Çok enteresan bir durumla karşı karşıyayız. Tam 22 yıl süren bir adanmışlıktan söz edeceğiz bugün. Norveçli Martin Utby ve Simon Bergseth adlı iki arkadaş, daha 7 yaşındayken büyüyünce bir grup kurmak ve albüm çıkarmak konusunda birbirlerine söz vermişler.

İnsan ertesi sene ne yapacağından tam emin olamazken, bu bebeler bu sözün peşini bırakmamışlar, enstrüman çalmayı öğrenmişler; metali, progresif metali, progresif rock’ı özümsemişler ve aradan geçen 22 yılın ardından, 29 yaşına geldiklerinde de AVKRVST adlı gruplarıyla ilk albümleri “The Approbration”ı çıkarmışlar.

“The Approbration”, grubu kuran arkadaşların ilham aldıkları OPETH, PORCUPINE TREE, KING CRIMSON, ANEKDOTEN gibi gruplardan esintiler taşıyan çok başarılı bir progresif rock/metal albümü. Müzikal olarak adını andığım bu grupların etkileri aşikâr olsa da AVKRVST ne yaptığını gayet iyi bilen ve bunun daha da ötesini yapabilecek insanlardan kurulu bir oluşum. Müziklerinde yetmişleri, seksenleri, doksanları ve 2000 sonrasını rahatlıkla duyabiliyoruz ve yaptıkları şeye karşı duydukları tutkuyu da samimiyeti de hissedebiliyoruz.

Bunu yaparken nelerden yararlandıklarını teker teker saymak istemiyorum ancak referans olması amacıyla bahsedecek olursam; OPETH’in dissonant akorlarını ve yer yer sert vokallerini, PORCUPINE TREE’nin havadar pasajlarını sıklıkla kullanıyorlar. Atmosfer olarak olmasa da müziğin genel karakterinde ve progresiflik yaklaşımında KING CRIMSON’ı, atmosfer olarak da ANEKDOTEN’in nostaljik havasını seziyoruz. 2000 sonrasında geçtiğimizde, hatta günümüze yaklaştığımızda ise gitarların yer yer “LEPROUS light” denebilecek karakterde akorlar tercih ettiğine tanık oluyoruz.

Vokal olaraksa en yakın durdukları yer Steven Wilson, lakin dediğim gibi yeri geldiğinde iyice OPETH’leşerek kükremeyi de ihmal etmiyorlar. Bas gitarı çok etkin ve önde kullanmaları ve prodüksiyon odaklı diğer tercihlerle “The Approbation” dinlemesi cidden keyifli bir şeye dönüşüyor. Tema olarak konsept yapıdaki çalışmada AVKRVST’un ilk albümü olmasına rağmen sabırsız davranmadığını, şarkıları bir dolu fikirle doldurmak yerine ayağı yere sağlam basan şekilde şekillendirdiğini görüyoruz. Bu önemli bir şey, zira bu sayede grubun istediği atmosfer oluşabiliyor ve bir şeylerin aceleye geldiği hissi uyanmıyor. Bu durumu kimi ilk albümlerde görebiliyoruz, ama “The Approbation”da böylesi bir sıkıntı yok.

Albüme dair gördüğüm tüm incelemelerde AVKRVST’a ilişkin benzer bir düşünceye denk geldim. Grup ilham kaynaklarını belli ediyor, kesinlikle belli ediyor, ancak bunu bir taklit veya klonluk boyutuna çıkarmıyor ve kendine has bir karakter ortaya koymayı da başarıyor. Bence albümler çıktıkça ilham kaynaklarından azar azar sıyrılacak ve daha karakteristik bir şeyler ortaya koyacaklar. Bunu yapacak vizyonları da yetenekleri de var.