Bak işte hep böyle oluyor…

Yılın başlarında çıkmış, bir şekilde atlanmış ve aylar sonra dinlendiğinde “ulan bunu nasıl kaçırmışız” dediğim birkaç albüm her yıl mutlaka çıkıyor.

Şanslıysam bunları yıl sonu gelmeden yakalayıp inceliyorum, şanslı değilsem yıl biterken ya da ertesi yıl başlarında duyup “arada kaynayan taş gibi albümler” kovasına atmak durumunda kalıyorum.

Bu seferki örneğimizde ise neyse ki şanslı olduğum durumlardan biriyle karşı karşıyayız.

FIRES IN THE DISTANCE adlı ABD’li melodik death/doom metal grubunun nisan sonunda çıkan yeni albümü “Air Not Meant For Us”ı tesadüfen fark ettim ve ilk dinlemeden albümün üzerinde konuşulmaya değer bir şey olduğuna karar verdim.

Yıl sonu listelerine girer girmez orasını bilemem, ama gayet iyi bir grupla ve albümle karşı karşıya olduğumuz bence apaçık ortada.

FIRES IN THE DISTANCE son derece melankolik, nostalji hissi yaratan bir “sonbahar metal” yapıyor.

Böyle sikimsonik bir ifadeyi kalıcı yapma niyetim falan yok, ancak albümün atmosferi ciddi anlamda sonbahar havası veriyor ve barındırdıkları pek çok unsur sayesinde bu havayı melankolik ve nostaljik bir düzleme çıkarmayı başarıyorlar.

“Air Not Meant For Us”ta bizi BE’LAKOR, prime INSOMNIUM, SWALLOW THE SUN, SATURNUS, NOVEMBERS DOOM ve türevlerinin sahip olduğu karaktere yakın bir müzik bekliyor. Bol bol piyano içeren, piyanoyu çok baskın ve etkili kullanan albümde, kederli veya hüzünlü olmaktan ziyade az önce uydurduğum ve başlığa yazdığım “melankonostaljik” ifadesine uygun bir yaklaşım var.

Hemen üstteki “Wisdom of Falling Leaves”i dinlediğiniz takdirde zaten neden bahsettiğimi saniyeler içinde görecek, üstelik grubu/albümü sevip sevmeyeceğinizi de anlayacaksınız diye düşünüyorum. FIRES IN THE DISTANCE iyi rif yazmayı biliyor, bunları parlak fikirlerle süsleme konusunda mahir, üstelik tüm bu süreci 7 telli gitarların görkemiyle sunacak kadar da zeki bir grup. 7 telli gitar grubun sound’unun daha da ihtişamlı olması adına çok mantıklı bir fikir ve yukarıda adını saydığım referans gruplardan ayrılmalarını sağlayan başlıca özelliklerden biri de gitarların bu ezici karakteri. Üstelik, üstteki klip şarkısından da göreceğiniz üzere etkili riflerle akılda kalıcı motifler yaratmayı, işin atmosfer tarafını parlatmayı da iyi beceriyorlar.

Albüm sadece 6 şarkı içeriyor ve 50 dakika gibi bir süresi var. En kısa şarkı 6, en uzunu ise yaklaşık 11 dakika ve grup bu zor görevin altından alnının akıyla kalkıyor. Zaten bu tarz uzun süreleri olan şarkılardan oluşan albümler hele bir de en uzun şarkısını daha ilk sırada sunuyorsa, o grubun daha bir iddialı olduğu izlenimi oluşuyor. FIRES IN THE DISTANCE da “Air Not Meant For Us”ın açılışını 10.40’lık “Harbingers” ile yapıyor ve daha ilk andan iddialı bir şeyler geleceğini hissediyorsunuz.

“Air Not Meant For Us” bu denli etkili olmasını sağlayan diğer bir unsur da prodüksiyonu. 7 telli gitarın acımasızlığı ile piyanonun kırılganlığı çok iyi bir sound eşliğinde sunuluyor ve her ne kadar sonbahar teması için biraz fazla parlak ve temiz olsa da dinleme keyfi açısından gayet tatmin edici bir sonuç ortaya çıkıyor. Az üstteki “Idiopathic Despair”i başlatın ve… Sadece başlatın. Zaten göreceksiniz.

Yanılmıyorsam bu albüm için yazılan ve 8,5’ten daha düşük not alan bir inceleme görmedim. Herkes 8,5, 9, 9,5 ya da 10 vermiş. Bence albüm 10’luk değil. Bazı şarkılarda benzer formüllerin tekrarlanıyor olması gibi subjektif ve ufak tefek eleştiri noktaları var, ancak 8,5’un altını vermeye de gönlüm razı gelmiyor. Karşınızda işte böyle bir albüm var. INSOMNIUM seviyor ancak son birkaç albümde istediğiniz bulamıyorsanız, BE’LAKOR seviyorsanız, çok başarılı bir piyano kullanımı duymak ve son derece derinlikli bir melodik death/doom metal albümü dinlemek istiyorsanız, işin melankoli tarafını ustalıkla ortaya koyan “Air Not Meant For Us”ı mutlaka dinleyin derim. Bu albümü yıl sonu listesine koyacak birilerinin çıkacağından neredeyse eminim.