Berke Azaklıoğlu (Cryosleep)

Corrosion of Conformity ile bundan yaklaşık bir 4-5 yıl evvel, internette Metallica’nın Load albümü ile ilgili bir şeyler okurken ya da izlerken, bir yorum altında tanışmıştım. Yorumda Metallica’nın Load ve Reload albümlerini yazarken nasıl Corrosion of Conformity’den esinlendiğini, hatta neredeyse worship derecesinde bir müzik yaptığından falan bahsediyordu yorumu yazan kişi. (Bu incelemeyi yazarken aynı yorumu ismail vilehand’in No Cross No Crown incelemesinde de yaptığını gördüm.) O yorumu gördükten hemen sonra grubun adını YouTube’da aratıp Clean My Wounds’u klibiyle beraber dinlemiştim. Dinledikten sonra pek ilgimi çekmeyince uzun süre daha Corrosion of Conformity’e dair hiçbir şey görmemiş, duymamıştım. Yıllar sonra -sanırsam pandemi dönemine denk geliyor- bir gün, her ne olduysa aklıma bu grup gelmişti, ben de Spotify’da gruba birazcık göz gezdirip Deliverance albümlerini dinlemeye karar vermiş ve resmen bayılmıştım. Daha sonra grubu araştırırken önceki albümleri Blind’a dair “Grubun kaderini değiştiren, türünün en iyi albümlerinden biri” tarzı yorumlar okuyunca albümü dinlemeye karar verdim ki veriş o veriş.

Corrosion of Conformity, Woody Weatherman, Mike Dean ve yakın zamanda kaybettiğimiz Reed Mullin tarafından,1982 yılında, aslında bir Hardcore/Crossover grubu olarak kurulan, Kuzey Karolina çıkışlı bir grup. 1987 yılında ilk dağılmalarını gerçekleştirene kadar Eye For An Eye ve Animosity adında iki albüm, Technocracy adında bir de EP çıkardı.

Sonra 1989 yılında tekrar birleşmeye karar verdiler. Grup, bu birleşmede vokal koltuğunu Karl Agell’e teslim etti. Basları sadece bu albümlük Phil Swisher’a, ritim gitarı ise belki de grubun ileriki yıllarında bel kemiği olacak olan kişiye teslim etti: Pepper Keenan. Keenan’ın gelişi ile soundunu büyük ölçüde değiştiren grup, 1991 yılında, Relativity şirketi altında, Blind adlı bu muhteşem eseri dünyaya sundu.

Albümün kapağından, prodüksyonuna ve sounduna kadar her tarafı karanlık ve kasvetli bir atmosfere sahip. Ki bu atmosfer kendisini daha albümün açılış şarkısı olan These Shrouded Temples ile birlikte içine çekiyor. Intronun hemen ardından gelen ve hiç şakası olmayan Damned For All Time, muhteşem ve bir o kadar da heavy metal etkileşimli Dance Of The Dead, her tarafından blues akan Break The Circle ve Painted Smiling Face ve albümün en enfes parçası olan Vote with a Bullet, kesinlikle en çok öne çıkan parçalar.

Bu muhteşemlikte bence kesinlikle en büyük pay Pepper Keenan’da, zira gruba girişiyle beraber bu her tarafından blues akan daha “güneyli” soundu grubun kimliği hale getirdi.

Ondan sonracığıma, merhum Mullin’in şahane davulculuğu ve Karl Agell’in pek bir “James Hetfield-esk” vokallerine de değinmemek olmaz tabi. Ne yazık ki kendisi bu albümden sonra gruptan ayrılıp yine benzer türde bir grup olan Leadfoot’u kurdu, ancak bu grubun varlığını henüz bu incelemeyi yazarken fark ettim, grubu Google’da arattığımda çıkmıyor bile…

Prodüksiyon harika demiş miydim? Bu albüm, grubun uzun yıllar birlikte çalışacağı ve yine grubun kendisi gibi Kuzey Karolinalı olan John Custer ile beraber çalıştıkları ilk albüm. Kendisi, bu albümde ve sonraki albümlerde, grubun imza soundu olacak olan o dibine kadar karanlık ve kasvetli atmosferin ve tabi sound’un mimarlarından. Aynı zamanda “Jim Beam and the Coon Ass” şarkısında gitar da çalmakta.

Velhasıl kelam, Blind, CoC’nin iki dönemi arasında çıkmış mükemmel bir geçiş albümü olmakla kalmıyor, Sludge türünün resmen kitabını yazıyor. Aynı zamanda bu albüm, Deliverance albümü ile birlikte yakalayacakları anaakım başarıdan önceki belki de en büyük adım. Çok yaşa Pepper Keenan, huzur içinde uyu Reed Mullin.