Erhan Yiğit

İki sene evvel ismail vilehand ile Best of Suffocation muhabbeti yaparken ben “Effigy of the Forgotten” albüm kapağının Sodom’un “Epitome of Torture” kapağıyla ne kadar benzer olduğunu dile getirmiştim. O ana dek “Effigy of the Forgotten” kapağının ortasında, makinenin altındaki yaratığı ise hızar yaprağı sanıyordum ki vilehand onun bir yaratık olduğunu o makinenin ise yumurtaları yok ettiğini söylemişti. Bugün ise o yumurtaların herhangi birisinin içinde, bugünlerde o kabuğu çatlatmaya çalışan bir yaratık ile birlikteyiz.

Kendi çapında, çerçevesi içerisinde gelişen, etliye sütlüye karışmadan “Nasıl daha iyi olabiliriz?” sorusuna her yeni albümlerinde karşılık bulmaya çalışan grupları takdir ediyorum. Bu şekilde çalışan grupları düşündüğüm zaman aklıma Corpsessed, Mortiferum, Autokrator, Swampbeast gibi adı çok anılmasa da kalitesinden zerre şüphe duymayacağımız topluluklar geliyor. REPLICANT’ın da dahil olduğu bu tarz gruplar belki bir başyapıt yaratacak düzeyde işler yapacak kadar ışıltılı olmayabilirler ama her ne yapıyorlar ise yapabildiklerinin en güzelini yapmaya çalıştıklarını ve sonucunda da çok iyi materyaller ile kapımıza dayandıklarını görüyoruz.

Grubun önceki albümü “Malignant Reality”nin incelemesinde bu adamların kim olduğuna ve nasıl bir müzik yaptıklarına yeteri kadar değinilmiş; Başta GORGUTS, ARTIFICIAL BRAIN ve OUR PLACE OF WORSHIP IS SILENCE olmak üzere Death metalin dezonant ve pis tarafında çokça hizmet veren grupları akıllara getiren REPLICANT yazı konusu “Infinite Mortality” albümünde de rotasını şaşırmadan kendi bildiğini okumaya devam ediyor ve bunu yaparken kendi tınısını da oluşturmaya başlayarak müzikte önemi yadsınamaz olan karakter yaratma olayına da yavaştan el atıyor.

Eğer önceki albümün kritiğini yapıyor olsaydım (ki o sene bu ayarda ve kalitede gelen albümlerin bolluğundan dolayı yazmaktan imtina eylemiştim) albümü çerezlik albümler kategorisine sallar üç beş puan verip yollardım fakat REPLICANT’ın kendisini geliştirmiş olduğunu ve yaptıkları işin üzerine koymaları gerektiğini anlamaları “Infinite Mortality”ye gerçekten de yansımış; Adamlar albüme hit şarkı koymuş. Albümdeki 7 numaralı parça olan Pain Enduring REPLICANT kalibresindeki grupların yapmak isteyip de yapamadığı bir şarkı. Nefis ötesi trampet ataklı davul girişi akabinde müthiş yaratıcı rifler ve onun arkasından olaya bodoslama dalan usta işi güfte yaratımı olarak basitçe nitelendirebileceğim Pain Enduring gerçekten de bu yıl dinlediğim en iyi şarkılardan biri.

Önceki albümden 4 dakika daha kısa olan fakat ondan çok daha iyi olduğunu düşündüğüm “Infinite Mortality”i bu yıl çıkan birçok Death metal albümünden ve grubun önceki eserlerinden daha iyi olduğunu düşünmemin asıl sebebi ise REPLICANT’ın “arka arkaya dizilmiş köpek metal şarkıları” anlayışının üzerine “Biz bunları biraz da rahat hazmedilebilir bir hâle sokalım” fikrinden ileri gelmekte; yukarıda örneğini vermiş olduğum Pain Enduring’i sıradan bir death metal şarkısı olmaktan çıkaran bu fikir sadece bu şarkı özelinde değil albümün neredeyse her dakikasında özenle uygulanmış ve ortaya da doğal olarak hayvanlığından ve ağırbaşlılığından ödün vermeyen ama aynı zamanda da yormayan bir albüm çıkıvermiş.

REPLICANT ‘Adam olacak çocuk’ ışığını görebileceğimiz fakat ekmeği bitirilecek çok fırını olan ve ne zaman dinlesem aklıma “Effigy of the Forgotten” kapağındaki tarlada yetişip kabuklarından fırlamak için sabırsızlanan minik, iğrenç yaratıkları getiren bir grup. “Infinite Mortality ise geçenlerde yazısını yazdığım “Nightmare Utopia” gibi arayanın bulacağı değerli yapıtlar kategorisinde bulunuyor. Geç kalmadan dinlemeniz tavsiye olunur.