Bazen bazı grupların verdiği bazı kararları anlamakta güçlük çekiyorum. Ansiklopedik anlamda özüne sadık bir deathcore olarak yola çıktıktan sonra 4-5 albümün ardından black metal unsurları kullanarak sound’unu genişleten, sıkışmış gibi gözüken müzikal mizacını bu sayede belli oranda özgürleştiren CARNIFEX bunlardan biri.

2016’da çıkardıkları “Slow Death”in sonunda şu yorumu yapmıştım:

“’Slow Death’ akıllı bir deathcore albümü. Türle yetinmeyen, ancak bunu türü kesip biçerek değil de, kullanılabilecek pek çok güçlü unsuru olaya dâhil ederek yapan ve bu sayede CARNIFEX’in en iyi işlerinden biri olarak kayda geçen bir çalışma.”

2019’da gelen bir sonraki albümleri “World War X”, anlamakta güçlük çektiğim bu kararlarla dolu bir işte ve incelemesinin sonundaki yorumum şöyleydi:

“’World War X’ benim için ‘Slow Death’in arkasından gelen ve hiç de gerek olmayan bir diğer geçiş albümünden fazlası değil. 3 yıl önce aradan çıkarıp kapattığın bir defteri neden efektif kullanmazsın, neden arada kalmaya devam edersin anlamak zor.”

2021’de ise “Graveside Confessions” ile çıktılar karşımıza. Onun sonunda da şu ifadeleri kullanmıştım:

“Yeni nesil grupların heyecan verici fikirlerle türü beslediği bu dönemde CARNIFEX de bana kalırsa yapması gereken albümü yapıyor ve iyi bir denge yakalıyor. Adamlar diğer bir türden çok baskın şekilde etkilenecek ve bu sayede farklı olmaya çalışacak yaşı ve olgunluğu geride bıraktılar, bu sebepten kendi cephaneliklerine dönmüş ve bunları yeni nesil silahlarla güçlendirmiş olmaları akıllıca bir şey.”

2023’ün sonlarına yaklaşırken çıkardıkları “Necromanteum”la ilgili yorumlara baktığımda albüme 8’den düşük not verilmediğine ve grubun en iyi albümü olarak görüldüğüne tanık oldum. 9’lar, 9,5’lar gırla gidiyordu. Bu yorumların içimde oluşturduğu “e hadi bakalım” düşüncesi eşliğinde dinlemeye başladım albümü. İlk dinleyişimde kulağıma batan kimi sıkıntılar oldu ve ister istemez, hele bir de “kariyerlerinin en iyisi” ifadelerini düşününce, bu sıkıntılı kısımlara fazladan takılmaya başladım.

Bunların başında albümde kullanılan senfonik dokunuşların çok eğreti durması geliyordu. CARACH ANGREN’in son albümünü nasıl gömdüysem, orada neyi sıkıntılı bulduysam burada da o tarz göstermelik, aşırı suni ve müzikla asal iç içe geçmemiş bir senfonik şekil şukul kullanımı vardı. Gayet standart, dümdüz bir death metal şarkısının bir yerinde bir anda gerginlik yaratma amaçlı anlık bir yaylı giriyor ve 2-3 saniye “yıııııııııiiih!” diye ortamı gerip gidiyordu. Grup senfonik unsurları, sanki konusu ve senaryosu bomboş, sadece aradaki jump scare’lerle izleyiciyi yerinden hoplatan dandik bir korku filmi gibi kullanıyordu ve okuduğum yazılarda, izlediğim videolarda bu övülüyordu. Yapmayın rica ederim…

Albümü dinledikçe CARNIFEX’in burada yapmak istediği şeyi daha net şekilde kavramdım ve nihayet “Necromanteum”a ilişkin kararımı verdim. “Necromanteum” CARNIFEX’in bugüne dek sunduğu her şeyin bir arada sunulduğu bir albüm. Saf deathcore taraflarını da sonradan büründükleri blackened deathcore muhabbetlerini de yansıtmışlar. Senfonik ögeleri bence yeterince iyi kullanamamış ve yaratılmak istenen korku atmosferinde çok da başarılı olamamışlar. Performanslar iyi, bestelerde yeterli çeşitlilik var ancak bazı anlarda deathcore’un zehirli oku diyebileceğimiz break down’lardan fazlaca medet umuyorlar. Birkaç şarkının fazlasıyla basit yapıda olduğunu ve standart deathcore numaralarının gölgesindeki epey az fikirle idare ettiğini düşünüyorum. Yine de bir bütün hâlinde ortalamanın üstü bir albüm “Necromanteum” ve “Graveside Confessions”dan bir miktar daha iyi bir albüm olarak grubun diskografisindeki yerini buluyor kanısındayım. O albüme de 7 vermiştim, buna da aynı notu vereceğim ama bence bu bir tık, 7,5’a çıkaracak düzeyde olmayan bir tık daha iyi.

“Necromanteum”a dair en hoş ayrıntıya gelince, metal basınının bazen ne kadar kolpa ve dinlediğini/okuduğunu/gördüğünü anlamaz olduğunu bir kez daha anladığım “Crowned in Everblack”la karşılaşıyorum. CARNIFEX bu şarkıyı aramızdan ayrılan THE BLACK DAHLIA MURDER vokalisti Trevor Strnad’e adamış. Şarkı sözlerinde THE BLACK DAHLIA MURDER’ın albümlerinin isimleri geçiyor. Hem de bir iki kez değil, grubun neredeyse tüm albümlerinin isimlerini görebiliyoruz. Bu incelemeyi yazmadan önce yazılan yazılara baktım ve 20’ye yakın “Necromanteum” incelemesiyle karşılaştım. Üşenmeden hepsine tek tek göz attım ve sadece 2 yazıda bu şarkının Trevor’la ilgili olduğundan bahsedildiğini gördüm. 17-18 kişi, hadi şarkı sözlerini okumadınız. Hadi kapakta kullanılan “Everblack” ve “Verminous” renk paletlerinden çakozlayıp “acaba?” demediniz. “Everblack” adından da mı uyanmadınız ulan?

Hatta kekonun biri de demiş ki “grup bu şarkıda bilinçli ya da bilinçsiz şekilde THE BLACK DAHLIA MURDER’a selam çakan bir besteye imza atmış”. Yapma ya, harbiden mi?