Her sene başında olduğu gibi 2024’ün ilk günlerinde de bir önceki yıl dinleyebilmiş olsaydım yıl sonu listeme alacağım türde bir albümle karşılaştım. Albümü açtığım anda aklımdan geçen ilk ifade “ulan be” oldu. Gerçekten de “ulan be”, çünkü Alman blackened speed metal grubu KNIFE gerçekten de bu tarzı seven dinleyicileri köpeği yapacak bir müzik icra ediyor.

Şimdi size speed metalin yırtıcılığını, black metalin zehrini ve genel bir paçozluğu bir arada seven dinleyici kitlesinin çok hoşuna gidecek birkaç grup adı vereceğim. MIDNIGHT, BÜTCHER, VENOM, BAT, HELLRIPPER, ilk dönem DESTRUCTION, SODOM, bir miktar TOXIC HOLOCAUST, hatta yer yer IRON MAIDEN.

KNIFE gerek grup adıyla gerek logosuyla gerekse müziğindeki adrenalinle gerçekten de çok keyifli bir albüme imza atmış. Grubun ikinci çalışması olan “Heaven into Dust” baştan sona ateşli riflerle ve ağızlara layık vokallerle dolu bir enerji bombası. Çiğ öyle kompleks olaylar yok, black metal tarafının öne çıkarılması yok, basite kaçıp dümdüz punk’a kayan muhabbetler yok. Bunların yerine akılda kalıcı rifler, seksenlerin ortalarından fırlamış sololar, ateş gibi bir prodüksiyon ve gayet etkili besteler var.

İnsan bazen düşünüyor. Yıl olmuş 2024; bu müziği bu müzik yapan albümlerden pek çoğu çıkalı 35-40 yıl olmuş, bu süreçte bu müzik de sanatın diğer her alanında olduğu gibi kendi içinde değişiklikler yaşamış, evrilmiş. Gelin görün ki bunlar hiç olmamış, hepimiz hâlâ 1985’te kalmışız gibi yaklaşık 40 yıl öncesinde sükse yapmış bir şeyi ağzımızdan salyalar saçarak dinleyebiliyoruz. Bu enteresan bir şey. İnsan bazen eskiyi, imkânların az olduğu zamanların nostaljisini, melankolisini, köy hayatını, şunu bunu özleyebilir; gündelik hayatının gerçeklerinden bir an olsun kaçıp o nostaljinin orlon kazaklı kollarında, marley kaplı yerlerinde, saman doldurulmuş şiltelerinde huzur bulmak isteyebilir. Ama bunu kısa bir süre için ister, sadece bir deneyim olarak görür.

Bu gibi durumlarda, olayın sanat bağlamına taşındığı anlarda ise bildiğin “olay budur aga”, “tamam işte bu ya” dedirtecek türden bir otantiklik, öze sadıklık, içselleştirme, kendini teslim etme durumu söz konusu. BÜTCHER gibi, STÄLKER gibi, VAMPIRE veya KNIFE gibi grupları bu kadar sevilesi yapan şey de bu sanıyorum. Üstelik yazı boyunca bahsettiğim olayları, o yırtıcılığı vesaireyi kırıp bambaşka çekicilikte kafalara girdikleri “The Arson Alchemist” gibi şarkılar yapmaktan da geri kalmıyorlar ve bu sayede güncel, anlamlı, bugüne ait de kalabiliyorlar.

Yıl sonu listesine KNIFE’ı koyan biri var mı diye baktım, an itibarıyla bir kişinin koyduğunu gördüm. Ben listemi henüz yayınlamadım ve neyse ki “Heaven into Dust”ı yayınlamadan önce keşfettim. Eminim bu site kitlesinden de KNIFE’ı çok sevecek bir dolu insan vardır ve listeye misteye bakmadan bu vesileyle grupla tanışma şansı bulurlar.