2000 yılından beri albüm incelemesi yazıyorum. Bunun ilk 3 yılı internetteki muhtelif sitelerde, sonrası ise ortak ya da tek başıma açtığım metal sitelerinde, bir süreliğine de ZOR dergisinde. Sadece PA için yazdığım kritik sayısı bu yazıyla birlikte 2500’e ulaşıyor. Muhtemelen 500’den fazla da öncesi vardır.

Tüm bu süreç ve 3000’i aşan albüm incelemesi süresince belki de ilk kez çıkması ile incelemesini yazmam arasında geçen sürede bu kadar çok boka batan, sansasyon yaratan, albümdeki müziğin bu kadar geri planda kaldığı, grubun -muhtemelen- bu kadar çok hayran kaybettiği ve hayranlar arasında ciddi tartışmaların yaşanmasına neden olan bir albümle karşılaşıyorum.

“Godlike” esasında 15 Eylül’de çıkacaktı, şimdiye kadar çoktan incelenmiş ve hakkında konuşulmuş olacaktı. Ancak grup albümün çıkışını 22 Eylül’e erteledi ve albümün çıktığı gün hiç kimsenin -CJ McMahon’ın bile- beklemediği o açıklamayı yaparak vokalistleri CJ McMahon’la yollarını ayırdıklarını, CJ’in vokal kayıtlarının silindiğini ve yeni bir vokalistin şarkıları baştan kaydettiğini açıkladı. Tahmin edileceği üzere bu durum tam anlamıyla bir “shitstorm” meydana getirdi ve THY ART IS MURDER bir anda metal dünyasının en çok konuşulan grubu hâline geldi.

Belirtmek isterim ki “Godlike” incelemesini bu olaylardan TAMAMEN bağımsız şekilde yazacağım. Konuyla ilgili fikirlerim, haklı ve haksız bulduğum durumlar var, ancak tüm bunların albümle en ufak bir alakası olmadığından bu tartışmalar hiç yokmuşçasına yazacağım. Sizler, tartışmayla ilgili olarak bir taraf tutuyorsanız albüme vereceğiniz notla gruba “haddini bildirebilir” veya “desteğinizi gösterebilirsiniz”, ben THY ART IS MURDER ile CJ McMahon arasında geçen bu tatsız durumu değil, tüm bu hikâyenin en/tek suçsuz unsuru olan “Godlike”ı yorumlayacağım ve daha haksız bulduğum tarafı ilaveten gömmeye, yok saymaya da çalışmayacağım. En kısa fikrim, böyle süreç yönetilmez. Tartışma konusu olan olayı oturur tartışırız ancak THY ART IS MURDER’ın süreç yönetimi ve albüm sonrasına dair -belli ki- “kurduğu planlar” delikanlılığa sığmaz.

Bu yüzden iyisi mi hep birlikte aşağıdaki kliplerde CJ yokmuş gibi yapalım. Seni de anlıyoruz THY ART IS MURDER, klipleri yeni vokalistle bir daha çekemezsiniz, sonuçta o kadar bütçe, insan, post prodüksiyon vs. Ama bana mı öyle geldi yoksa aylardır o CJ’li kliplerin de ekmeği de yemiyor musunuz acaba? Sanki, neyse…

İlk olarak belirtmem gereken konu tabii ki de albümü dinler dinlemez doğal olarak CJ’i duymaya şartlandığımız için vokallerin CJ olduğunu düşünmemiz ve “Noluyo lan? Bu başkası?!” dememiş olmamız. Grubu 9182 yıldır dinleyen biri olarak, muhtemelen yine o sürelerdir dinleyen başka insanlardan da -grubun açıklaması gelene dek- “vokalist mi değişti?” şeklinde bir yorum duymadım.

Birkaç gündür iddia edildiği gibi yeni vokalist AVERSIONS CROWN’ın son albümü “Hell Will Come for Us All”da söyleyen Tyler Miller oldu. Kendisinin tıpkı o albümde olduğu gibi “Godlike”ta da iyi bir performans sergilediğini, elbet CJ kadar olmasa da THY ART IS MURDER adına iyi bir tercih olduğunu söyleyebiliriz.

Bu albüme kadar olan süreçte son 3 albümden “Holy Wars”a 7,5, “Dear Desolation”a 8 ve “Human Target”a 9 vermiştim. THY ART IS MURDER bitiyor gibi gözüken deathcore sahnesi içerisinde sound’unu death metale yaklaştırarak bambaşka bir boyuta gelmiş ve ortamların en tehditkâr isimlerinden birine dönüşmüştü. “Godlike”a baktığımda, gayet iyi yanları olmasına rağmen bu yükseliş trendini bir miktar sekteye uğratan bir albüm görüyorum. Öncelikle “Godlike” THY ART IS MURDER’ın son iki albümündeki sertliğinin, eziciliğinin, ihtişamının gerisinde kalıyor. O iki albüm gerçek anlamda insanı yıpratan birer güç gösterisiyken, “Godlike”ta daha formülize, daha standarda yakın bir THY ART IS MURDER görüyoruz.

Bunun başlıca sebebinin albümdeki şarkıların son iki albüme oranla daha katmansız ve kuru bir beste yapısını benimsemiş olması olduğunu düşünüyorum. O albümlerdeki tekinsizlik, nefessiz dayak havası “Godlike”ta o denli yoğun hissedilmiyor. Bu albümde “Bermuda” gibi şarkılarda karşımıza çıkan acı ve ızdırap, misal “Human Target”taki ekstrem nefret ve öfke nöbetinin yanında daha az çekici kalıyor. Grup albümden albüme yükselttiği bu dizginlenemezliği birazcık dahi olsa törpüleyince, ister istemez burunlarda kalan o kan kokusu bir miktar boşluğa düşüyor.

Bu durumu rif yazımındaki görece uysallıktan da görebiliyoruz. Son iki albümü açan şarkılara, bir de “Godlike”ı açan “Destroyer of Dreams”e bakın. Çok daha formülize ve “muadili olan” bir şarkı olduğunu göreceksiniz. Sonra “Join Me in Armageddon”ı açın ve THY ART IS MURDER’ın resmen “deathcore yapan LAMB OF GOD” nasıl olur göstermesine tanık olun. Vokalistin Miller olduğunu varsayarsak, kendisinin vokal tarzı da Randy Blythe ile CJ arasında bir yerde duruyor ve bu da şarkıyı iyice LAMB OF GOD karakterine yaklaştırıyor.

Albümün bu nispeten kolay dinlenen ve groovy yapısından dolayı “Godlike”ın bazı anlarında ORBIT CULTURE dinlediğimi düşündüğüm dahi oldu. ORBIT CULTURE’ı biliyorsanız neden bahsettiğimi anlayabilirsiniz. Tüm bu ortamda en sevdiğim şarkılar ise “Anathema” ve “Lesson in Pain” oldu.

Dinlemesi ayrı, incelemesi ayrı tuhaf bir albüm “Godlike”. Beraberinde getirdiği o kadar çok yan faktör, ajanda, bagaj vs. var ki insan ister istemez albüme tam anlamıyla bağlanamıyor, içine girmekte zorlanıyor. Ben tüm bunlardan bağımsız şekilde değerlendirmeye çalıştım. Bu CJ olayı hiç yaşanmamış olsaydı da aynı notu verirdim, ondan emin olabilirsiniz. Sonuçta hiç iyi olmadı tüm bu olup bitenler. Bu kadar güzel grup var hâlihazırda, cidden hiç olmadı.