Az kalsın yıl bitmeden yazmayı unutacağım bir albüm var bugün menümüzde. Everlasting Spew Records’dan çıkan ve incelemesini yakında yayınlayacağımız SERAPHIC ENTOMBMENT albümünü yazarken varlığını hatırladığım bu albüm ocak ayında çıkmış, underground ortamlarda adından epeyce söz ettirmişti. Nasıl söz ettirmesin? Şerefsizlik düzeyinde hayvan bir gitar tonu, bir sürü zekice fikir ve en önemlisi de… Sıkı durun… Üyelerinin tamamı gözlük takan bir death metal grubu… Bunun ne kadar korkutucu ve tedirgin edici olduğunun farkında mısınız?

1986’da gözlerimden ameliyat olmaya gittiğim Rochester’daki Mayo Clinic Hastanesine 1,5 saat mesafedeki Minneapolis’ten bizleri selamlayan NOTHINGNESS, tam anlamıyla canavar gibi sound’u olan aşırı ezici bir death metal yapıyor. Yukarıda adını andığım SERAPHIC ENTOMBMENT’ın incelemesinde masa başı işlerinden sorumlu Dan Lowndes’i övdüğüm gibi, bu albüm için de daha en baştan Adam Tucker’ın prodüksiyonuna şapka çıkarmam gerek. ULTHAR, SUNLESS, PHOBOPHILIC gibi death metal gruplarına yaptığı güçlü prodüksiyonların ardından NOTHINGNESS’ın “Supraliminal”ini dönüştürdüğü şeye gerçekten bayıldım. Gitarlar öylesine hayvan, miks her anlamda o kadar güçlü ve vurucu ki standart rifler bile olduklarından çok daha güçlü hâle gelmişler.

Müziğe bakarsak karşımızda son derece güçlü, rif odaklı bir death metal görüyoruz. MORBID ANGEL, IMMOLATION gibi devlerden gerekli ilhamlar alınmış ancak herhangi bir worship’lik durumu söz konusu değil. Doğal olarak bu minvaldeki uzantılardan ilk dönem TOMB MOLD, ilk dönem BLOOD INCANTATION gibi hem hayvan hem sofistike isimler de akıllara gelen diğer referanslar arasında.

“Supraliminal” ile ilgili en güzel tarafsa gerçekten de her şarkıda öne çıkan birçok fikir olması. Death metal seviyorsanız, albümü ilk kez dinlerken hoşunuza giden pek çok şey olacağını, “oha lan bu neymiş böyle” diyeceğiniz bir dolu an olacağını neredeyse garanti edebilirim. “Horrendous Incantation”da 26. saniye civarı giren stacatto rif fikri, “Inviolate Viscera”nın ortasındaki muziplikler, “Temple of Broken Swords”un ikinci yarısında ve “Beacon of Loss”ta gördüğümüz türde damar dokunuşlar, hepsi de “Supraliminal”in müthiş bir death metal şöleni olmasını sağlayan dinamikler.

Çıkışından bu yana 10 ay geçtikten sonra yazdığım bu incelemenin kapanışını, NOTHINGNESS’e kesinlikle kayıtsız kalmamanız gerektiğini söyleyerek yapıyorum. “Supraliminal” içerdiği death metal ile türün bu yılki önemli albümleri arasına adını yazdırması bir yana, “yılın en iyi prodüksiyonlu death metal albümlerinden biri” olarak da özel bir yerde duruyor. Şu gitar tonuna bakın… Vurulan akorları, rifleri sanki fiziksel olarak hissediyorsunuz, elinizle tutup ağzınıza atmak istiyorsunuz. Öyle bir etlilik, öyle bir organiklik. Bu yanıyla bile farkını belli eden NOTHINGNESS konusunda siz siz olun benim kadar gecikmeyin. Cidden büyük hayvanlık.