüs videosunda anlatıyodu, ben de diyorum nereden hatırlıyorum. Gönül insanına çok güldüm ahahahah. O marketteki riff olayı komedi ya, aşırı relatable bişey, gün içinde böyle çok an yaşanıyo, sonra eve gidene kadar aklından çıkıp gidiyo. Walk With Knowledge Wisely riffiydi yamulmuyosam hayvan gibi riff, markette dolaşırken aklına gelen riffe bak, bana böyle gelmiyor ki ahahah
@eatthegun, aynen o rif. Benim telefonda da “cıcıcıııı cıncın didüdüdü” diye bir sürü ağızla söylenmiş rif var. Bazen gitarı elime alıp kaydı dinleyince hatırlıyorum gitarda çalıyorum, bazen de bu ne lan sik gibi bi şey bu diyorum.
@Ahmet Saraçoğlu, Hahahahahah ağızla telefona söyleyerek riff kaydetme olayı inanılmaz iyi fikir, hiç denememiştim bundan sonra kesin deniycem bunu :D Genelde kafamda yazdığım bi riffi gitara dökünce aynı bu ne lan sik gibi tepkisini veriyorum ben de, seyrek tam düşündüğüm gibi bir şeye dönüşüyor
@eatthegun, benim telefonda şöyle 3-5 saniyelik kayıtlar var, sokakta aklıma gelen rifi ağzımla yapıp kaydederken başka gürültülü ses geldiği için kaydı durdurup silmeyi unuttuğum.
Albüm kapağındaki Todd Strange abimizin acıyı fazla kaçırmış emmi ifadesiyle bakan sıfatı Origin’in Echoes of Decimation albümü kapağını aklıma getiriyor.
(9.41/10, Toplam oy: 17)
Loading ...
Crowbar için kendi kafamdaki muhteşem 3’lüde, duruma göre bazen ikinci, bazen üçüncü olan albüm. Birinci hep sabit (sonic). Gerçekten de 90’lar ruhunu iliklerimde hissettiriyor ve ne zaman dinkemeye başlasam ortam grileşiyor. Kafasını yakalayabilene muazzam bir iş.
Son zamanlardaki kritikler gerçekten çok iyi oldu, bu sayede zamanında bokunu çıkararak dinlediğimiz ama yakın zamanda dinlemediğimiz şeyler önümüze kova ile atılınca bi kendime geldim. Hafta sonu viski playlistine 1 numaradan eklendi.
Dipnot: Crowbar seven, dinleyen, gruba hakim olanlar kral adamlardır. Beraber içiniz, içiriniz.
Dipnot: Yukarıdaki kapakları görünce bir de şu aklıma geliyor: https://www.metal-archives.com/albums/Alice_in_Chains/Facelift/3958
Hayatımda en çok dinlediğim albümlerden biri. Ortalama bi albümü bile bulunmayan bi grup Crowbar ama bu albüm benim de ilk üçüme rahat girer self titled ve sonic ile birlikte. Windstein, Bower ve Sammy ölümcül bi kombinasyon zaten. Her şeyiyle dinlediğim en ezici, en taşaklı şeylerden biri. Planets Collide bitip …And Suffer As One’ın introsu girdiğinde o zamana kadarki müzik zevkimi ezip geçmişti. Its All in the gravity olsun Decembers Spawn, New Man Born olsun albüm insana atmosferin ağırlığı altında sıkışıp eziliyormuş hissi veren anlarla dolu, bu grup nasıl underrated kalabilir bilmiyorum. Gelmiş geçmiş en ağır şeylerden biri, bonus Remember Tomorrow coverı da efsanedir. Bir de şu albüm kapağı kimin fikriydiyse tam bi deha ürünü, en sevdiğim kapaklardan biri. Kült oğlu kült, klasik bi albüm. Eğer bi insan erkek kişisiyim, metal dinliyorum, özellikle sludge vs dinliyorum ve bir tane bile Crowbar şarkısı sevmiyorum diyorsa ardını dövdürüyordur.
Bir de Windstein Planets Collide’ı ilk yazdığında gruba göstermekten çekinmiş Crowbar için fazla mı melodik acaba diye. Sonundaki arka vokaller efsanedir.
06.08.2024
@eatthegun, Windstein’in Planets Collide’ı ilk yazdığında gruba göstermekten çekindiğini söylediği otobüs videosunu çok seviyorum ahah. Adam ayı gibi müzik yapıyor, görünüşü falan ağır abi, gazete kâğıdından ot içiyor falan ama cidden tam bir gönül insanı Kirk. “Kim üzdü seni tosunum?” diye sarılasım var kendisine.
Bir de aynı videoda eşiyle marketteyken aklına rif gelmesi ve “hanım gözünü seveyim ağzını açma rif geldi şu an” diye kafasında rif yazma olayı ahsgdvad
07.08.2024
@Ahmet Saraçoğlu, Abi doğru o otobüs videosunda anlatıyodu, ben de diyorum nereden hatırlıyorum. Gönül insanına çok güldüm ahahahah. O marketteki riff olayı komedi ya, aşırı relatable bişey, gün içinde böyle çok an yaşanıyo, sonra eve gidene kadar aklından çıkıp gidiyo. Walk With Knowledge Wisely riffiydi yamulmuyosam hayvan gibi riff, markette dolaşırken aklına gelen riffe bak, bana böyle gelmiyor ki ahahah
07.08.2024
@eatthegun, aynen o rif. Benim telefonda da “cıcıcıııı cıncın didüdüdü” diye bir sürü ağızla söylenmiş rif var. Bazen gitarı elime alıp kaydı dinleyince hatırlıyorum gitarda çalıyorum, bazen de bu ne lan sik gibi bi şey bu diyorum.
07.08.2024
@Ahmet Saraçoğlu, Hahahahahah ağızla telefona söyleyerek riff kaydetme olayı inanılmaz iyi fikir, hiç denememiştim bundan sonra kesin deniycem bunu :D Genelde kafamda yazdığım bi riffi gitara dökünce aynı bu ne lan sik gibi tepkisini veriyorum ben de, seyrek tam düşündüğüm gibi bir şeye dönüşüyor
07.08.2024
@eatthegun, benim telefonda şöyle 3-5 saniyelik kayıtlar var, sokakta aklıma gelen rifi ağzımla yapıp kaydederken başka gürültülü ses geldiği için kaydı durdurup silmeyi unuttuğum.
Cıcıcııı dilülü cıncın “ALLAAAAAHU EK”
Dıdıdındındın dıııııdı “EVET KARPUZ ÇOK LEZZE”
19.08.2024
@Ahmet Saraçoğlu, Hahahahah bu yorumu görmemişim şimdi görünce fena kahkaha attım. O sesleri de sample olarak eklemek lazım şarkılara :D
TUNE LOW, PLAY SLOW \m/
Albüm kapağındaki Todd Strange abimizin acıyı fazla kaçırmış emmi ifadesiyle bakan sıfatı Origin’in Echoes of Decimation albümü kapağını aklıma getiriyor.