“Günün birinde SLAYER’dan farklı bir şeyler yapacak olsaydım, muhtemelen şu an bunun tam zamanıdır. Ama hayır; SLAYER’dan farklı bir şeyler yapmak gibi bir niyetim yok. Dolayısıyla bu albümün SLAYER’ın bir devamı olduğunu söyleyebiliriz. Pek çok insan bu albümün bir sonraki SLAYER albümü olduğunu düşünecektir diye tahmin ediyorum. Hatta bu albümde duyacaklarınızın %80′i, SLAYER dağılmasaydı bir sonraki SLAYER albümü olabilirdi. Ben bunu tam bir devam olarak görüyorum. “Repentless“tan sonra ne çıkardı? İşte bu albüm çıkardı.” – Kerry King

Kerry King metal dünyasının en ikonik ve bir yandan da en çok gömülen isimlerinden biri. Özellikle SLAYER’da üstlendiği rol, soloları ve SLAYER’ın klasikleşmiş şarkıları arasından tek başına yazdığı pek fazla şarkının olmaması, onun yıllar boyunca pek çokları tarafından büyük oranda imajının ekmeğini yediği şeklinde yorumlanmasına neden oldu.

Şöyle bir bakıldığında elbette ki metal tarihine geçen pek çok SLAYER şarkısında Hanneman’la birlikte imzası var, ancak tek başına yazılan şarkılar noktasında “Angel of Death”, “Posmortem” gibi şarkılar gibi şarkıların Hanneman imzası taşıdığını, diğer pek çok hit şarkınınsa Hanneman/Araya ortaklığı sonucu ortaya çıktığını görüyoruz.

Yine de karşımızda “Piece by Piece”, “Cult”, “Flesh Storm”, “Skeleton Christ”, “Show No Mercy”, “Temptation” gibi şarkıları tek başına yazan bir insan var. Hiçbiri bile olmasa, imaj olarak metal tarihinin en ikonik isimlerinden biri var.

King’in solo bir kariye kovalaması elbette ki gayet anlaşılır bir şey. Sonuçta onun Araya gibi sağlık sorunları yok, Gary Holt zaten EXODUS’la devam ediyor, Paul Bostaph 60 yaşına gelmiş olmasına rağmen müthiş bir kondisyonla daha uzun yıllar çalabilirmiş izlenimi veriyor. Dolayısıyla SLAYER’ın imaj olarak en pazarlanabilir elemanı olan Kerry King’in hiçbir şey yapmadan oturmasının da pek bir anlamı yok. Bir de metal dünyasındaki herkese ulaşabileceğiniz bir çevreniz ve SLAYER dağılmasaydı çıkaracakları bir sonraki albüm için yazılıp hazır bekleyen materyaller olunca, böyle bir solo proje kaçınılmaz oluyor.

Kerry King’in yanı sıra vokalde DEATH ANGEL’dan Mark Osegueda, davulda SLAYER’dan Paul Bostaph, basta eski HELLYEAH basçısı Kyle Sanders ve gitarda eski MACHINE HEAD ve VIO-LENCE gitarist Phil Demmel’dan oluşan grubun ilk albümü olan “From Hell I Rise”a baktığımızda yazının ilk paragrafının ChatGPT’ye verilmesi sonucunda çıkabilecek düzeyde bir “’Repentless’ sonrasındaki SLAYER albümü” havası alıyoruz. King gerçekten de “From Hell I Rise”ı sıradaki SLAYER albümü olarak tasarlamış ve deneysel herhangi bir şeye yer verme gereği duymamış.

Bu açıdan bakınca, albümün bu şekilde düşünülmüş olması bence mantıklı olmuş. Bu sayede King, SLAYER taklidi yapmak yerine doğrudan sıradaki SLAYER albümünü yapma rahatlığına kavuşmuş. Albümü dinlediğimizde gördüğümüz üzere “From Hell I Rise”da “SLAYER’cılık oynandığına” tanık olmuyoruz ve bence işin en iyi kısmı da bu. “Crucifixation”da bir miktar “Christ Illusion” dönemi SLAYER etkisi var ve “Trophies of the Tyrant”ta da SLAYER’dan bildiğimiz klasikleşmiş rif yapılarının varyasyonlarını net şekilde görüyoruz.

Ancak olay bunun çok da ötesine geçmiyor ve King cepten yeme ucuzluğuna, birtakım klasiklerin 2.0’ını yapma yoluna gitmiyor. Misal “Idle Hands”e bakınca bir sonraki SLAYER’dan ziyade, vokale James Hetfield’ı koysak “72 Seasons”a bile girebilecek türde bir şarkı görüyoruz. Aynı şekilde “Two Fists”e bakınca da SLAYER’ın yaptığı şeylere epey uzak olaylara rastlıyoruz. Zaten Paul Bostaph’ın albüm çıkmadan önceki “ortaya “Bebek SLAYER” gibi bir şey çıkmasını istemedik. İyi bir şey ortaya çıkacak. Çok iyi bir şey çıkacak” açıklaması da bu cepten yemekten kaçınma olayının bilinçli bir tercih olduğunu gösteriyor.

Yine de albüm bittiğinde, albümü birkaç kez dinlediğinizde gördüğümüz şey, “From Hell I Rise”ın sağlam bireysel performanslar ve Kerry King imgesi haricinde orta karar bir albüm olduğu. Osegueda’nın vokalleri albümün en çok parlayan tarafı, Bostaph’ın davulları her zamanki gibi taş gibi, bazı akılda kalan anlar ve tatlı nostaljik dokunuşlar da var, ancak albümün uzun ömürlü olmasını sağlayacak üst düzey besteler olduğunu söylemek pek de kolay değil. Şu albüm Kerry King’den tamamen bağımsız X bir thrsah metal grubu tarafından çıkarılmış olsaydı, %90’ımız albümün SLAYER’dan da ilham almış bir grup tarafından çıkarılmış orta karar bir albüm olduğunu düşünürdük. Bu yüzden albümle birlikte gelen illüzyonlara fazla kapılmadan “From Hell I Rise”ın ortalama bir thrash metal albümü olduğunu düşünüyorum.