Tek kişilik black metal oluşumlarının pek çoğunda sırıtan, grup hissiyatı oluşmasını engelleyen birtakım minik bileşenler olabiliyor. Ya gitarist adamın davul yazmasından ya “tüm müziği ben yazdım vokali de ben yapayım” gazından ya da prodüksiyondan, bir şekilde az da olsa sırıtan bir şeyler çıkabiliyor. Bazılarında ise bu tarz bir durumla karşılaşmıyor ve bilemesek 4-5 kişilik grup dinlediğimizi sanacak kadar bütünlüklü bir şeyle karşılaşıyoruz.

Bazıları ise bunun da ötesine geçiyor. Yaptığı müziği çok iyi bilen ve beste yapma kabiliyeti üst düzey ellerde, icrasından atmosferine dek gerçekten de hayranlık duyulası şeyler ortaya konabiliyor. Bugün bahsedeceğimiz albüm işte bu son klasmanda yer alan, SELBST’in bence en büyük patlamasını yapmasını sağlayan muazzam bir albüm olan “Despondency Chord Progressions”.

Albümü tarif etmek için kullanabileceğim kelimeler arasında melankoli, keder, yalnızlık, çaresizlik yer alıyor. Ne var ki bu tam olarak, misal GAEREA benzeri nihilist bir yalnızlık ve çaresizlik değil. Albümü dinlerken, davul hariç her şeyden sorumlu olan N’nin müziğe tüm içini döktüğünü, müziği gerçek bir dışavurum aracı olarak kullandığını görebiliyoruz. Bu durumu etkileyici ve empati kurulabilir kılansa N’nin müziğini bir bütün olarak görmeyi albüm boyunca başarabiliyor oluşu. Tek kişilik projelerin müziklerinde kimi zaman belirli bir fikre âşık olunduğunu ve o fikrin fazlasıyla öne çıkarıldığını görebiliyoruz.

SELBST’te böylesi bir durum söz konusu değil. Albümü dinlerken, bir bölümün N’nin çok hoşuna gittiği için uzatıldıkça uzatıldığını görmüyoruz. N’nin çok iyi olduğunu düşündüğü ancak dinleyicide aynı karşılığı bulamayabilecek türde bir fikrin birden fazla şarkıda inatla kullanıldığına da rastlamıyoruz. İşte bu durum, yani besteci tarafından çıkıp gerektiğinde dinleyici koltuğunda oturabilmeyi ve tek kişi olduğun için tüm fikirlerin sadece senin süzgecinden geçeceği gerçeğinin farkına varmayı başarmak SELBST’i ve “Despondency Chord Progressions”ı iyi, bayağı iyi yapıyor.

“Despondency Chord Progressions”daki müziği tanımlamak için kullanabileceğimiz referanslara baktığımda aklıma “The Long Defeat”teki DEATHSPELL OMEGA, “Stare into Death and Be Still”deki ULCERATE ve birtakım yan bileşenler geliyor. Bunlar arasında öne çıkanlardan biri, özellikle clean vokal kısımlarında belirginleştiğini düşündüğüm AKERCOCKE. Enstrümanların verdiği savaşın önündeki o kontrast yaratan vokaller, kullanıldıkları şarkılara ciddi anlamda değer katmayı başarmışlar.

Kimi dinleyicilere sıkıntılı gelebilecek taraflara baktığımda, benim açımdan herhangi bir sorun teşkil etmese de “Third World Wretchedness” gibi kimi şarkıların belirli anlarında karşımıza çıkan post-black metal ambiyansının bazı black metal dinleyicileri için neden can sıkıcı olabileceğini görebiliyorum. Aynı şekilde “Between Seclusion and Obsession” da kimi dinleyiciler için grubun önceki albümlerindeki havasını daha tercih edilir kılabilecek bir parça. Ben albümün, bu gibi denemelere rağmen son derece dengeli olduğunu düşünüyorum. SELBST albüm içerisinde kontrastlar yaratmak için epey kafa patlatmış ve bu sayede ortaya, ilham kaynaklarını belli etse de tek boyutlu olmayan, şarkıların farklı hisler uyandırması adına kafa yorulmuş ve sonuçta başarıya ulaşmış gayet iyi bir albüm çıkmış. Ha, “When True Loneliness Is Experienced”daki blues lead’lerine gerek var mı? Bence net şekilde yok. Bence o bluesy gitarlar, SELBST’in bugüne dek yazdığı en iyi şarkılardan biri olan “La encarnación de todos los miedos” ile müthiş başlayan albümün ikinci şarkıda bir darbe yemesine neden oluyor, ama zevk tabii; belki hoşuna giden de vardır.

Önceki albümlerle yan yana koyduğumda, bence “Despondency Chord Progressions” SELBST’in ilk iki albümüne kıyasla biraz daha güvenli bir albüm. “Selbst” ve “Relatos de angustia”daki müzik bu albüme göre biraz daha plansız ve içgüdüseldi; kendini kanıtlama isteğinin saf tutkusuyla doluydu. Bunu majör bir eleştiri olarak almaya gerek yok elbet. Albüm cidden çok iyi. Ancak son kertede “Despondency Chord Progressions”, belki de SELBST’in olgunlaşmasının yan etkileri denebilecek birtakım fikirlerden dolayı, benim zevkime göre ilk iki albümün bir tık gerisinde, ama yine çok iyi, yine muhteşem anlar barındıran, mutlaka dinlenmesi gereken bir albüm.