Erhan Yiğit

Bundan 40 sene evvel kurulmuş ve ilk ciddi girişimini de 1990′da yapmış emektar death/thrash metal canavarı MASTER stüdyo icraatlarına tekrar başladı ve bu yıl itibariyle de ”Saints Dispelled”i görücüye çıkardı. Kariyerlerinde neredeyse hiç boş durmayan bu adamlar iki albüm arasındaki en uzun bekleme süresinde yan gelip yatmadıklarını ise bu albümün kalitesiyle gösteriyorlar.

1985 yılında yapıp da 2003 yılında ”Bunu yayınlamayı unutmuşuz yav” pişkinliğindeki albümlerini de sayarsak dile kolay on beşinci uzunçaları sıfatını taşıyan ”Saints Dispelled” sofistike şeyler beğenenler için oldukça sıradan, dinozor metal için yatıp kalkan old-school manyakları için ise ilaç olacak düzeyde bir kaliteye sahip.

‘Saints Dispelled” başından sonuna dek derinlikten olabildiğince uzak, ne grup adına ne de dinozor Death metal adına herhangi bir yenilik bulundurmayan, güvendiğimiz sularda kısa süre içinde şovunu yapıp giden bir albüm. Entombed, Dismember, Carcass gibi grupların vesilesiyle adından haberdar olduğumuz ve hala da seve seve dinlemeye devam ettiğimiz Death’n Roll’un en tavizsiz ve en sade halini yapmayı tercih eden MASTER ”Saints Dispelled” (ve önceki on dört albümle) ile hem adını andığımız grupları hatırlatmaya devam ediyor hem de en özelliksiz, en düz haliyle dahi Death’n Roll’un iş görebileceğini kanıtlıyor.

Keyifli, ılık bir bahar akşamında iki bira ve iki duble Jager ile ya da fitness salonunda ağırlık basarken tadının çok daha iyi çıkarılabileceğini düşündüğüm ”Saints Dispelled”in benim için en güzel tarafı ise hiç şüphesiz gitar soloları; Her Death metal albümünde karşılaşamayacağınız yumuşaklıkta, Death’n Roll Roll fışkırtan bu sololar sayesinde her şarkı albümün değişmeyen genel temposunun içerisinde kendi farkını ortaya koyarken, ayrı ayrı biçimde hit potansiyeli taşıyabiliyor. Bu da Death metalin içine yerleştirilen Thrash metalin MASTER adına yarattığı avantajlardan biri olarak öne çıkıyor.

Kendi adıma ”Saints Dispelled’i beğendiğimi ve dar alanda az hareket sergilemesine rağmen sıkıcılıktan uzak bir albüm olduğunu düşünüyorum. Rock’n Roll’a bulanmış, MOTÖRHEAD ekolü, bol bol solo barındıran sade Death metal sevenlerden iseniz, bu albümün her türlü beğeninizi kapabileceği aşikar. Dedeler üşenmeden on beşinci albümlerini yapmışken bize de dinlemek düşer.