Yeni bir DYING FETUS albümünün çıkması her zaman için önemli bir şeydir. DYING FETUS death metal dünyasının en karakteristik sound’larına sahip gruplarından biri olmasının yanı sıra ilham vericiliği, yaratıcılığı ve eşsizliğiyle de türün geri kalanından farklı bir yerde durmayı başarabilen topluluklar arasına adını yazdırmıştır.

Death metalin hem brutal hem de teknik tarafını çok üst düzey bir biçimde işliyor olmalarının yanı sıra grindcore’dan ve belli noktalarda hardcore’dan beslenmeleri sayesinde, ortaya koydukları müzikal karakter pek çok türdeşlerine göre çok daha belirgin şekilde zenginleşir, güçlenir.

Hayatımda en çok dinlediğim albüm olan “Destroy the Opposition”ı yaratan bu adamlara dair söyleyeceklerimi, 2009 yılında Pasifagresif’in kurulmasından bu yana çıkan her yeni albümlerinde söyledim; DYING FETUS’ın büyüklüğünü anlatmaya, ne kadar iyi olduklarını ifade etmeye doymadım, yıllar önce kendilerine de bizzat söyledim.

Gerçek bir başyapıtın sonrasında gelmeleri ve eleman değişiklikleri dolayısıyla “Stop at Nothing” ve “War of Attrition” albümlerine bir türlü ısınamamış olsam da DYING FETUS benim için her zaman çok özel, en üstlerde duran gruplardan biri oldu ve gidişatlarına bakıldığında rahatlıkla söyleyebileceğimiz üzere en üstlerde durmaya da devam edecekler.

Metal dinleyicileri olarak ne kadar şanslıyız ki 2023 yılının sonlarına yaklaştığımız bu zamanlarda, aynı günde MARDUK’un ve DYING FETUS’ın manyak güzel yeni albümlerini dinleme şerefine nail olabiliyor; MARDUK’un kötülük girdabında kendimizi parçalarken beri yandan DYING FETUS’la fiziksel şiddet olmadan da dayak yenebileceğini öğrenebiliyoruz. Metal öldü yeaea…

DYING FETUS bugüne dek 9 albüm çıkardı. Bu albümleri kafamda listelediğimde 5 numarada yer albümden bahsedeceğiz şimdi. Sırasıyla “Destroy the Opposition”, “Killing on Adrenaline”, “Reign Supreme” ve “Descend into Depravity”nin hemen arkasından gelen “Make Them Beg for Death”, verdiğim nottan da görülebileceği üzere DYING FETUS’ın ne kadar iyi olduğunu kanıtlayan bir diğer numune olarak karşımızda dikiliyor. Bir grubun en iyi 5. albümü olduğunu öne sürdüğüm bir albüme 8,5 not veriyorum; varın ilk 4’ünü siz düşünün.

2017’de çıkan ve 8/10 verdiğim “Wrong One to Fuck With”in “Make Them Beg for Death”in gerisinde kalmasına neden olan konuların başında o albümün bence DYING FETUS müziği için uzun bir süre olan 54 dakikalık bir süreye sahip olması geliyordu. Her ne kadar DYING FETUS gayet olaylı, sıkıcılıktan uzak ve varyasyonlu bir müzik yapsa da bugüne dek her zaman 33-37 dakika arası albümler yapan grubun kendi standartlarına göre 1,5-2 albümlük bir süreye sahip bir iş yapması uzun vadede işin vuruculuğunu, heyecanını bir miktar zedeliyordu. “Wrong One to Fuck With” elbette ki çok iyi bir albüm, ancak DYING FETUS dedin mi 35 dakikada işini halledip, etrafı temizleyip çekip gideceksin aga.

