Aşırı sert müzik yapıp bunu normalde o tarz içinde beklenmedik şeylerle zenginleştirebilen çeşitli gruplar var. Günümüzde CATTLE DECAPITATION’ın sürünün dışına çıkabilmesini sağlayan şeylerin başında Travis Ryan’ın öylesi ekstrem bir müzik içerisinde sırıtmayacak melodik vokalli nakaratlar yazabilmesi ve vokallerini dinleyiciyi sertliğin kaybolmadığına ikna edecek şekilde kullanması geliyor.

Sert müzik yapıp vokal noktasında çeşitlilik sağlayan ve bu durumu müzikal karakterlerinin belirleyici unsurlarından biri kılabilen bu gruplar, mutlak şekilde farklı bir konuma gelebiliyorlar. MORBID ANGEL’ın “God of Emptiness”ta clean vokal kullanmasıyla şarkıyı nasıl bir klasiğe dönüştürdüğü veya ACKERCOCKE’nin “Antichrist”ta yaptıkları hepimizin malumu.

Bu olayı en iyi yapan gruplardan biri de iki manyaktan oluşan ve dünyayı müzik yoluyla yok etme dürtüsüyle hareket eden İngiliz grup ANAAL NATHRAKH. İlk albümleri “The Codex Necro”da temellerini attıkları endüstriyel black metal/grindcore sapkınlığını ikinci albümleri “Domine Non Es Dignus”ta daha olgun ve maceracı bir tarafa kaydırmış, iki şarkıda clean vokalli nakarat kullanarak ileride gidecekleri yolu çizmeye başlamışlardı.

O albümden iki yıl sonra çıkan “Eschaton”da ise bir yandan “Domine Non Es Dignus”un bıraktığı yerden devam ederken, olayın death metal ve tarafını daha da öne çıkararak o zamana kadarki en etkili albümlerine imza atmışlardı. “Eschaton”, son derece yıpratıcı bir miks, acımasız bir gitar tonu, ruh hastası vokaller ve ANAAL NATHRAKH’ın alametifarikasına dönüşecek clean vokalleri daha da etkin kullandıkları tam bir işitsel yıkım manifestosuydu.

“And are you satisfied it’s unto shit that you return?
Are you happy that it is in piss that you drown?”

İsmiyle ilgi uyandıran ve grubun ilk hiti diyebileceğimiz “Between Shit and Piss We Are Born”la bugün bildiğimiz ANAAL NATHRAKH’ı tam anlamıyla ve kusursuz biçimde yansıtan grup, ilk iki albümündeki kaosu ve tavizsiz ses duvarlarını kırdığı dur kalklı staccato rifler de sunmuş ve daha modern, daha melodik bir yaklaşım benimsemişti.

“A madman’s lantern falls broken upon unfeeling ground
What was holiest has bled to death under our knives…
Who will wipe this blood off us?”

En sevdiğim ANAAL NATHRAKH şarkısı olan ve grubun diskografisinin tamamına yayılan Nietzsche referanslarının tavan yaptığı “When the Lion Devours Both Dragon and Child”da karşımıza çıkan diğer bir ihtişamlı nakarat, grubun ne kadar özgün noktalara gelebileceğini göstermesi açısından bilhassa kıymetliydi. DIMMU BORGIR’in şarkılarına soktuğu ICS Vortex bölümlerinin DIMMU BORGIR açısından ne kadar önemli olduğu ve grubu benzerlerinden ne ölçüde ayırdığı düşünüldüğünde, özellikle adını andığım bu iki şarkının ANAAL NATHRAKH açısından önemi göz ardı edilemeyecek kadar büyüktü.

İşte yukarıdaki bu üç cümlelik nakarattaki vokal melodisi beni 15 saniye içinde ANAAL NATHRAKH hayranı yapmaya yetmişti. Grup bu olayı müthiş bir lezzetle ve son derece zekice kullanmayı başarıyordu.

Vokallerden ve sözlerden sorumlu V.I.T.R.I.O.L. ile diğer her şeyden sorumlu Mick Kenney’nin dehasıyla vücut bulan “Eschaton”, misal “The Necrogeddon”da da black metal tarafının ne kadar tavizsiz ve sapkın olduğunu göstermeyi ihmal etmiyor, her şeyin sonunu getiren “Regression to the Mean”de ise Mussorgsky’nin “Night on the Bald Mountain”ının girişindeki benzer bir tedirginlik, korku ve kaos pompalıyordu.

Tüm bu güzellikler, ilk iki albümden alınan dersler ve o dönem sahip oldukları ilham da eklenince ortaya ANAAL NATHRAKH’ı bildiğimiz ANAAL NATHRAKH yapan ilk albüm ortaya çıkıyordu. “Eschaton”, “eschaton” kavramının altını doldururcasına, her şeyin sonunun fon müziğiymişçesine görkemli, korkutucu, acımasız, kıyamet gibi bir albüm.

Ne mutlu ki onun değerini bilene.