Erhan Yiğit

Merhaba, Melodik Death metalde tıpkı thrash ve progresif metalde olduğu gibi su katılmamış bir şeyler bulmak zor. Eğer bu türlerde kalite sizin için en önemli ölçüt ise gidebileceğiniz adresler limitli, haricindeki kapılar kapalı, gönüller kırık.

Gerçekten de bu türlerin öncülerinden başka tam manasıyla tatmin edebilen albümler yapan gruplar çok ama çok az, ancak neyse ki o ‘çok ama çok az’ın hangi grupları içerdiğini biliyoruz.

Bugün 3 yıl evvel çıkan albümleri “Impermanence”ı yazdığım grup STORTREGN ile beraberiz. Normal şartlarda bu birlikteliğin geçen yıl olması gerekiyordu, yazma sözünü de vermiştim ama bugüne nasipmiş.

Bilmeyenler için STORTREGN oldukça delişmen ve becerikli grup üyelerinden oluşan İsviçreli bir Melodik Death metal grubu. Grup 2013 yılından bu yana hız kesmeden bu alanda gelişmeye, ürettiklerinin üzerine koymaya ve kendilerini keşfeden dinleyicilere soluksuz, melodik deneyimler yaşatmaya devam ediyorlar. “Finitude” ise grubun beşinci ve en iyi albümlerinden birisi olarak öne çıkıyor.

Çok yakın zamanda incelemesini yazdığım bir death metal albümü olan “The Relief of Death” için “Göründüğünden ve bildiğimizden fazlası değil” konulu cümleler kurmuştum. Bugün ise bunun tam tersini “Finitude” için söyleyeceğim; “Finitude” limitleri zorlayan, tuttuğunuz yerinden renkler ve fikirler fışkırtan, şaşırtan, eğlendiren ve zaman zaman “offff!” dedirtip geriye sardıran bir albüm

“Impermanence”ın devamı niteliğinde özellikler barındıran ve kardeş diyebileceğimiz derecede onunla ortak yönlere sahip olan “Finitude” bilhassa ilk üç şarkıda zirveye tırmanma sekansına bile sahip olmadan direkt olarak zirveden başlıyor ve dinleyicilerine içerisine katılmış olan pasparlak fikirleri hemencik gösterme yoluna gidiyor; birbirine organik olarak bağlanan şarkılar uçup giderken bu fikirler sık sık kendilerini ufak bir davul atağı, kısa, ani bir flamenko gitar pasajı veya ritmi tamamen değiştiren sert bir gitar rifi olarak gösteriyorlar ve bu sayede melodikliğin progresif bir anlayışla birleştiği dinlemesi çok keyifli işler ortaya çıkıyor.

Hızla oraya buraya salça olan, ne olduğunu anlamadan kulaklarınıza dokundurduktan sonra kaçıp bir daha geri dönmeyen ince detayların yoğunluğundan mütevellit “Finitude” hazmetmesi oldukça zor bir albüm. Parçaların organik olarak birbirine bağlı olduğunu da işin içine katarsak odaklanmadan bu albümü dinlemenin dinleyene bir şey katmayacağı düşüncesindeyim. O yüzden “Finitude” kulak kabartarak, tadı çıkartıla çıkartıla dinlenilmesi gereken albümler klasmanında yer alıyor diyebiliriz.

Betimlediğim öğelerin bir albümde bolca varlığı eğer sizi bunaltmayacaksa hatta tam tersi bu şekilde uçup kaçan, renk değiştiren albümler tam sizlikse “Finitude” da tam sizlik demektir. Mutlaka dinleyin.