Dört yıl… Tam dört yıldır SIX FEET UNDER’ın bir grup fotoğrafı yok. Grup kadrosunun devam edip etmeyeceği, Barnes’ın sağı solu, bir üyenin bir anda gruptan çıkma kararı alması falan o kadar belirsiz ki adamlar aradan iki albüm geçmesine rağmen bir promo fotoğraf çektiremediler. Metal-Archives’da bile hâlâ aynı konser fotoğrafı duruyor ve son yedi yıldır kadroda değişiklik olmamasına rağmen nasıl oluyorsa bir araya gelip bir poz veremiyorlar.

SIX FEET UNDER hakikaten enteresan bir vaka. Metal dünyasında, hem zamanında yaptıklarıyla bu kadar önem teşkil edip hem de sonrasında yaptıklarıyla bu kadar dengesiz bir profil çizen az insan vardır. Chris Barnes otla vedalaşalı epey zaman oldu ve bu istikrarsızlıkları ota, şuna buna bağlamanın bir anlamı yok. Lakin Barnes’ın şu gruba çizdiği yol hakikaten enteresan ilerliyor. SIX FEET UNDER gerçekten de metal dünyasının ne yapacağına güvenmenin en zor olduğu gruplardan biri ve yeni albümlerinde de bunu bir kez daha ortaya koyuyorlar.

“Killing for Revenge”, en basit ifadeyle herhangi bir SIX FEET UNDER albümü. Grup geçmişinde iyi işler, gayet sağlam şarkılar yaptıysa da kanımca genel olarak ortalama ve ortalamanın altı sularda yüzmekte bir sıkıntı görmediler. En son ne zaman grubun tüm kitlesini memnun eden, baştan sona kefil olacağımız bir SIX FEET UNDER albümü çıktı sorusuna kimsenin net bir cevap verebileceğini sanmıyorum.

Bu yüzden “Killing for Revenge” de herhangi bir SIX FEET UNDER albümü. Tıpkı bundan önceki epey bir albümde olduğu, bundan sonraki epey bir albümde de olacağı gibi. Sanırım hepimiz SIX FEET UNDER’ın herkesi şaşkına çeviren modern bir başyapıt çıkarmayacağının farkındayız. Zaten böyle bir gayeleri de yok, ancak insan bir albümü daha ilk dinleyişinde o albümü bir daha hiç dinlemeyeceğini anlıyorsa, hatta bunu albümün yarısına bile gelmemişken düşünüyorsa zaten çok da bir şey demeye gerek kalmıyor.

Büyük oranda sıkıcı şarkılardan oluşan albümde birbirine kardeşi gibi benzeyen girişleri olan veya dinleyicide en ufak bir duygu uyandırmayan gereğinden fazla şarkı var. SIX FEET UNDER’ı kanıksamış olmaktan mıdır bilmem, albümdeki gaz şarkılarda gaza gelebilmiş, ağır tempolu ezici şarkılarda bu gücü alabilmiş değilim.

Misal SIX FEET UNDER tarihinin en uzun şarkısı olan “Neanderthal”. Bu şarkıyı neden bir daha dinleme ihtiyacı duymam gerektiğini bilmiyorum. Dünyanın en düz, en bayık, en heyecandan uzak fikirleriyle dolu ve ne hikmetse bu kadar uzatılma gereği görülmüş, aşırı özelliksiz bir şarkı. Tamam groovy anları falan var ama yıl olmuş 2024, SIX FEET UNDER 31 yıldır ortamlarda ve bence bu tarz şarkılar artık hiçbir şekilde kurtarmıyor.

Çoğunluğun aksine ben Barnes’ın vokallerinden o kadar da şikâyetçi değilim. Evet iyi değiller, evet sik gibiler, evet dinlerken anasına bacısına sövdürüyorlar, ama yine de- Ulan kendimi öyle bir yere soktum ki bu dediklerimden sonra herhangi bir savunma cümlesi kurmamın en ufak bir anlamı kalmadı. Şikâyetçi olmama işini geri alıyorum. Selçuk İnan’ın Galatasaray’daki korkunç son dönemlerinde, sadece son dakikalarda duran top kullanması için oyuna alınan ve o kısa sürelerde bile donuna sıçan Selçuk’un artık futbolu bırakması gerektiği konuşulurken “Selçuk’un futbolu bırakmasına gerek yok, futbol zaten Selçuk’u bırakmış” diye yorumlar yapılırdı. Burada da benzer bir durum var. Vokal kavramı Chris Barnes’ı bırakmış, Chris Barnes’ın haberi yok.

Tüm bu gerekçelerden ötürü “Killing for Revenge” olması ya da olmaması neredeyse hiç fark etmeyen, vasatlığın tanımı gibi bir albüm. Zaten gözüm ağrıyor, çok bile yazdım.