Fransa’nın köklü ancak bir şekilde ismini belirli bir kitleye duyurabilmiş gruplarından olan MERRIMACK’le birlikteyiz bugün. 30 yıldır ortamlarda olan MERRIMACK, yedi yıllık bir aranın ardından yeni albümünü çıkardı ve elbete bize de albümde neler var neler yok bahsetmek düşüyor.

Grubun açıklamasına göre MERRIMACK’in anlamı “sonsuz derinlik/uçurum”. Ne var ki Amerikan iç savaşı sırasında ABD’nin güneyindeki Konfederasyon Ordusu’na ait bir fırkateynin de ismi. Bu yüzden Massachusetts’e giderseniz Merrimack Koleji’ni görebilir, üzerlerinde MERRIMACK yazan kadın voleybol takımının maçlarını izleyebilirsiniz.

Görüdüğünüz gibi black metal üzerinden Massachusetts turizmi ile eğitim ve spor faaliyetlerine de katkıda bulunmayı ihmal etmiyorum. Oh evet etmiyorum.

MERRIMACK’in “Of Grace and Gravity”de yaptığı şeye baktığımızda, grubun ortalamanın üstünde seryreden bir iş ortaya koyduğunu görüyoruz. Zamanında “Of Entropy and Life Denial” gibi bir albüm yaptığı düşünüldüğünde MERRIMACK zaten belli bir kalibrenin üstünde bir grup. Ne var ki “zamanında “Of Entropy and Life Denial” gibi bir albüm yaptığı düşünüldüğünde” ifadesinin bir şey ifade etmediği insan sayısının pek de az olmayacağını tahmin ettiğimizde, MERRIMACK’in türün ön plandaki gruplarından biri olamadığını da anlıyoruz sanırım.

“Of Grace and Gravity”de de MERRIMACK’i asla kötü olmayan, bilakis iyi bir black metal yaparken görüyoruz. Şarkılar black metalin türlü gerekliliklerini gayet iyi yerine getiriyorlar, herhangi bir anlamda sırıtmıyorlar. Ne var ki “Of Grace and Gravity”yi dinlerken beğeni ve takdir düzeyimiz belli bir yere kadar çıkıp onun ötesine çok da geçemiyor kanısındayım. Kendi adıma konuşursam, albümü dinlerken bir albümü veya grubu özel yapacak, ortaya karakter koymasını sağlayacak birtakım şeylerin çok da fazla sunulmadığını fark ediyorum. Duyduğumuz her şey iyi, hoş, her şey black metal, ancak “MERRIMACK şarkısı nasıl olur?”, “MERRIMACK’i diğer black metal gruplarından ayıran nedir?” gibi sorular sorduğunuzda şu an için çok da net cevaplar alamıyoruz gibi görünüyor. Bir de 30 yıllık bir gruptan bahsediyor olunca, durum daha da netleşiyor.

Albüme dair başka birkaç incelemeye daha baktım ve tamamının bu yazıya benzer bir yaklaşımda olduğunu gördüm. Herkes aynı şeyi söylüyor: “eleştirdiğime bakmayın, albüm asla kötü değil, ama…”. Evet, “Of Grace and Gravity” gerçekten de kötü değil, ama belli bir yere kadar geliyor ve aşıldığı takdirde her şeyi başka bir boyuta taşıyacak o eşiği aşamıyor. Bunun getirisi de; ilk dinlemede olumlu hisler uyandıran, ikinci kez dinleme isteği veren, ancak ikinci dinlemeyle birlikte birtakım şeylerin sadece “yeterli” olduğunu fark etmeniz sonucunda üçüncü turu epey riske sokan bir albüm oluyor.