Erhan Yiğit

Selamlar, geçen yıl yazdığım kritiklerden birisinde o an ki güncel yaşantımın ne kadar boktan olduğunu ve “bundan daha fazlası olamaz” dedikçe bundan daha fazlasını gördüğümden bahsetmiștim. Ya da hiç bahsetmeyip başka bir yerde söylemiş de olabilirim bunu, hatırlamıyorum. Burayı fazla uzatmayacağım; Şu yaşıma kadar hiç bir olay benim yeni metal müzik albümü kovalamamı engellememiști ama demek ki bunu gerçekten de engelleyecek ya da en azından araya girecek şeyler de varmış onu görmüş oldum.

Son 4 aydır Cattle Decapitation, Metallica, Overkill ve üç beş grup haricinde yeni çıkan hiç bir şeyi dinlemedim. Normalde yılın bu zamanları dinlemiş olduğum albüm sayısı 150′yi çoktan geçmiş olması gerekiyordu ama ne has ki bu yıl sadece 19 olmuş. Ne diyeyim, umarım eski formuma tekrar kavuşur, bu bedeni yeni şeylerle beslemeye devam edebilirim.

Bir kaç ay eksikliğimin ardından ortamlara geri düşünce fikrimi alevlendirecek yeni bir albüm ararken Saraçoğlu’nun PASSEISME’nin sıfır kilometre yeni albümünü yazmamı tavsiye etmesinin üzerine bu yazının başlığı “Tavernada amansız kavga devam ediyor” gibisinden bir şey olacaktı lakin söz konusu grup albümün çıkış tarihini erteleyince bu günün ekmeğini götürme şansı daha önce -nasıl mümkün oluyorsa- sitede sözü edilmemiş olan az muhterem çok götveren bir grup olan MORTAL DECAY’e kaldı.

Vatandaşı olan ve bu türün mucidi bir çok grup gibi son derece samimi ve içten gelen pisliğini ve sapık hayallerini Brutal Death Metal icra ederek sergilemeyi tercih eden Amerika’lı grup bundan 32 sene evvel kurulmuș ve o zamandan bu yana sadece 4 albümle yetinmiș. Bu sayı kulağa her ne kadar az gibi gelse de MORTAL DECAY’in nasıl bir Death Metal anlayışına ev sahipliği yaptığını anladığınız vakit 4 sayısının da gayet yeterli olabileceğini göreceksiniz.

WALKING CADAVER ve MACABRE gibi gruplarda da ciğer çürütmüș tecrübeli bir kadroya sahip olan bu 32 senelik oluşumu ufak bir cümleyle tanımlamak kimilerine yanlış gelebilir ama MORTAL DECAY gerçekten de çok kolay tanımlanabilir ama benzeriyle de zor karşılașılan bir müzik yapıyor: Hafif jam session ayarında, her haliyle özensiz görünen, plansız, programsız, sadece acılara ve türlü sapıklıklara tutunan oldukça hain şarkılarla ”ben buyum” diyor. Her ne kadar bu denli bir plansızlık mantalitesi gruba hakim olsa da MORTAL DECAY’in muadillerinden de örnek aldığını söylemek pekala mümkün; Vokallere baktığımız zaman akıllara Frank Mullen’in o muazzam sesi, müziğe baktığımız zaman ise CRYPTOPSY, DEMILICH, MORTEM gibi sırttan bağırsak çekmeyi seven gruplar geliyor ve hal böyle olunca aşağı yukarı tutturulmak istenen veya kendiliğinden ortaya çıkıveren bu formül her zaman olduğu gibi “Sickening Erotic Fanaticism” yapıtında da başarıyla işlenmiş oluyor.

“Sickening Erotic Fanaticism” ile alakalı en tuhafıma giden durum albümün tatlı rastgeleliğinin normalden uzun sürmesi; Normalde bu tarz albümlerde ‘hangi şarkı nerede başladı nerede bitti’, ’2 dakikada yoğurdu diğer şarkıya geçti’ gibi rutin alışılagelmișlikler sıkça bulunurken burada bu durum yerini uzun soluklu rif gösterilerine ve sürüncemeye alınmış uzun işkence sahnelerine bırakıyor ve albümde her ne kadar vur-kaç anlayışı hakimmiș gibi görünse de her şarkı kendi içerisinde yer yer uzadıkça uzuyor, araya gerçek manada aşırı özentisiz fakat olayın ruhuna yüzde yüz uyum sağlayan tekinsiz gitar soloları giriyor, o bitiyor sonrasında pat diye alakasız bir biçimde garip ama enfes tatta rifler kendini gösteriyor. Kısaca albüm, dinleyicisini kapağında yer alan hatunu oraya bağlayan ruh hastasının gelişi güzel fantazik düşünceleri gibi birbirinden alakasız fakat her birinin ayrı ayrı iğrençliklerde bulunduğu yerlere sürüklüyor.

“Sickening Erotic Fanaticism” eğer bu zamana kadar hala dinlemediyseniz bence daha fazla gecikmemelisiniz. Çünkü burada benim diyen Brutal Death Metal dinleyicinini bile şaşırtabilme potansiyeline sahip şeyler var, Burada azmanlık ve aymazlık var, burada…