“Kendisini kabul edip adına iman edenlerin hepsine Tanrı’nın çocukları olma hakkını verdi.” – Yuhanna 1:12

“Yel dilediği yerde eser; sesini işitirsin, ama nereden gelip nereye gittiğini bilemezsin. Ruh’tan doğan herkes böyledir.” – Yuhanna 3:8

“Baba, dünya var olmadan önce ben senin yanındayken sahip olduğum yücelikle şimdi beni yanında yücelt.” – Yuhanna 17:5

“Dünya sizden nefret ederse, sizden önce benden nefret etmiş olduğunu bilin.” – Yuhanna 15:18

“Dünyadan olsaydınız, dünya kendisine ait olanı severdi. Ne var ki, dünyanın değilsiniz; ben sizi dünyadan seçtim. Bunun için dünya sizden nefret ediyor.” – Yuhanna 15:19

Ve nihayet…

“Ben onlara senin sözünü ilettim, dünya ise onlardan nefret etti. Çünkü ben dünyadan olmadığım gibi, onlar da dünyadan değiller.” – Yuhanna 17:14

Hristiyanlık inancının derinlerinde, Hristiyan bir insanın “dünyada olduğu ancak dünyadan olmadığı” şeklinde bir fikir var. Buna göre Hristiyanlar yaratılan her şeyin koruyucusu olmalı, dünyada ihtiyacı olanlara yardım etmeli, kendini çevresinde olup bitenden soyutlamamalıdır. Bu onun dünyada olduğunun ifadesidir (In…).

Ne var ki esas önemli olan somut dünya değil, Tanrıdır. Dolayısıyla toplum içerisinde ne yaparsanız yapın, nelere önem verirseniz verin, nelerden zevk alırsanız alın, onlara tapmayın. Bu da onun dünyadan olmadığının ifadesidir (…but not of).

Bir şeyin içinde olmak, ancak içinde olduğun şeyin bir parçası olmamak…

AFTERBIRTH 30 yıl önce kurulan, 2 yıl takılıp iki demo çıkardıktan sonra dağılan ve 2013’te yeniden, aslında ilk kez gerçek anlamda işe koyulan bir grup. Şu ana dek çıkan üç albümleri var ve bunların üçünü de 2017 sonrasında yayınladılar. Yani karşımızda kökleri 30 yıl önceye dayanan, ancak son 6-7 yıldır aktif olan bir topluluk var. Üstelik kadro da vokalist dışında 1993 kadrosunun aynısı. 30 yıl önce kurulup pek bir şey yapmadan ortamdan çekilen bir brutal death metal grubunun bunca yıl sonra neredeyse orijinal kadrosuyla bir arada olması büyük iş.

2017’de çıkardıkları nefis “The Time Traveler’s Dilemma”nın ardından 2020’de yayınladıkları “Four Dimensional Flesh”le birlikte isimlerini çok daha güçlü şekilde duyurmuş ve o yılın en çok konuşulan isimlerinden biri olmuşlardı. AFTERBIRTH “brutal death metalin en progresif hâli” ile “progresif metalin en brutal hâli” arasında bir yerde duruyor, kullandıkları saykodelik fikirler ve progresif yaklaşımlarla başka kimselere benzemeyen bir müzikal karakter yaratıyordu. “Four Dimensional Flesh”i dinlediyseniz, AFTERBIRTH’ün herhangi bir grup olmadığını da görmüşsünüzdür. Böyle sükseli albümlerin ardından gruplar bir sonraki adımları konusunda bazen kararsız kalabiliyor, isabetli tercihler yapamayabiliyorlar. Adlarından söz ettirmelerini sağlayan albümün devamını yapıp dinleyicilerine güvenli bir patika mı sunmalı, yoksa hız kesmeden deneylere ve sıra dışı fikirlere devam edip yeni kulvarlara mı genişlemeli?

AFTERBIRTH bu noktada belli ki kendini sınırlamaya niyeti olmayan ve cesur davranmakta sıkıntı görmeyen bir grup. Yeni albümleri “In But Not Of”ta AFTERBIRTH’ü “Four Dimensional Flesh”teki genel havanın, mizacın ötesine geçen bir soyutlukta, deneysellikte görüyoruz. O albüm “In But Not Of”a kıyasla daha çarpıcı, daha sarsıcı olsa da AFTERBIRTH “In But Not Of”ta tam anlamıyla usta bir grubun yapacağı türden bir iş sunuyor. Colin Marston’ın masa başındaki ustalığıyla hayat bulan albümde göze çarpan en önemli noktalardan biri, AFTERBIRTH’ün gitarları BDM yapan grupların %99,999’unun aksine sadece bir silah veya saldırı aracı olarak görmüyor oluşu.

