Konsept albümler her daim metalin en ilgi çekici taraflarından biri olmuştur. Metal ve rock’la ilintili diğer yan türlerin diğer pek çok müzik türünden farklılaşmasını sağlayan unsurlardan biri de bu konsept çalışmalardır.

Bugün 42 yıllık bir geçmişi olan, geçmişte çok önemli albümlere imza atmış ve genelde geri planda kalmış olsa da sevenleri için önemini hiç yitirmemiş ABD’li heavy/power metal grubu JAG PANZER’ın yeni albümünü konuşacağız.

Esasında albümün konsepti çok sıra dışı değil, hatta yüzlerce grup tarafından işlenen bir konu olan “post apokaliptik bir gelecek”.

Lakin JAG PANZER konuyu hayvanların bakış açısından işleyerek epey enteresan bir işe imza atıyor. Grup albümle birlikte bir de çizgi roman çıkardı ve bu çizgi roman da olayı insanların gözünden ele alıyor.

Hayvanlara çok meraklı bir insan olarak bu durum benim epey ilgimi çekiyor tabii. Albümün sözlerinin tamamı olmadığından her şarkıyı hangi hayvan ya da hayvanlar üzerinden işlediklerini bilmiyorum ama bu yaratıcı fikirlerinden ötürü grubu kutluyorum.

JAG PANZER dendiği zaman doğal olarak akla ilk olarak müthiş vokalist Harry Conklin geliyor. Conklin albümde kendisinden beklenen tarzda bir vokal sunmuş demek mümkün. Her ne kadar kendisini önceki albümlerde ve SATAN’S HOST’ta çok daha delirmeli şekilde görmüş olsak da Conklin vokalinin her zaman, her türlü gideri var, o yüzden de şikâyet edilecek çok bir şey yok.

Şarkılara baktığımda grubun konsept gereği epik bir yaklaşım sunduğunu görüyorum. Esasında post apokaliptik gelecek teması normal şartlarda tekinsizlik, belirsizlik, gerginlik, korku, endişe gibi olumsuz duygularla işlenir ve albümün bu tarz bir atmosfer barındırması amaçlanır. Ne var ki JAG PANZER “The Hallowed”da bunun uzağından bile geçmiyor ve herhangi bir gerginlik yaratmıyor. “OoooooOOOOOooOOOOOO”lu marş gibi nakaratlar, görkemli melodiler ve biraz güvenli sularda yüzen şarkılar var karşımızda. Bu da böyle bir gruptan isteyebileceğiniz türde, eskinin büyülü heavy/power metal havasını yaratmayı başaran bir albüm ortaya çıkmasını sağlıyor. “The Hallowed” gerçekten de hem artıları hem eksileri olan bir çalışma ve belki de bu eksiler sayesinde o nostaljik heavy/power metal ruhuna ulaşıyor. Dolayısıyla albümü biraz eski kafalara girerek dinlerseniz daha çok randıman alacağınızı düşünüyorum.

Albümle ilgili eleştirilerime gelirsem, şarkıların birbirine bağlanmaması ve bana kalırsa 42 yıllık bir grup için amatör kaçan bazı fikirlerden dolayı albüm ulaşabileceği etkileyiciliğe tam olarak erişemiyor. JAG PANZER zaten hiçbir zaman kulaklara pelesenk olan şarkılar yazma meraklısı bir grup olmamıştır, ancak misal “Edge of a Knife”ın girişindeki staccato gitarlara eşlik eden kısımdaki VST yaylılar falan çok eğreti duruyor kanısındayım. Böyle hareketlere düzgün yapılmadığı takdirde hiç gerek yok. Dinleyicinin havaya girmesini engellemekten başka bir işe yaramıyorlar.

Albümün prodüksiyonu pek çok türdeşinin günümüzdeki çalışmalarına kıyasla zayıf. Öyle gümbür gümbür gitarlar yok, davullar yer yer bulanıklaşıyor, kayıt bir miktar boğuk ve Conklin’in vokalleri de parıl parıl parlamıyor ne yazık ki. Bu açıdan bakınca kendinizi seksenlerde çıkan bir albüm dinliyormuş gibi hissedebilirsiniz, ancak bunu olumlu anlamda almayın.

Böylesi bir albümün kaydı çok daha canlı ve güçlü olmalıydı. Bu daha çok bir yaklaşım meselesi tabii; dün kurulan gruplar bile canavar gibi sound’larla müzik yaparken 42 yıllık bir grubun kayıttan patlaması can sıkabilir, ancak unutmayalım ki bu kulaklar “St. Anger” da duydu “Death Magnetic” de.

JAG PANZER sevenlerinin gözünde kült bir grup ve “The Hallowed” da bu adamların -en azından- hayranlarının gözünde neden değerli olduğunu gösteren pek çok şeyle dolu. Bahsettiğim prodüksiyon konusu can sıksa da gelen olarak bir JAG PANZER albümünden beklentinizi karşılayacak kalibrede, iyi bir albüm.