“Make Them Beg for Death”teki şarkılara baktığımızda DYING FETUS’ın yine hayvanlık ile cerrahi işçiliği nefis bir kıvamda sunduğuna tanık oluyoruz. Adamlar boyun kıran headbang’leri süsleyecek bir bölümün ardından bir anda sweep’lerle, entrikalı parmak hareketleriyle bezeli rifler döşüyor; ölümcül ikili vokal saldırısı ve işkence aleti gibi davullarla dinleyiciyi olduğu yere çiviliyorlar. Grubun yakın dönem röportajlarında John Gallagher’ın da söylediği üzere DYING FETUS’ın amaçladığı şeylerin başında akılda kalıcı rifler yazmak geliyor. Gallagher yazdıkları şeylerin dinleyici için bir şey ifade etmesini ve uzun süre onlarla kalmasını istiyor. Zaten yıllardan beri yaptıkları şarkılara bakıldığında bunu başardıklarını da görebiliyoruz. “Make Them Beg for Death”in bu açıdan önceki albümden bir tık daha iyi olduğunu düşünüyorum. Yukarıda bahsettiğim süre konusunun yanında “Make Them Beg for Death”i “Wrong One to Fuck With”ten daha heyecanlı, sürükleyici ve çarpıcı kılan bir diğer unsur da bu.

Tekrar edeyim, yanlış olmasın, “Wrong One to Fuck With”e de 8/10 vermiş bir insanım. Gel gör ki DYING FETUS işte böyle 8 verdiğin albümünü bile geri plana atabilecek albümler çıkarmakta sıkıntı çekmeyen bir grup.

Albüme ilişkin kimi yorumlarda gördüğüm ve katıldığım konulardan biri “Make Them Beg for Death” bariz düzeyde öne çıkan, DYING FETUS’ın unutulmaz hit’leri arasında girecek düzeyde net bir şarkı olmaması. Bence albümde duyar duymaz “işte bir DYING FETUS klasiği” denecek düzeyde kendi belli eden, ışıl ışıl hit’lik akan bir şarkı yok. Ancak güzel olan taraf, “Make Them Beg for Death”in buna ihtiyaç duymayacak kadar istikrarlı bir albüm olması ve birkaç tane 10’luk, birkaç tane de 7,5’luk şarkı yerine tamamı 8 ila 8,5 arası şarkılardan oluşması. Albümü defalarca dinledim ve dinlemede genel bir tatmin hissettiğimi fark ettim. Parçalar belki ilk saniyeden “al işte bu şarkı net klasik” dedirtmiyorlar, ancak hepsi de DYING FETUS’a doyuruyor, DYING FETUS büyüklüğünü iliklerinize işletiyorlar.

“Make Them Beg for Death”in çıkışından bir gün öncesinden “Reign Supreme”in çıkışına dek geriye gidersek, DYING FETUS son 11 yılda sadece 2 albüm çıkardı. Nasıl turladıkları, ne kadar revaçta oldukları, ne kadar geniş bir kitleye hitap ettikleri düşünüldüğünde bu sayı belki az gelebilir. Diğer yandan, DYING FETUS gibi ekmeğini bu işten kazanan bir grup bu kadar uzun bir süreyi 2 albümle idare edebiliyorsa demek ki çok güçlü bir diskografisi ve bu 11 yılı hareketli ve bereketli geçirmelerini sağlayacak kadar iyi albümleri var diye de düşünülebilir. Bunların her ikisi de geçerli. DYING FETUS bundan sonra hiç albüm çıkarmadan da, sadece eski mükemmel şarkılarını çalarak da yoluna devam edebilir. Ama ne mutlu ki bununla yetinmiyorlar ve eşsiz işitsel şiddetlerini bizlere bahşetmeyi sürdürüyorlar. 23-24 yıllık bir DYING FETUS hayranı olarak “Make Them Beg for Death”ten her anlamda çok memnunum ve tam da Gallagher’ın istediği gibi daha uzun yıllar dinlemeyi sürdüreceğim. Tıpkı 23-24 yıllık bir MARDUK hayranı olarak “Memento Mori”den çok memnun oluşum ve Morgan’ın istediği gibi daha uzun yıllar dinlemeyi sürdüreceğim gibi.