İtalya’yı metal konusunda kısmen başarılı görüyorum.

Kendi türlerinde çok iyi grupları var, gayet önemli işlere imza atabiliyorlar, ancak özellikle RHAPSODY’nin doksanlardaki başarısı ve etkisinin ardından uluslararası başarı yakalamayı başaran yegâne gruplarının LACUNA COIL ve kısmen de FLESHGOD APOCALYPSE olduğu düşünüldüğünde, ülkenin diğer Avrupa ülkeleriyle baş edebildiğini söylemek pek de kolay değil.

Yunanistan’a baktığımızda ROTTING CHRIST ve SEPTIC FLESH’i görürken, İspanya’ya baktığımızda ise dünya genelinde tanınan ve herkesin fikir birliğinde olduğu büyük(çe) bir grup göremiyoruz.

Dolayısıyla bu durum İspanya’yla değil, büyük oranda Akdenizli olmakla ilişkilendirilebilir.

Bizi saymıyorum bile.

Ne var ki yazının ikinci cümlesini anlamlı kılan işlerle de karşılaşmıyor değiliz.

İtalya’nın en kuzeyinde, İsviçre sınırına yakın Lecco’da kurulan VOMIT THE SOUL, bestelerinden prodüksiyonuna tamamıyla hayvanlığa adanmış, çivili botla kafa ezmeye odaklanmış bir müzik yapan yaklaşık çeyrek asırlık bir grup.

5

Kadrosuna baktığımızda İtalya’nın benzer kasa gruplarında çalan adamları görüyoruz. Bunlar arasından özellikle Davide Billia’nın İtalya’nın en üst düzey brutal death metal davulcularından biri olduğunu biliyoruz. PUTRIDITY’nin sapkınlık boyutundaki albümü “Ignominious Atonement”ı dinlerseniz, Billia’nın VOMIT THE SOUL’da yaptıklarının çok daha ötesine geçtiği davulculuk performansına tanık olabilirsiniz.

Albüme ve VOMIT THE SOUL’un yaptığı müziğe bakınca, büyük oranda DYING FETUS ekolünü devam ettiren, buna DEFEATED SANITY, PATHOLOGY, DEVOURMENT, DEEDS OF FLESH tatları da katarak groove’u yerinde, ağzından kulaklarından adrenalin akan bir şey görüyoruz. Adlarını bir CANNIBAL CORPSE şarkısından alıyor olsalar da “Massive Incineration” belirgin bir CANNIBAL CORPSE etkisi olduğunu söylemek zor.

Burada esas olay DYING FETUS ve benzeri gruplar. Ne var ki DYSCARNATE gibi devasa DYING FETUS etkilenimli gruplara çok da benzediklerini düşünmüyorum. Dahası, VOMIT THE SOUL DYING FETUS’ın sık sık kullandığı lead gitar olaylarına da girmeden genelde hep kalın tellerden osurtturan riflerle dinleyicisinin ağzını yüzünü sikmeyi amaçlayan bir yaklaşıma sahip. Bu tür bir yaklaşımınız olunca, ister istemez şarkılar belli bir kalıp içerisinde seyrediyor ve çok yönlülük, değişkenlik namına çok bir şey görmüyorsunuz. Ancak VOMIT THE SOUL’un böyle bir amacının olmadığı o kadar belli ki, buna takılmak gibi ılıklıklara girmek durumunda kalmıyorsunuz.

Acımasızlık kavramının müzikal karşılıklarını metal dünyasında yıllardır sık sık görüyoruz. VOMIT THE SOUL da “Massive Incineration”da sadece ve sadece buna odaklanıyor ve yılların getirdiği deneyimle bunu da başarıyor. Yukarıda bir yerde kullandığım “ağzını yüzünü…” ifadesi sizde tatlı bir hareketlenme yarattıysa mutlaka bakın derim.