Taptaze heavy metal ulan. İlk andan bana bunu söyleten bir albümle karşınızdayız bugün. Cayır cayır, dinamik, enerjik, akılda kalıcı, capcanlı prodüksiyonlu, mis gibi heavy metal…

İlk üç albümündeki doom metal karakterini tempo yükseltmek suretiyle heavy metale kaydıran ABD’li grup SPIRIT ADRIFT, bunu ilk yaptığı albümü olan 2020 çıkışlı “Enlightened in Eternity”de bence yeterince iyi bir geçiş albümüne imza atamamış ve önceki işlerini aratmıştı. Albüm kötü değildi, ancak sadece kötü değildi. Hele bir de ilk üç albümdeki çekici ve bir o kadar da etkileyici doom metal performansı düşünüldüğünde bir geri adım olduğu ortadaydı.

Aradan 3 yıl geçti ve SPIRIT ADRIFT “Ghost at the Gallows” ile karşımızda. Bolcana rif, bir dolu sağlam düzenleme, gayet iyi vokaller ve capcanlı bir prodüksiyonla bizleri selamlayan “Ghost at the Gallows”, neyse ki “Enlightened in Eternity”nin yolunu yaptığı şeyin gerçekleşmiş hâli olarak önümüzde duruyor. Albümü daha ilk dinlemenizden, SPIRIT ADRIFT’in doom metalden sıyrılıp heavy metali kucakladığı yeni kimliğini iyice benimsediğini, giydiği bu nispeten yeni kıyafetin üstünde eğreti durmadığını görebiliyoruz. Zaten doom metal ile heavy metal tam anlamıyla dirsek temasında bulunan türler ve yeri geldiğinde sadece bir tempo değişimiyle, minör gamları bir miktar majör yapmakla aralarında rahatça geçiş yapılabilen türler. Dolayısıyla “Ghost at the Gallows”da gördüğümüz SPIRIT ADRIFT’in de bu yolda gayet rahat hareket ettiğini acıka görebiliyoruz.

Grubun kurucusu, bestecisi, şarkı sözü yazarı, vokalisti, gitaristi, basçısı, kısacası büyük oranda her şeyi Nate Garrett enteresan bir arkadaşımız. 2020 yılına dek bünyesinde yer aldığı death metal grubu GATECREEPER’la iki albüm çıkardığı dönemde, beri yandan da SPIRIT ADRIFT ile doom metal işleri yapmış ve sonrasında da GATECREEPER’la bağlantısını kesip heavy metal dünyasına atılan SPIRIT ADRIFT’le yola devam etmişti. Bunu deme sebebim Garrett’ın tek yönlü bir müzisyen olmadığını vurgulamak. SPIRIT ADRIFT bundan sonra aynen bu yoldan mı gider yoksa başka planları var mı göreceğiz, ama ne yapacaksa iyi yapacağından şüphem yok.

Albümde bir heavy metal albümü adına akla gelebilecek pek çok güzellikle karşılaşıyoruz. Yeri geliyor SUMERLANDS benzeri retro bir tatlılık basıyorlar, yeri geliyor JB Christoffersson’vari vokallerle GRAND MAGUS tarzı epik bir heavy metal kimliğine bürünüyorlar. “These Two Hands”in başında, vokal girene kadarki arpej kısmında SPIRIT ADRIFT’in bugüne kadar ki en tatlı anlarından birine imza atarken “Death Won’t Stop Me”nin son 40 saniyesinde ise kütür kütür kafa sallatma yoluna gidiyorlar.

Bu bileşenlerin bir araya gelmesi de ortaya iyi ile çok iyi arası bir albüm çıkmasını sağlıyor. Grubun çok değerli ilk üç albümdeki karakterine takılıp kalırsam içimden albüme 7,5 vermek, o dönemi unutup sadece günümüze bakarsam 8 vermek isteyeceğim bir albüm var karşımda. Her şeyi kafamda tarttığımda, bir de üstüne “Enlightened in Eternity” ile bu albüm arasındaki bariz gelişimi düşündüğümde sanırım 7,5 vermek haksızlık olacak. “Ghost at the Gallows” hakikaten iyi bir albüm ve heavy metal seven bir dinleyicinin albümü beğenmeme ihtimalini de epey, epey düşük görüyorum.

Bir doom metal grubu olarak SPIRIT ADRIFT, bir heavy metal grubu olarak SPIRIT ADRIFT’ten daha özel, daha çekici, daha etkileyici bir gruptu. Ne var ki bir heavy metal grubu olarak SPIRIT ADRIFT de kendi özelinde gayet iyi bir grup ve bir önceki albümde oturtamadıkları yeni şablonlarını bu albümde oturttuklarını görmek mutluluk verici.

Bana kalsa keşke ilk üç albümdeki karakterleri sonsuza dek devam etseydi derdim. Ama madem bu yeni yol girdiler, böyle albümler yaptıkça onları böyle de severiz. Çünkü önceden de çok iyilerdi, şimdi de çok iyiler.