Hollanda’nın doksanlarda death metale kattığı epey önemli gruplar var. PESTILENCE, ASPHYX, SINISTER, GOD DETHRONED, THANATOS, SEVERE TORTURE, daha niceleri. Bu grupların tamamı günümüzde de müzik yapmayı sürdürüyor ve pek çoğu hâlâ gayet iyi albümler çıkarıyorlar. Bu ekipte olan bir diğer grup da özellikle 90’larda çıkardığı ilk üç albümüyle Avrupa death metalinde adından hayvan gibi söz ettiren, dağılması öncesinde 2007’de çıkardığı “Rise to Ruin”le de mükemmel bir kapanış yapan GOREFEST.

GOREFEST’i özel yapan şeylerin başında death metali son derece groovy bir kimlikte, kafa sallatır şekilde, yumruk gibi riflerle icra etmesi geliyordu. 1991’deki nefis ilk albümü “Mindloss”un ardından gitaristini ve davulcusunu değiştiren grup, death metal ortamlarının en hayvan vokalistlerinden biri olan frontman Jan-Chris de Koeijer önderliğinde 1993 yılında da “False”u çıkarmıştı.

“False”, GOREFEST’in ilk albümündeki apar topar, tekme tokat death metali son derece rafine bir şekle soktuğu ve çok daha ezici bir kimlikle sunduğu bir çalışmaydı. Rifler daha zekice yazılmaya başlanmış, atmosfer çok daha derinlikli hâle gelmiş, Ed Warby’nin groovy davulları ve kullanılan staccato riflerle şarkılar daha tane tane ve eşlik edilir bir hâl almıştı. Armonik gitar kullanımının, melodilerin, klas soloların olaya dâhil edilmesiyle GOREFEST esas kimliğini bulmuş ve 2000’lerde çıkardıkları albümlere kadar uzanacak olan karakteristik GOREFEST sound’unun temelleri atılmıştı.

Burada mutlaka bahsedilmesi gereken şeylerden biri de şüphesiz ki Jan-Chris de Koeijer’in vokalleri. Jan-Chris ilk albümdeki mükemmel vokallerini bu albümde daha da tok, daha da derinlikli, daha da hayvan evladı bir şekle sokmuş ve kimilerine göre (mesela ben) death metal tarihinin en önemli, en iyi vokalistlerinden biri hâline gelmişti. Bu vokallerle birleşen o ezici rifler, gitarın pena darbelerine aynen eşlik eden kick’ler ve üstüne bir de gürül gürül bir prodüksiyonla “False”un çatır çatır bir death metal albümüne dönüşmesini sağlıyordu.

Daha albümün açılışından GOREFEST’in olaya ne kadar sert girdiğini ve bizi nasıl bir albüm beklediğini görebiliyoruz. 1964-1973 arasında anneannesini, dedesini, annesini, annesinin bir arkadaşını ve altı otostopçu kadını silahla vurarak ve başlarını çekiçle ezerek öldüren, ardından da bazılarının kafalarını kesen, etlerini yiyen, cesetlerine tecavüz eden ABD’li seri katil Edmund Kemper’in bir röportajının ses kayıtlarıyla başlayan “The Glorious Dead”le şahlanan yürekler, şarkının son kısmındaki headbang şöleniyle “False”a ilk andan tav olmuş oluyor. Ardından gelen şarkılar da gerek karanlık atmosferleri, gerek gerginlik dolu gitarlarıyla bu death metal ateşinin daha da harlanmasını sağlıyorlar.

“False” esasında baştan sona gayet bütünlüklü ve ezici olsa da şahsen albümün ilk yarısının ikinci yarısından bir tık daha iyi olduğunu düşünüyorum. Başta “From Ignorance to Oblivion” olmak üzere gayet sağlam olmalarına rağmen son 3-4 şarkı da ilk 3-4 şarkı kadar GOREFEST klasiği olsaydı, “False” bence daha geniş bir kitle tarafından başyapıt olarak görülür ve daha yükseklerde anılırdı.

2023 yılında dinlerken bile insanın ta 1992’ye ışınlanıp bu albümün çıkışına eş zamanlı tanık olmak isteyeceği, o heyecanı yerinde ve zamanında tecrübe etmek isteyeceği kadar karakteristik, ezici, hayvan oğlu hayvan bir albüm “False”. Şu gitar tonunu, Jan-Chris’in vokallerini 1992’de ilk kez duymak eminim muazzam bir keyif olurdu. Ne mutlu ki aradan geçen 31 yıla rağmen hâlâ muazzam bir keyif olmayı sürdürüyor ve GOREFEST de aramızdan ayrılmış olmasının en çok koyduğu gruplardan biri olmaya devam ediyor.