2015-2017 civarları Dark Descent Records adına en önemli dönemlerden biriydi. Her ne kadar 2010’ların başlarında faaliyete geçmiş olsalar da o iki yıllık dönemde çıkan kimi albümler sayesinde hiç olmadıkları kadar büyümeyi ve adlarını duyurmayı başardılar. Bu dönemde çıkan ADVERSARIAL – “Death, Endless Nothing and the Black Knife of Nihilism”, CHTHE’ILIST – “Le dernier crépuscule”, BLOOD INCANTATION – “Starspawn” ve SPECTRAL VOICE – “Eroded Corridors of Unbeing” gibi albümler, hayatımıza “Dark Descent grubu” diye bir kavram soktu ve bu sayede 2017’de BLOOD INCANTATION’ı, 2019’da SPECTRAL VOICE’u İstanbul’da izleme şansını bile yakaladık.

Bugün de adını andığım bu son gruptan, 2011’de BLOOD INCANTATION’ı kuran elemanlardan üçü tarafından 2012’de hayata geçirilen SPECTRAL VOICE’tan bahsedeceğiz. Çok net hatırlıyorum; grubun 2017’de çıkan ilk albümü “Eroded Corridors of Unbeing”in incelemesini bir 24 Aralık 2017’de tatil için gittiğimiz Viyana uçağında yazmıştım. Death metal ve doom metali aynı kazanda kaynatan ve ortaya köpüklü, toksik bir bulamaç çıkaran SPECTRAL VOICE’u epey bir övmüş, hatta incelemeye yeterince ilgi olmayınca 5 yıl sonra kritiğin altına “bakın bunu kaçırıyorsunuz” minvalinde bir yorum yapmıştım.

Metal dünyasında diSEMBOWELMENT worship yapan çok az sayıdaki gruptan biri olan SPECTRAL VOICE, diSEMBOWELMENT’ın zamanının ötesinde kavramının ansiklopedik karşılığı olan “Transcendence into the Peripheral” adlı ilk ve tek albümünde yaptığı şeyin bir benzerini yapıyor aslında. Death metal, doom metal, bu ikisinin çok sert sikişmesi sonucunda ortaya çıkan ucube çocuk ve bu çocuğun zorluklarla dolu yaşamı olarak özetleyebileceğim SPECTRAL VOICE müziği, yeni albüm “Sparagmos”ta da ilk albümdeki etkileyiciliğinin üstüne koyarak devam ediyor.

Zor bir çocukluk ve sonrasında sıkıntılı bir ergenlik geçirdiği için QRIXKUOR gibi gruplardan keyif alanlar, grubun “Zoetrope” EP’sini oluşturan “Zoetrope (Psychospiritual Sparagmos)” adlı şarkıyı hatırlayacaklardır. O EP’nin incelemesinde “Sparagmos” kavramının ne olduğundan bahsetmiş ve şöyle demiştim:

“…EP’deki tek şarkıya adını veren “Zoetrope (Psychospiritual Sparagmos)”daki “Sparagmos” da ta Antik Yunan’daki Dionysus kültüne, temelleri 6. yy’da Trakya’da atılan gizemli Orfizm inancına ve bununla bağlantılı Sparagmos ayinine dayanıyor. Bu ayinde kurban edilen hayvan ya da insan parçalara ayrılıyor ve ardından çiğ olarak yeniyor.”

SPECTRAL VOICE da yeni albümünde bu keyifli konuyu işliyor. Müzikal tarafına baktığımızda grup çirkinliği ve hayvanlığı kutsadığı, uğursuzluk ve sefilliği kutladığı müziğini ilk albümdekine oranla daha atmosferli bir yaklaşımla sunma yoluna gitmiş. “Eroded Corridors of Unbeing”i düşündüğümde “Sparagmos” daha uğursuz, boğucu, insanı darlayan bir karaktere sahip. Enteresandır, grup yer yer bu tavizsiz uğursuzluk içerisinde minik melankolik kırıntılar ihtiva eden melodiler de kullanmayı başarmış. Göze sokmadan, genel havayı ele geçirmeden, sadece derinden ufak ufak hissettirerek. Örnek, “Be Cadaver”ın 9.28’de başlayan kısmı.

Bu gibi grilikler, pastel sarılar, mat bordolar dışında albümün tamamına yakını zifiri karanlık diyebiliriz. Triton kullanmazsa ölecek hastalığından muzdarip gitarlar sayesinde baştan sona uyumsuzluk içinde yüzen rifler, prodüksiyonun kırçıllı foseptiği sayesinde her şeyin daha da zorlaşmasına, tatların iyice kaçmasına ve dinleyicinin giderek daha da yıpranmasına neden oluyor. Kısacası çok süper şeyler oluyor diyebiliriz. Şarkı temalarında da “sparagmos” muhabbetini işleyen grup, bunu olabildiğince korkutucu yansıtmak için vokalinden gitar tonuna, davulundan basına ve tabii ki Arthur Rizk imzalı prodüksiyonuna kadar beş bir koldan saldırmayı ihmal etmemiş ve ortaya da bu ömür törpüsü 45 dakika çıkmış. Esasında bu gibi albümlerin incelemeleri bir yerden sonra ilginçli, kötücül sıfat ve betimlemeler deryasına dönüşmek durumunda kalabiliyor. Bunun sebebi ortaya konan şeyin çok net bir hedefe yönelik olması, içerisinde görece az dinamik barındırması ve tekil unsurlardan ziyade ortak biçimde hareket etmesi. Bu nedenle şarkılardan ayrı ayrı bahsetmek, farklı anlardan dakika saniye vermek zorlaşabiliyor.

Kapanışa geldiğimizde bilinmesi gereken tek şey, BLOOD INCANTATION’ın vizyoner karakterinde olduğu gibi SPECTRAL VOICE’un da bu diSEMBOWELMENT worship diyebileceğimiz notalar ve sesler kusmuğu konusunda gerçekten de usta olması ve ilk albümlerinden 7 yıl sonra yine çok can sıkan, hayatı zindan eden bir albümle ortamı pisletmesi. Kendinize saygınız falan yoksa, aynaya baktığınızda “senin ben amına koyayım” diyorsanız, sadece çok az şeyin en iyisini hak ettiğinizi düşünüyorsanız mutlaka dinleyin.