Erhan Yiğit

“Burn My Eyes” yazısında bir çok müzik türünün ve film sektörünün altın yıllarını yaşadığını ve bazı metal gruplarının da bu büyük atılımdan pay kopararak kendi zirvelerini yarattığını söylemiştim. Olaya “bir zirve yapmak” gözüyle bakarsak NAPALM DEATH için aynı şeyi söylemek biraz iddialı olur çünkü bu hayvan oğlu hayvanlar her 10 yıllık periyotta ayrı ayrı zirvelere oturacak kadar başarılı, sayısız albümlere imza attılar.

Adamların o kadar fazla albümü var ki bazen “Biraz ND dinleyeyim” dediğimde acaba dinlemediğim bir şarkıları hatta albümleri kalmış mıdır şüphesiyle her defasında külliyatı şöyle bir gözden geçiriyorum ve adı, sanı yabancı gelen, daha önce dinlemiş olmama rağmen aradan uzun süre geçtiği için olsa gerek sanki hiç dinlememişim gibi hissettiğim şarkılar buluyorum.

“Fear, Emptiness, Despair” diyorduk; siteden çaksu’nun sohbet kısmında hortlatmasıyla karşı konulamaz bir güdü eşliğinde tekrar ziyaretinde bulunduğum “Fear, Emptiness, Despair” kimisine göre grubun zirvesi, kimisine göre de bir diğer başyapıt olan “Scum” kadar görkemli değil. Bunun en başlıca nedeni ise grubun bence farklı zaman dilimlerinde öküzlükten zerre kısmayarak arada sırada giriştikleri ufak deneysel teşebbüsler ile farklı dinleyici tiplerini kendine çekerek her nerede iseler o çöplüğün kralı olmalarından ileri geliyor.

Örneklendirmek gerekirse bence çok iyi bir albüm olan “Apex Predator – Easy Meat” gerek sound’u ile gerekse de sahip olduğu riflerin ağırlığı sebebiyle Death metale yakın dururken ondan önceki albüm olan “Utilitarian” ise grubun eski dönemlerini de hatırlatan Punk ve Grindcore yoğunluğu içermesi gibi farklılıkları ileri sürebilirim. Başta da belirttiğim gibi adamların o kadar çok albümü var ki hangi albüm nereye meyillenmiş, burada ne yapılmaya çalışılmış gibi soruların detaylarına inmek için onlar için de ayrı ayrı kritikler yazmak gerekir.

Her ne kadar Shane Embury müziği kategorilendirme işine kıl olduğunu söylese de NAPALM DEATH yaşamı süresince organize değişimler geçirmiş, kimi zaman Death metal’e çok yakın durmuş, zaman zaman ise Thrash metale kadar uzanan bir farklılaşmaya bile göz kırpmıştır. “Fear, Emptiness, Despair” ise grubun 1990 tarihli “Harmony Corruption” albümüyle cilalamaya başladığı Death metal karakterini gösteren en olgun yapıtlarından birisi.

Yazının girişinde adını andığım “Burn My Eyes” albümü aslında boşa değildi zira “Fear, Emptiness, Despair”da bolca MACHINE HEAD ve MACHINE HEAD kaynaklı Groove havası görmek pek ala mümkün. Misal Armageddon X7 parçasını dikkatlice dinlerseniz gitarın en üst telini nazikçe yalayan “Burn My Eyes”vari rifleri duyabilirsiniz. Hatta iyi bir NAPALM DEATH dinleyicisi olursanız rüyanızda Shane Embury’nin kıllı dudaklarıyla yanağınıza bir buse kondurduğunu bile görebilirsiniz. Kanımca Barney Greenway’in belki de en düz ama en müthiş vokal performansını bulunduran albümde Punk ve Grincore etkisi gitarlarda yerini Groove-Death-Thrash elementlerine bırakırken bunun aksine davulların ise çoğu zaman Grincore temasına göre çalındığını söylemek mümkün. Zaten NAPALM DEATH’de neredeyse gram değişime uğramadan günümüze kadar gelen şeyin davul partisyonları olduğunu düşünürsek bunun şaşırtıcı olmadığını düşünebiliriz. Ama dediğim gibi NAPALM DEATH rotasını sık sık değiştirmeyi seven ama bunu yaparken de girdiği rotayı kendi tarzına göre de şekillendirmeyi başarabilen bir grup. Kısacası adamlar aslında ne kasti olarak Death metal ne de Thrash metal yapıyorlar. Shane Embury ve ekibi her albümde olduğu gibi “Fear, Emptiness, Despair”de de Napalm Death müziği yapıyorlar.

Özet olarak “Fear, Emptiness, Despair” Death metalin, Groove’un ve Grindcore’un yüz akı olan ve her zaman sevilen, sevilmeye de devam edecek olan, bir NAPALM DEATH klasiği. Bu denli büyük ve nice grupların kurulmasında payı olan, bir puan skalasında durduğu yerden ziyade tarihteki yeri önemli olan böyle bir albümü çıkışından 30 sene sonra puanlandırmak elbette yerinde olmaz diye düşünüyorum o yüzden “Fear, Emptiness, Despair”e bir puan vermeyeceğim. Long Live The Napalm Death!