Erhan Yiğit

Metal müzik modası asla modası geçmeyen, eskimeyen, geçici olmayan bir şey. Bir kritik açılışı için çok klişe bir cümle kurmuş olabilirim ama bunun üzerine 1-2 dakika ayırıp düşündüğümüzde burada sohbetini yaptığımız grupların en az yarısının 30-40 sene evvel var olduklarından ve bazılarının ise günümüzde konser bile vermeden, dağılmadan, hiçbir şey yapmadan yıllarca sadece bekledikleri hakkında konuşuyoruz çünkü güzel olan müzik daima güzeldir, zamana yenik düşmez, arkasından yeni şeyler gelmese bile ondan daha sonra doğan insanları etkileyip kendisini başka kılıklarda göstermeye devam eder.

Bugünün konuğu olan EXHORDER yukarıdaki tanımlara uyan, tıpkı Carcass gibi, At the Gates gibi, Testament gibi uzun bir süre uyuyup çocuğu masaya koyan gruplardan biri.

Malum “Mourn the Southern Skies” ile artık heyecanı kütlesinin yarısı kadar bile etmeyen Thrash metal sahnesine can getiren, “ne ölmesi, bayılmışım amına koyim” tavrıyla hayvanlığını yeni yetmelere yeniden kanıtlayan, Groove’un ve güney yakasının prensi EXHORDER arayı bu sefer çok soğutmadan yeni albümünü, “Defectum Omnium”u çıkardı.

Çok uzatmaya, dallandırıp budaklandırmaya niyetli değilim zira EXHORDER “Defectum Omnium”da öyle uzun uzadıya analizler yaptıracak şeylere imza atmıyor.

Tam tersi stüdyoya girmişler, “Nerede kalmıştık?, Biz ne yapıyorduk?” gibi soruların hemen akabinde bu soruları hemen cevaplayıp, çok karmaşık bir arızayı tamir eden tecrübeli bir usta edasıyla stüdyodan çıkış yapmışlar.

Albümden ilk ve ikinci single piyasaya düştükten sonra “Defectum Omnium”un yeterince iyi olmayacağını, hatta bir hayal kırıklığı bile olabileceğini düşünmüştüm. Albümü ilk kez baştan sona dinlediğimde ise bu düşüncem değişmemişti fakat normalde ilk dinlemede vuran EXHORDER müziğinin bu albümde kana yavaş yavaş nüfuz ettiğini fark ettim. Neredeyse 1 saatlik bu albümü her dinleyişimde önce sırayla “Olmamış”, “Bir kaç şarkısı güzel”, “Aslında fena değilmiş”, “Vay aq süpermiş” tepkilerini verdim ve nihayetinde “Omnium Defectum”un çok iyi bir albüm olduğu kanaatine vardım.

“Defectum Omnium”, “Mourn the Southern Skies” ve grubun Groove yönünü ilk kez sertçe vurgulayan “Law” gibi yine güneyin o baskın sound’unu gösteren bir albüm ama “Mourn the Southern Skies”a göre temposu ve heyecanı bir tık daha aşağıda olduğu da aşikar. Bu bağlamda EXHORDER bu sefer özellikle işin biraz daha ot kokulu ve uyuşuk tarafına ağırlık vermiş ve ortaya ALICE IN CHAINS’in ikinci dönem şarkılarıyla benzeşen, damaklarda Grunge rock tadı bırakan, dumanlı ve isli şeyler çıkmış. Misal Your Six’i ve The Tale of Unsound Minds’i dinlerken insanın canı acayip şekilde “Black Gives Way to Blue” çekiyor ama albüm ağırlıklı olarak tabii ki Southern metalinin bayrağını taşıyıp MOTÖRHEAD tabanlı bir anlayış üzerinde duruyor.

Buradaki aslan payının sahibi ise kuşkusuz Cannibal Corpse’dan trajikomik şekilde ayrılmış olan, elini, ayağını, mentalitesini tamamen Death metal’e endekslemiş Pat O’ Brien. Sen çık, yıllarca Death metal gitaristiliği yaptıktan sonra sanki yüzyıldır Groove çalıyormuş gibi şov yap. Yani olacak iş değil; Bir insanın eli hiç mi “I Cum Blood”a, “High Velocity Impact Spatter”a gitmez, hiç mi belli olmaz anlayabilmiş değilim. Helal olsun, gerçekte sandığımdan daha esaslı bir gitaristmiş.

Uzatmayacağım dedim ama yine de uzattım biraz. EXHORDER çok ayrıcalıklı ve çok muhterem bir grup. Dinleyin ve sene sonunda bu albüme en önlerden bir sandalye ayarlayın. Son olarak küçük bir şey fark ettim…

Wrath of Prophecies giriş rifleri ile Kreator’ın Victory Will Come’ın giriş rifleri tamamıyla, bire bir aynı.