Daha çıkar çıkmaz dinleyicileri arasında büyük ses getiren yeni NECROWRETCH albümünün incelemesine hoş geldiniz. Çok çok iyi bir albümle karşı karşıya oluşumuzun verdiği mutluluk eşliğinde incelemeye başlayalım.

NECROWRETCH’in 2020’de çıkardığı “The Ones from Hell”in incelemesinde albümün NECROWRETCH standartlarına göre nispeten usturuplu olduğunu, grubun kan banyosu düzeyinde bir vahşet sunmadığını ifade etmiş ve şu yorumu yapmıştım:

“Bu durumu görmek için açılış şarkısı “Pure Hellfire”a bakmak yeterli aslında. Grup akustik gitarla giriyor, tansiyonu yükseltiyor ve belli bir konsepti olan her albüm gibi açılışı aceleye getirmeden, alıştıra alıştıra yapıyor, her şeyi yakıp yıkmadan olaya bir nebze daha epik ya da en azından oturaklı yaklaşıyor. Bu da albümün adrenalin dozunu en baştan düşürüyor. İlk iki dakika itibarıyla NECROWRETCH değil de sanki yakın dönem TRIBULATION dinliyormuş gibi hissetmeniz son dere olası.”

Ardından yorumlarda bir arkadaşımız bu ifademi eleştirmiş ve böyle bir durumun söz konusu olmadığını söylemişti. Aradan tam 4 yıl geçti ve NECROWRETCH yeni albümü “Swords of Dajjal” ile yeniden karşımızda. “Putrid Death Sorcery”den daha mı iyi, NECROWRETCH’in o dönemini daha mı iyi bulursunuz orasını bilmem ama “Swords of Dajjal”ın NECROWRETCH’in yaptığı en iddialı ve grubu en yukarılara taşıyacak albüm olduğu kesinlikle ortada. Kanımca en iyi albümleri olduğu da ortada.

Albümü başlatır başlatmaz, “The Ones from Hell” için yaptığım o yorumun bence haklı olduğunu bir kez daha görüyorum. “Ksar Al-Kufar”, NECROWRETCH’in atmosfer ve his olarak bahsettiğim o TRIBULATION havasını, death/black metal ekseninde kaotikleştirdiği bir üslupla giriyor. Yine aynı diyalog yaşanmasın diye tekrar belirtiyorum: yapılan şeyin müzikal olarak TRIBULATION’a benzediğini söylemiyorum, atmosfer olarak o kafayla benzer ana fikirler taşıdığını söylüyorum. Şarkıyı “ekstrem TRIBULATION” olarak dinlerseniz, lead melodilerine bakarsanız neden bahsettiğim daha net anlaşılacaktır. Bunu “ekstrem TRIBULATION” olarak görmek yerine “Sworn to the Dark”/”Lawless Darkness” dönemi WATAIN’in kuzeni olarak da görebilirsiniz, o size kalmış.

Albümle ilgili pek çok müthiş detaydan biri, NECROWRETCH’in bu albümde sound’unu genişletmek adına çok daha fazla fikre yer vermiş oluşu. Şarkılarda irili ufaklı o kadar çok güzellik var ki dinlerken etkilenmeden, gaza gelmeden duramıyorsunuz. Bunun üstüne bir de ciddi anlamda güçlü bir tutku eklenince her şey bambaşka bir boyuta çıkıyor. Sizi bilmem ama ben albümü dinlerken gerçekten de WATAIN’in “Sworn to the Dark”taki inanmışlığını, URGEHAL’in “Goatcraft Torment”teki adanmışlığını hissettim. Bu saydıklarım klasikleşmiş albümler ve “Swords of Dajjal” de benzer bir görkemi, ihtişamı bünyesinde barındırıyor. Doksanlarda İsveç’ten çıkan melodik black metal klasiklerinin otantikliğini de içinde barındırıyor, NECROWRETCH’in bugüne dek yaptığı her şeyin damıtılması sonucunda ortaya çıkan kıyameti de.

“The Fifth Door”un 2.42’de giren “Come seek power by the Lord of Hell’s Fire and by His side we shall never die, come seek fortune by the Lord of Hell’s fire and by His side we shall never die” kısmına bakın. Böyle vokallere, bu adanmışlığa harbiden de can kurban. İnsanın herhangi bir soyut kavrama inanmıyorsa bile inanası gelir, o derece.

Tüm bunları 37 dakika gibi tam kıvamında bir sürede yapmış olmaları da “Swords of Dajjal”in değerini artıran diğer bir faktör. Metal gruplarının bir kısmının marjinal fayda kavramından bihaber olduğunu düşünüyorum. Elinizde çok iyi bir şey varsa, bu iyi şeyin değerini koruması hatta değerini artırması için onu belli bir dozda vermeniz gerekir. Her albümü mükemmel bir grup bile her yıl albüm çıkarmaya başlasa ister istemez o albümlere yönelik heyecan düşecek ve aslında hak ettiğinden daha az değer görecektir. NECROWRETCH zaten en başından beri 35-38 dakika arası albümler yaptığından, bu kadar iyi şarkılar barındıran bir albüm tam anlamıyla tadından yenmez bir şekle bürünmüş. Bu kadar iyi şarkılar derken yüzeysel bir genelleme yapmıyorum. Gerçekten de albümün her anı bambaşka güçle, açlıkla, kaliteyle dolu. Şahsen dinlerken bir diğerinin altında gördüğüm, tamam bu da iyiymiş ama şu net daha iyi dediğim herhangi bir şarkı yok. Baştan sona, tam anlamıyla bir gövde gösteri “Swords of Dajjal”.

Önce VITRIOL, şimdi NECROWRETCH. Önümüzdeki birkaç ay içinde birkaç grup daha bu kadar iyi albümler çıkarırsa, sanırım daha bahar aylarından 2024’ün metal açısından 2023’ün üstüne çıktığını rahatlıkla söyleyebileceğiz. “Swords of Dajjal” bunu düşündürtecek düzeyde iyi bir albüm. Kusursuza yakın, insanın içinde ateşler yakan, tüylerini ürperten bir albüm. Dünyada, hayatta bin bir türlü bokluk var, insanlık gün geçtikçe yarrak gibi bir yere gidiyor ve milyarlarca insanın gelecekten biri umudu yok. Ama bazı şeyler insanın hayattan zevk almasını, kendini güçlü hissetmesini, “her şeyin ta amına koyayım adamların yaptığı albüme bak” demesini sağlayabiliyor. Bunu hissedebiliyor olmak vallahi de billahi de müthiş bir şey.

“The city of god is set afire and the weakest flock weeps in grief”