Erhan Yiğit

Thrash metalin en saf ve en özgün hallerinden birini icra eden ve bu alemin en baba Metal gruplarından biri olan EXODUS’un bence en underrated albümü “The Atrocity Exhibition/Exhibit A”in yıllar yıllar sonra gelen incelemesinden merhabalar.

Bildiğimiz üzere sayısı iki elin parmağını geçmeyen thrash metal devlerinin çoğunun tecrübe ettiği 80′ler altın çağını, 90′lar fetret devrini ve milenyumda yeniden yükselme furyasını olduğu gibi EXODUS da yaşamıştı; 2000′li yıllardan bu yana gelmiş geçmiş en iyi Thrash metal albümlerinden birisini yani “Tempo of the Damned“i yaratan grup sonrasında kapsamlı bir kadro operasyonu sonrası Steve Souza’nın yıllar boyu eskittiği vokalist koltuğuna Rob Dukes’u getirmiş ve sonrasında Thrash dünyasının sound’u bence en ağır ve dinlemesi en zahmetli albümü olan “Shovel Headed Kill Machine” ile 2000′lerdeki yükselişini devam ettirmişti.

“Shovel Headed Kill Machine”den iki yıl sonra piyasaya salınan “The Atrocity Exhibition/Exhibit A” ise şimdilik çift halkalı olan bir zincirin ilk kademesi ve en önemli özelliği grubun kuruluşundan bu yana kırmaktan zinhar çekinip onun yerine sadece ufak oynamalarda bulunduğu tarzının bence ilk kez risk alınarak bir miktar değiştirildiği albüm olması. Bu bağlamda “Exhibit A”i EXODUS’un önceki albümlerinden farklı kılan en önemli detaylar içeriğinde 7 dakika ve üzeri şarkıların bulunması ve bu şarkıların yer yer progresif tavırlar sergileyerek EXODUS’dan daha önce görülmemiş şeyler sunması olarak özetlenebilir. Bunlara ek olarak SHKM ile yani Rob Dukes’un gruba katılımıyla görücüye çıkan gerçek anlamda testere sound’lu gitar tonunun bu albümde de devam etmesi EXODUS’un kimliğine ekstra bir şeyler katmak için uğraşmış olduğunun da bir göstergesi olarak görülebilir. Öyle ki mevzubahis bu testere sound’u grubun çehresini öylesine değiştiriyor ki “Exhibit A” baştan sona kükreyen, et koparan, şaşırtan, en kısa tabirle sikerten bir albüm olarak andırıyor kendisini benim nezdimde.

Övgüleri şimdilik bir kenara bırakırsak daha önce LAMB OF GOD’ın 2015 çıkışlı “VII: Sturm und Drang” albümü kritiğinde sözünü ettiğim bir albümün ilk dört şarkısının çok iyi olup kalanların çok da şey olmaması durumu bence “Exhibit A” için de geçerli maalesef. Albüm Call To Arms gibi delici ve epik bir intro ile açılıp devamında Riot Act ile hız kesmeden olaya girip çıktıktan sonra üçüncü ve dördüncü sıradaki şarkıların “Asıl şov şimdi başlıyor” dercesine takındıkları tavır ve “Thrash metalin oluru budur” dedirten nefis, yaratıcı partisyonlarıyla albüm kendi zirvesine oturuyor. Fakat oturduğu yeri de yeterince meşgul edemiyor maalesef. Thrash metal için uzun ve karmaşık şarkı yapmış olmanın getirdiği bilindik dezavantajlar Children Of A Worthless God’ın bitimiyle birlikte kendini yavaştan gösteriyor ve “Exhibit A” başlarda verdiği hazzın dozajını düşürmeye başlıyor ve bu da dinleyicide istemsiz odaklanma ve sıkılma problemlerine sebep oluyor.

Özetle “Exhibit A” EXODUS’un bazı en iyi şarkılarını ve bazı en kötü şarkılarını bünyesinde tutan orta karar bir albüm. Orta karar deyince bu tabirin EXODUS standartlarında bir orta kararlılık olduğunu da söylemeden geçmeyeyim, yoksa “Exhibit A” içerisinde benim diyen bir çok Thrash metal albümünü tokat delisi edecek kadar çok fikir ve mükemmellik barındırıyor. Eğer Rob Dukes’lu EXODUS’u ve uzun uzadıya sünüp giden Thrash metal şarkılarını seviyorsanız bu albümü mutlaka dinleyin, daha önce dinlediyseniz de hatırlayın. Çünkü müzik gruplarının kabusu olan vokal değişimi olayının altından nasıl kalkılması gerektiğini de öğretiyor bu albüm aynı zamanda.