Zamanında metalcore’dan dolayı AT THE GATES’i suçlayan ve bu sebepten “Slaughter of the Soul”a 1 veren bir kritik okumuştum. Bu tarz aveller arada karşımıza çıkar. Death metal vokallerini sevmediği için OPETH’in “My Arms, Your Hearse”üne düşük puan veren bir alık da vardı mesela. Enteresan kafalar.

Bugünse AT THE GATES’in etkisiyle metalcore yapmayan, direkt olarak AT THE GATES’ten ve 90’ların başındaki İsveç ortamından etkilenen bir gruptan söz edeceğiz. 3-4 sene önce kurulan ABD’li melodik death metal grubu UPON STONE tam bir “The Jester Race” dönemi IN FLAMES öykünmesi üzerine kurduğu müziğine “With Fear I Kiss The Burning Darkness”, “Terminal Spirit Disease” dönemi AT THE GATES’ten tutun da EUCHARIST’e, GATES OF ISHTAR’a kadar çeşitli gruplardan etkilendiği fikirleri de ekleyerek çok bilindik ve açıkçası ilham kaynaklarını çok belli eden bir müzik yapıyor.

Bu fikirler aralarda kendilerini belli etseler de olayın özü gerçekten de “The Jester Race”. UPON STONE belli ki o albüme bayılıyor (nasıl bayılmasın) ve kendi müzikal karakteri için bir yol haritası olarak görüyor. Bunu hem albümün genel havasından hem de belirli anlardaki -referans boyutuna varabilecek- benzerliklerden görüyoruz. Misal “Paradise Failed”ın girişi, “Artifacts of the Black Rain”in girişi. Misal “Onyx Through the Heart”ın 22. saniyesinde giren kısım ve aynı rif kalıbını net şekilde gördüğümüz IN FLAMES (Goliaths Disarm Their Davids), DISSECTION (Unhollowed), CHILDREN OF BODOM (Lil’ Bloodred Ridin’ Hood) şarkıları.

Bu esasında bir sıkıntı olmayabilir, hatta çekici bile olabilir. Ancak UPON STONE’un, hele ki ilk albümden Century Media çatısı altına girmişken, müziğini “HM-2 sound’una yakın sertlikte ‘The Jester Race’” olmaktan öteye taşıması gerekiyor. Yukarıdaki iki klibin altındaki yorumlara baktım ve şu ifadeleri gördüm:

90’lar IN FLAMES, ilk dönem AT THE GATES, ilk dönem AMON AMARTH, büyük NAGLFAR etkisi, EUCHARIST, GATES OF ISHTAR, THE CROWN, CARCASS havası, vokaller DARKEST HOUR gibi, vokaller AT THE GATES gibi, vokaller DARK TRANQUILLITY gibi, vokaller ilk dönem OBITUARY gibi vb. Hiçbirini sallamadım, hepsi dinleyici yorumları.

Bu böyle nereye kadar gider bilmiyorum, ancak insanlar grubun müziğinden heyecanlanmışa benziyor. Öyleyse çok da bir sorun yok, ama adı geçen grupları ve albümleri 25-26 yıldır dinleyen bir insan olarak “Dead Mother Moon”un şimdilik sadece bir ilk heyecan albümü olduğunu, grubun bunu aşması ve daha fazla kendisi olması gerektiğini düşünüyorum. Işık var, gayet var, ama kendi gelecekleri adına bence çok sevdikleri isimlerin zamanında yaptığı harika şeylerin fenerleriyle yetinmemeli, kendi ampullerini de yakmalılar.