Erhan Yiğit

‘’Promulgation of the Fall” sadece bu grubun değil death metal türünün de en iyi albümlerinden. Kendim bir ‘Best of Death Metal’ listesi yapacak olsam ilk 5 sıraya mutlaka yazacağım yapıtlardan olan “Promulgation of the Fall” grubun ilk albümü olan “Graves of the Archangels”dan 8 sene sonra 2014 yılında çıktı ve bana göre geçen 10 yıl içerisinde kendisinden daha iyi bir death metal albümü de gelmedi. Bana göre bunun en önemli sebebi DEAD CONGREGATION’ın ruh daraltan, yüz ekşitirken dinleyeni şaşkınlıklara gark eden kabir azabı atmosferinden başka bir şey değil.

Duyup duyabileceğimiz en hakiki tremolo riflerini, en derin brutal vokallerini, en çarpıcı sözlerini ve en profesyonel aranjman işlerini bir kenara bırakıp DEAD CONGREGATION’ın yarattığı bu sülfürlü ve habis havayı içimize soluduğunuz vakit bu adamların bu mantalitenin içine ne katarsa katsın aynı sonucu alabileceğinden emin olabiliyorsunuz.

Gazabın ve işitsel terörün sadece biçimsiz ve kuytu riflerle olmayacağını, bunun üzerine cayır cayır, şıkır şıkır melodiler ekleyerek hissettirilen terörü 2 ile çarparak artırılabileceğini gösteren ve bunu ilk albümlerinde de yapmaktan geri durmayan DEAD CONGREGATION, tekrar edilmekten suyu çıkan riflerin yanı sıra bir Thrash metal albümünde bile kullanılmasında sorun olmayacak tarzdaki bol bol downpicking ve palm mute bulunduran riflerin sayısının “Promulgation of the Fall”da yükselişe geçirdiğini ve çeşitlilik bakımından bu albümü rekorlarla taşıdığını fark edebiliyoruz.

Konu çeşitlilik, melodi ve atmosfer olduğunda bahsetmemiz gereken meselelerden olan müzik ve his uyumuna da yakından bakarsak bir melodinin veya bir şarkının, şarkı sözlerinden bağımsız biçimde şarkının adıyla tam olarak uyuştuğunun fark edildiği an bir insanın müzik dinlerken yaşayabileceği en keyifli deneyimlerden biri olduğunu düşünüyorum.

Albüm adını taşıyan ”Promulgation of the Fall” ürkütücü, hüzünlü ve basit melodisiyle tam olarak bir düşüşün ilanını yaparken adeta bir ölüm marşı gibi, melodisini işitenlere derin bir nefes çektiriyor. ”Graves of the Archangel”dan da alışık olduğumuz üzere DEAD CONGREGATION çamura ve kana bulanmış, hastalıklı şarkılarının arasına, ortasına, bir yerlerine böyle melodiler iliştirmeyi gerçekten çok seviyor ve hakkıyla da yapıyor.

İşin tekniğiydi, üyelerin müzisyenliğiydi, cartı curtuydu bir şeyleri kanıtlamanın lüzumu yok çünkü DEAD CONGREGATION dinledikçe içine girilen bir müzikten daha çok duyulduğu anda şoke eden şeyler yapıyor ve bu seviyedeki başyapıtlar hakkında söylenebilecek şey “Aç, dinle”den öteye gidemiyor. “Milenyumun en iyi Death metal albümü” deseler itiraz edilmeyecek bu albüm bütün subjektif ve objektif düşüncelerden bağımsız bir şekilde gelmiş geçmiş en iyi albümlerden biridir.