Bunu derken sadece “Angels Feast on Flies” gibi ENSLAVED progresifliğine yaklaştığı şarkılardan bahsetmiyorum. Bunu derken “Time Enough Tomorrow” gibi neredeyse RADIOHEAD’in “Paranoid Android”ine kayacak kadar deneysel, YES’in soyutluğuna yaslanacak kadar maceraperest olaylardan söz ediyorum. Gitarları sadece rifler aracılığıyla mermi sıkan bir silah olarak kullanmaktansa, yeri gelince bunu yapan ancak yeri gelince de bir fırça gibi portreler çizen bir araç olarak kullandıklarını vurgulamaya çalışıyorum.

Adamlar brutal death metalin pek çok unsurundan sonuna dek yararlanıyorlar, ancak bir yandan film müziği albümü çıkaracak kadar da geniş perspektifli düşünüyorlar. Bu açıdan, bu tamamen özgür ve kalıpsız taraftan bakınca günümüz BDM ortamında gerçekten de muadillerini göremiyoruz. Bu kadar çeşitli şey yapıyor olmalarından ve aynı özgür yaklaşımdan dolayı kendilerine yakın bulduğum belki de tek isim, “Elvenefris” adlı başyapıtı çıkarıp ortadan kaybolan kült grup LYKATHEA AFLAME. Ne var ki onlar bile AFTERBIRTH’ün yarattığı saykodelik hava ve tuhaf atmosfer açısından tam bir referans teşkil edemiyorlar.

Grubun bu saykodelik havayı, tuhaf atmosferi yaratma yollarından biri, örneğin “Succumb to Life”ta net şekilde gördüğümüz üzere gayet agresif, blast beat’li bir rifin üstüne reverb’lü, bol efektli clean gitarlı bir arpej ekleyerek dinleyiciye bir derinlik hissettirmesi, sanki gördüğünüz bir hayalin veya rüyanın fon müziği denebilecek bir ambiyans oluşturması. Bu hissiyatı besleyen diğer bir şey de sürekli olarak çok etkin takılan ve yer yer kaosu yer yer de dinginliği besleyen baslar. Bas gitar kullanımı AFTERBIRTH açısından büyük önem taşıyor ve müziklerine büyük katkıda bulunuyor. “Devils with Dead Eyes”da duyduğumuz ve akıllara CYNIC’in “Focus”unu getiren efektli clean gitar akorları gibi mini renkler de yine olayı zenginleştiren unsurlar arasında.

Mükemmel bir de davul performansına sahne olan albümdeki çok önemli konulardan biri de “In But Not Of”ta hissedilen doksanlar havası. Bunu kelimelere nasıl dökebilirim bilmiyorum, ancak albümdeki irili ufaklı pek çok detay, prodüksiyon ve gitar tonu tercihlerinin de etkisiyle bana doksanlar kimliğini anımsatıyor. “Devils with Dead Eyes”ın 1.42’de giren melodik kısmı buna güzel bir örnek. O tarz anlar, fikirler bana sanki doksanların ortalarındaki CYNIC, NOCTURNUS, GORGUTS, ANATA, ATHEIST gibi grupların tuhaf atmosferini ve 2000 sonrasının vizyoner isimlerinden MITHRAS, ARTIFICIAL BRAIN gibi grupların lezzetini anımsatıyor.

Bundan daha fazlasını da söylemeye gerek yok diye düşünüyorum. AFTERBIRTH gerçekten de soyut tarafı güçlü bir müzik yapıyor ve bu yüzden de müziği uzun uzun betimlemektense teknik taraflarından bahsedip kalanını dinleyiciye bırakmak en iyisi. Yukarıda da dediğim gibi bence “Four Dimensional Flesh” kadar çarpıcı, şok edici bir albüm değil ancak onda olmayan birtakım değerler ve zekâ parıltıları da “In But Not Of”ta var ve buradaki kilit kelime gerçekten de “zekâ”.

Zeki adamlar tarafından yazılıp icra edilen ve her yerinden zekâ, yaratıcılık ve eşsizlik fışkıran bir grup ve albüm dinlemek isteyen herkesi “In But Not Of”un hem içinde hem de bir parçası olmaya davet ediyorum.