Son dönemde genelde ekstrem türlerde daha çok albüm çıkıyor ve bu da sitede yayınladığımız incelemelere yansıyor. Bu hafta da dâhil olmak üzere son haftalarda biraz fazla karardığımızın ve sertlik dozunun arttığının farkındayım. Sitedeki incelemelerde çeşitlilik isteyen biri olduğumdan ben de yazmaya ve tanıtmaya değecek yakın dönem albümlere göz attım ve karşıma da 2 sene önce piyasaya sürülen bu albüm çıktı, Zaten bir süre önce sitede de önerildiğinden yazayım dedim.

MOLYBARON bizleri Fransa’dan selamlayan bir grup. Progresif metal, heavy metal, alternatif metal gibi farklı türlerle nitelenebilecek bir müzikleri var ve bu haftanın büyük kısmını kaplayan hayvan çocuğu albümlerle kontrast yaratması adına incelemenin mantıklı olacağını düşündüm. Eylül ayında da yeni albümleri çıkıyor, belki onun öncesinde birilerinin grupla tanışmasına da vesile oluruz.

“The Mutiny” ilk olarak gayet dinamik, enerjik bir albüm. Grubun beste tarzı coşmaya coşturmaya müsait ve akılda kalıcı, yürek hoplatan gitar rifleri sayesinde ilk dinlemede kavranan keyifli şarkılar sunuyorlar. Bu tarz müzik yapıyorsanız, yani kompleks olmaktan itinayla uzak duruyorsanız nakarat konusunu boşlamamanız gerekiyor ve MOLYBARON da neyse ki bu konuda sıkıntı çekmiyor. Dahası, “Slave to the Algorithm”i başlattığınızda göreceğiniz üzere taş gibi rifler de yazıyorlar ve yine aynı şarkının başından görebileceğiniz üzere kütür kütür baslarla birlikte capcanlı bir sound sunuyorlar.

MOLYBARON’ı sevip sevmemenizi sağlayacak unsurların başında ise vokaller geliyor. Vokalist/gitarist Gary Kelly’nin bence bu tarz bir müzik için gayet uygun bir ses rengi ve vokal tarzı var. Tarzdan ne kastettiğimi yazıdaki iki klibe bakarak anlayabilirsiniz. Kelly yeri geldiğinde cüretkâr işlere girmekten, kendini minimal ölçülerde deli deli yapmaktan da geri durmuyor. Müziklerinde progresif metale atfedilebilecek kasıntılığın zerresi yok. Alternatif metal tarafında hiçbir şekilde ortamlara oynama çabası gütmüyorlar ve gitar tonlarından davul performansına kadar çatır çatır çalıyorlar. Adamların yaptıkları müziği çok sevdikleri ve keyif alarak çaldıkları çok belli ve bu hissi albüm boyunca dinleyiciye de geçirmeyi başarıyorlar.

Vokallerin nevi şahsına münhasırlığından ötürü herkesin beğeneceğini garanti edemem. Bu tarz işleri seviyorsanız bile belki bir alışma süreci gerekebilir, ancak vokaller konusunda bir sıkıntınız olmaz ise MOLYBARON sizin için çok keyifli bir keşif olabilir, “The Mutiny”yi defalarca dinleyebilir ve önümüzdeki ay çıkacak “Something Ominous”ı da merakla bekleyebilirsiniz. Şahsen ben bekliyorum.