Bundan 20 yıl önce kurulmuş gözüken Hollandalı tek kişilik progresif/melodik death/black metal projesi SHYLMAGOGHNAR’ın tek adamı Kevin Bertrand veya metal ortamındaki adıyla Nimblkorg, ilk albüm “Emergence”ı 2014’te çıkarmış, albüm o dönem küçük çaplı bir fenomene dönüşmüş ve YouTube’da acayip dinlenme sayılarına ulaşmıştı. Aradan geçen 9 yılın ardından, “Emergence”ın şu ana dek yaklaşık 4 milyon kez dinlendiğini görüyoruz.

Sonraki 4 yılın ardından SHYLMAGOGHNAR ikinci albümü “Transience”ı yayınladı ve YouTube’a yüklenen o albüm de günümüze dek 1 milyona yakın dinlenme sayılarına ulaşmış. Bugün Bertrand grubun YouTube kanalını aktif şekilde kullanan, son 1 ay içinde her hafta bir video yükleyen, kısacası SHYLMAGOGHNAR’ın promosyonunu ilk elden üstlenen bir müzisyen.

SHYLMAGOGHNAR yaptığı müziği en iyi karşılayan referanslar BE’LAKOR ve INSOMNIUM olsa da grubun bu iki gruba oranla daha coşkulu bir yaklaşımı var. BE’LAKOR’un damar anları, INSOMNIUM’un kuzeyli karakteri SHYLMAGOGHNAR’da o kadar baskın değil. Yeri geldiğinde ENSIFERUM’vari bir folk kimliğe, yeri gelince DARK TRANQUILLITY yırtıcılığına da dönüşen SHYLMAGOGHNAR, 67 dakikaya ulaşan albümler çıkarmakta da bir sakınca görmüyor.

Keşke 5 yılda bir 1,5 saatlik albümler çıkarmak yerine 2-3 yılda bir 40 dakikalık albümler yayınlasa ama tabii kendi bilir.

Detaylara indiğimizde, SHYLMAGOGHNAR’ın uzun uzun pasajlar kullandığını ve besteler içerisinde acele etmediğini görüyoruz. Bir bölümün görkemli olmasını istiyorsa bunu ne kadar gerekirse o kadar sündürüyor, ancak hemen arkasından bambaşka bir rifin veya melodinin geleceğini bildiğinizden öyle fazlaca bir monotonluk hissine kapılmıyorsunuz. Gitarlar doksanların melodik death metal karakterini devam ettiren tarzda armonik olaylara giriyorlar ve dolgun bir sound oluşmasını sağlıyorlar.

Diğer yandan folk metalde sıkça kullanıldığına tanık olduğumuz bazı rif geçişlerini de görebiliyoruz. SHYLMAGOGHNAR gerektiğinde albüme bir nefes aldırmak için “Convergence”ın tam ortasına “Gardens of the Erased” gibi bir elektronik enstrümantal koymaktan ve hissiyatı değiştirmekten de çekinmiyor. Hazır hissiyat değişimi demişken, SHYLMAGOGHNAR’ın bu albümde death ve black metal unsurlarını birbirlerinden bir miktar bağımsız kullandığını söyleyebiliriz.

İlk iki albümde daha iç içe olan bu karakterler “Convergence”ta daha ayrıştırılır şekilde karşımıza çıkıyor. Misal ilk 5 şarkıda görmediğimiz black metal karakteri, altıncı şarkı “Egregore”da bir anda üstümüze savruluyor ve kendimizi bir anda black metal dinlerken buluyoruz. CRADLE OF FILTH, OLD MAN’S CHILD, NAGLFAR, EMPEROR, …AND OCEANS, ne ararsan bu 5,5 dakikada karşımıza çıkıyor. Sonra bir bakıyorsunuz bir sonraki “Infinian” bayağı bir endüstriyel bir kimlikle giriyor ve dallanıp budaklanıyor. Kısacası SHYLMAGOGHNAR heybesindeki türler arasından gidip gelmeyi, çıkıp şöyle bir hava akmayı pek seviyor.

SHYLMAGOGHNAR’la ilgili enteresan konu, grubun müziğinin çok fazla şey barındırması. Bu çok fazla şey kimi zaman daha maceracı, kimi zaman daha güvenli sularda yüzen cinsten olabiliyor. Maceracı taraf gerçekten çekici olsa ve dinleyiciyi farklı kafalara taşısa da güvenli sular tarafı kimi dinleyiciler için fazlasıyla standart, sürprizsiz ve herhangi bir grubun elinden çıkmış gibi gelebilir. Yine de SHYLMAGOGHNAR’ın yaptığı şeyi iyi yapan bir oluşum olduğu ortada. Alınacak keyif türe olan bakış açınıza göre kişiden kişiye değişecektir.