Erhan Yiğit

Selamlar, başlık için ”Siz de mi tutunamayanlardan mısınız?” cümlesini uygun görmüştüm ancak uzun bir sürenin ardından başlığa tekrar bakınca korkunç bir bozukluk yaptığımı fark edip değiştirdim ve aralıklı da olsa yedi yıldır yazı yazan birisi olarak bu yaptığım yanlıştan acayip utandım. Türkçe bazen çok zorlayıcı olabiliyor. Neyse ”Azabache” albümüyle tanışıp, albümü daha bir tur dahi döndürmeden pek de meşhur olmayan İspanyol Black metal sahnesinde çok değerli bir yere sahip olabileceğini düşündüğüm SVDESTADA’nın yeni model ”Candela”sının kritiğini yazmak üzere masa başına geçtim ve albümü üçüncü kez çevirirken bunları yazmaya karar verdim.

”Azabache” incelemesinde de bahsettiğim üzere bu güzide grup İspanyol olmasına rağmen kendisini Galiçya crust/punk/black metal piyasasının bir parçası olarak görüyor yürek sote sound’u ile crust/punk/black metal yapan grupların tamamının gruba ilham kaynağı olabileceğinden söz ediyor. Bunların yanı sıra bir Post-rock/Black metal senteziyle müzik yapan SVALBARD ile kendilerini Emo Crust türünde nitelendirilen MORROW grubuna yakın bir tarzda müziklerini şekillendirdiklerini de söylüyor.

“Candela”yı dinlediğiniz zaman ortaya atılan işin gerçekten derinlikli olduğunu ve bir plana dahil olarak yapıldığını anlamak her ne kadar güç olsa da grubun ne yaptığının ne kadar farkında olduğunu belirttikleri şu cümlelerden anlayabiliyoruz: “Ait olduğumuzu düşündüğümüz fikirleri bir araya toplayarak kendi eksenimizi oluşturuyoruz fakat bunu yaparken içinde olduğumuz sınırlardan da çıkmak istemiyoruz. Acılardan doğan SVDESTADA bu acıları kimi zaman son derece melodik bir anlayışla, kimi zaman ise üstü kapalı bir işitsel kaos saldırısıyla dile getiriyor.”

Aşağı yukarı yaptıkları müziği bu biçimde tanımlayan grup önceki albümleri olan “Azabache” için yazdığım kritikteki anlayışlarına sadık bir şekilde ilerlemeye devam ederken kendilerini tanımlamak için kullandıkları kelimelerden de tekrardan anlıyoruz ki kendilerini ifade ediş bakımından CONVERGE ve THE DILLINGER ESCAPE PLAN gibi bu işin zirvesi olan gruplar ile de bir hayli benzerlik taşıyorlar. Yani “Candela”nın içeriğinde bol bol kafa yemeli, şizofrenik panik ataklar geçirmeli şeyler mevcut.

Yaptığı işe saygı duyanlara ayrı bir hayranlık besliyorum. SVDESTADA’ya yaptıkları ilk albümden itibaren bakarsak aradan geçen zaman içinde kıymet verdikleri şeyi yavaş yavaş geliştirdiklerini ve iyiden iyiye kendi sound’larını yaratmaya başladıklarını görebiliyorum; Yürek yakan basit melodileri stillendirip mükemmele yakın davul performansını bir üst noktaya çıkararak yaptıkları bu albüm ise tıpkı öncekiler gibi düşük dozda ama bünyede hızlı etki gösteren, kafayı sağlam bozan seri şarkılarla donatılmış ve son darbe olarak ise 12 dakikalık bir Golden Shot ile tamamlanmış.

Uzun lafın kısası SVDESTADA burada ne ”Yo soy el mar” albümünden ne de ”Azabache” albümünden farklı bir şey yaratmıyor, zaten ”Azabache” için yazdığım yazıya bakarsanız benzer cümleleri orada da kullanmış olduğumu görürsünüz fakat SVDESTADA bir adım dahi olsa rotasından sapmak istemediği yolda her şeye rağmen ilerlemeyi ve üzerine koymayı bir şekilde başarmış ve böylelikle aralarından bir favori belirtmenin zor olduğu “Candela”yı tam manasıyla dertten at deviren, öküz osurtan bir eser haline getirmiş.

Yaptıkları müzik itibarıyla ve bulundukları konum sebebiyle belki de bir YOUNG IN THE WAY, DER WEG EINER FREIHEIT ya da bir CONVERGE olmaları zor görünüyor olabilir lakin SVDESTADA’nın da asla kolay bir lokma olmadığını ve ısırarak et koparan bir dert odağı arayanlara bir ilaç olabileceğini garanti edebilirim. O yüzden 2024’e “Candela” ile giriş yapmak hiç de fena bir fikir değil. Dinleyin, dinlettirin.