Yazmadan önce kafaca hazır olmam gereken gruplar var. Yaptıkları müziğin yoğunluğundan, derinliğinden, yıpratıcılığından dolayı laptop’ı alıp çat diye yazamadığım gruplar. Bu isimlerden biri, şüphesiz ki bizleri Finlandiya’dan selamlayan black metal grubu KORGONTHURUS.

KORGONTHURUS pek çok açıdan dinleyiciyi sarsan ve bir kafadan alıp başka bir kafaya savuran bir topluluk. 2009’da “Marras” ile başladıkları yolculuklarının gerçek anlamda dikkat çeken ilk işi 2016’da gelen “Vuohen siunaus” olmuştu. Grup o albümde resmen ciğer söküyor, dalak patlatıyor ve müthiş bir ızdırap ortaya koyuyordu. 2020’de çıkardıkları “Kuolleestasyntynyt” de aynı şekilde güneşli gününüze kara bulutlar getiren, mutluluğunuzu emen, güzel hislerinizi yerle yeksan eden bir işti ve KORGONTHURUS’u depresif black metal yapmamasına rağmen en çok süründüren, en çok can yakan gruplardan biri hâline getiriyordu.

Şimdiyse KORGONTHURUS’un farklı bir kafaya girdiğini gördüğümüz yeni albümleri “Jumalhaaska” ile birlikteyiz. KORGONTHURUS’un bu albümde önceki iki albümden farklı bir beste sürecine girdiğini görüyoruz. “Vuohen siunaus”ta 7 şarkıdan oluşan 48 dakikalık bir albüm çıkaran grup, “Kuolleestasyntynyt”te ise 6 şarkıdan meydana gelen 38 dakikalık bir albüm yapmıştı. “Jumalhaaska”da ise sadece 4 şarkıyla 55 dakikanın üzerine çıktıklarına tanık oluyoruz.

Bu durum grubun şarkı yazımı konusunda aceleci davranmamasına, şarkıların daha rahat demlenmesine, fikirlerin daha geniş geniş sunulmasına imkân tanımış. Misal “Marraskehrä” buna güzel bir örnek. 11.45 ile 16.41 arasında süren şarkılarda KORGONTHURUS’un belirli bölümleri daha uzun tuttuğunu ve bu sayede duygularını daha da güçlendirdiğini söylemek mümkün.

Daha önceden HORNA’da yer alan gitarist/vokalist Corvus’un yine boğazının anasını bellediği albümde, gitarlardan çıkan acı dolu riflerin, tremolo’ların, arpejlerin soktuğu bıçakları daha da derinlere iten delişmen bir de davul performansı var. Ne var ki KORGONTHURUS müziğinin alametifarikası diyebileceğimiz esas şey hiç şüphesiz ki vokaller. Corvus’un vokallerini dinlerken insan ister istemez “bu adamın başına cidden kötü şeyler gelmiş, bu adam cidden acı çekiyor, yoksa mümkün değil böyle bir vokal yapamaz” diye düşünüyor.

Öte yandan, albümdeki vokallerin önceki iki albümdeki kadar sayko olmadığını ve bir miktar daha sakinlemiş olduğunu da söyleyebilirim. “Sakinlemiş hâli bu mu?” derseniz, öncesindeki iki albüme bakmanızı söyleyebilirim. Corvus burada da çok yırtıcı, ciğer söken, gırtlak kanatan bir vokal yapmış (“Musta Obdisiaani”nin son birkaç dakikasında harbiden gırtlağını eline alacak diye korkuyorsunuz), ancak buradaki temel duygu ızdıraptan, çileden, mahvolmuşluktan, her şeyini kaybetmişlikten ziyade, ya da ziyade demeyeyim de bunların yanında ve yine aynı düzeyde olacak şekilde öfke ve nefret olarak karşımıza çıkıyor. Albüm incelemesinin büyük kısmını vokal konusuna ayırıyorum, çünkü KORGONTHURUS’u sevecek black metal dinleyicileri grubu da albümü de bu vokaller yüzünden sevecek, sevmeyecek black metal dinleyicileri ise grubu da albümü de bu vokaller yüzünden sevmeyecek kanısındayım.

Sevecek kitledenseniz, sizi baştan sona dolu dolu ve pek çok kez vurguladığım üzere yıpratıcı bir albümün beklediğini söyleyebilirim. Kendi adıma konuşursam “Kuolleestasyntynyt” beni daha çok etkilemiş, daha çok sarsmıştı, ama “Jumalhaaska”yla ilgili de belirgin bir şikâyetim yok. BEHEXEN’in SARGEIST’ın bu kadar seyrek albüm çıkardığı bir ortamda KORGONTHURUS, HORNA gibi grupların varlığı daha da değerli hâle geliyor ve neyse ki bu gruplar da kendilerine bel bağlıyor oluşumuzu boşa çıkarmıyor, kaliteyi hep yükseklerde tutuyorlar.