DEATHSPELL OMEGA ve GOJIRA sayesinde Fransa 2000 sonrasında Avrupa’nın yükselen yıldızı olarak nitelendirilmiş olsa da esasında Avrupa’nın pek çok ülkesi 2000 sonrasında seksenler ve doksanlara oranla daha bir üretken ve etkileyici şekilde metal dünyasına açıldı.

Metal açısından doksanları büyük oranda pas geçen ya da en azından adından fazlaca söz ettiremeyen grupların aksine, şöyle bir baktığımızda Avrupa’nın pek çok ülkesinin 2000 sonrasında gözle görülür bir devinim ve gelişim içine girdiğini ve her ülkeden öyle ya da böyle öne çıkan gruplarla karşılaştığımızı görüyoruz.

Bu devinim ve gelişimin en çok görüldüğü ülkeler de Akdeniz ülkeleri olarak öne çıkıyor. Portekiz, İspanya, İtalya, Fransa ve Yunanistan son 20 yılda gözle görülür şekilde üretken ve hatırı sayılır gruplar sunmayı ve metal haritasında daha etkin şekilde yer almayı başardılar.

Bugünkü konuğumuz İtalya’dan bizleri selamlayan brutal death metal grubu DEVANGELIC. Özellikle FLESHGOD APOCALYPSE, HOUR OF PENANCE, EPHEL DUATH gibi gruplarla adını daha çok söyletir hâle gelen İtalya, doksanlarda parlayan ya da ortaya çıkan RHAPSODY, NOVEMBRE, LACUNA COIL gibi isimlerin devamını getirerek metale pizza sosu ve parmesan peyniri bulaştırmayı sürdürmüştü.

DEVANGELIC, 2012’de kurulan ve an itibarıyla dört albümü bulunan bir grup. Nisan ayında çıkan ve kapağıyla dikkat çeken “Xul” ve dolayısıyla DEVANGELIC ile tanışmam, Ankaralı grup SERPENT OF OLD ile yaptığımız röportaj vesilesiyle oldu diyebilirim.

“Xul”da bizi teknik tarafından ziyade brutal tarafı ön planda olan bir NILE’ı anımsatan, Sümer mitolojisiyle ilişkili olmasından mütevellit o tarafların gizemli ve tekinsiz havasını barındıran bir müzik karşılıyor. NILE, IMPERIUM ve benzerleri gibi tamamıyla Orta Doğu’ya özgü gamlardan ilerlemeseler de bu tekinsiz ve uğursuz karakterle birleşen acımasızlık ister istemez o kafaları akla getiriyor. Grup -ne mutlu ki- olayı slam’e yaslamıyor ve break down işine de girmiyor.

Son derece tok bir vokal, müthiş bir davul performansı ve gitarların terör estirdiği bir ortamda, aklıma en çok NILE’ın “Black Seeds of Vengeance”ını ve “In Their Darkened Shrines”ını getiren bir müzikal yapı görüyoruz. Diğer yandan grubun brutal tarafının daha baskın olması sebebiyle adı anılması gereken DISGORGE, yer yer DEEDS OF FLESH, belli oranda SUFFOCATION, MALIGNANCY ve bizleri Hindistan’dan selamlayan GUTSLIT gibi isimler de var.

Gayet güçlü bir prodüksiyon ve atmosfer yaratma amaçlı iki adet “yöresel” enstrümantal barındıran albümün bence en iyi özelliklerinden biri de Nick Keller elinden çıkma kapağı. Bu arkadaşımızın yıllardır tişörtünü ayıla bayıla giydiğim DEISENTOMB – “Misery” kapağından da sorumlu olduğunu söylersem, o albümü bilenlerin daha bir hoşuna gidebilir. Aynı şekilde son DISENTOMB albümü “The Decaying Light” da Keller’a ait. DISENTOMB, şu albümü çıkarsanıza artık şerefine çaktıklarım. Kuruduk ulan kaç yıldır.

Kazımasyon kavramının ansiklopedik karşılığı bir gitar kullanımı içeren “Xul”u brutal death metal seven aşağı yukarı herkese önerebilirim. Akılda kalıcılık arıyorsanız -ki aramayın- öyle hemen akla kazınacak rifler yazmıyorlar, ancak türün hakkını verme noktasında mükemmele yakın bir yerdeler. “Xul” bu yıl dinlediğim açık ara en acımasız albümlerden biri diyeyim yetsin.